Zorg.

Het zal me zo een zorg zijn, dat mijn zusje Lientje… Maar dat klopt niet. Ik heb geen zusje Lientje maar wel een zusje Marjolijn. En wat die maakt, daar staat menigeen versteld van. Waar zij al haar creativiteit vandaan haalt, geen idee maar dat haar hoofd haar handen aanstuurt, dat is een zeker gegeven. Met glas, klei of gewoon wat zij voorhanden heeft. Vogels, vissen, en geregeld werken van brons. Waarbij de kenner wel weet hoeveel tijd dit kost los van de moeite. Maar dat niet iedereen daarvan op de hoogte is, dat is dan weer de makke. Vandaar dat de prijzen die zij vraagt, niet overeenkomen met het bedrag dat de mogelijke koper in gedachten heeft.

En dan komt een oerdegelijk Hollands gebruik naar voren: afdingen. Het handje klap begonia kent nu eenmaal andere wegen dan in een willekeurige winkel naar voren komt. Daar zijn de prijzen in zekere zin standaard en krijg je waarschijnlijk spullen waarvan het meervoud voorspelbaar is. Anderen zijn gevoelig voor unica, en waar haar stokpaardjes die onschuldige blik vertonen, is een ander zijn blik op een steigerend paard gevallen.

Of een haas met bokshandschoenen aan, welke doen denken aan een bekende bokser. Badr en de rest vul je zelf maar in. Ik heb het genoegen om de komende tijd bij zus en zwager te logeren, om toch de komende dagen niet in mijn eentje door te gaan brengen. Want de rest van de familie huist tijdelijk op een camping in de buurt van Castricum. En dat zag ik in mijn huidige toestand niet zitten.

Dat het hier een gezellige pan is welzeker. En dat Jan Steen met een schuin oog kijkt…