En voor je het goed en wel beseft, wordt ook deze week weer eens doormidden gezaagd. Nu weet ik wel dat dit zagen in de regel figuurlijk wordt voorgesteld, maar wat de man mij gisteren toonde was een boekwerk dat letterlijk door midden gezaagd diende te worden. Ik kon hem dit niet ontfutselen, i.t.t. die andere emolumenten ( hetgeen niet van toepassing is, maar wel een leuk woord dat in dit kader nergens op slaat!) maar ook daar heb ik dit keer schijt aan. Om eens een onwelvoeglijk woord te berde te brengen. Gewoon omdat ik zin heb om het een naast het ander tot leven te wekken, ik mij niet laat beinfluenceren door veronderstelde couleur locale, laat staan dat een luerlock verbinding in dit verhaal op prijs wordt gesteld. Neen, zie dit meer als een aanvulling op het totaal der dagen, het totaal der dinegn in een totaal van veronderstellingen die als stellingen dan wel hypothesen op voorhand het kader van dit geheel zullen gaan verlaten. Waardoor de eenheid wordt verbroken, het smoken zich laat opsluiten in een glazen fles en de peukenrapende kunstenaar zijn arbeid alsnog in glas heeft weten te vangen, dan wel heeft weten te vullen. En waar de hond geen brood van lust, is het kader van dat andere beeld waarschijnlijk ook bij toeval ontstaan… o eenvoudig wordt de week in twee delen gekakt en maken wij bekakt gehakt van wat woordspelingen die als het ware een eigen leven gaan leiden. Het heeft veel weg van vulling die gelijk een donzen dekbed zich in een hoek opschuilt. Waardoor het effect verloren gaat en de dragende figuur in deze bakzeil dient te halen alvorens Morpheus zich over de persoon ontfermt. Niets om het lijf hebbende en de toestand van ooit naaktgeboren niet in de naam van het Naaktgeboren door het leven te gaan, sluit ik deze bijeenkomst met het wensen van een heil. Dronken zullen wij niet worden, hooguit in een wat prettiger roes de slaap aanvaarden…

Polariseren. Proberen om van een mug een olifant te maken. Met een olifant en een muis over een brug heen lopen met de woorden ‘wat stampen we, he?!’ De kat die van huis is en de gebakschoteltjes in de kast, een tompouce in de hand en proberen zonder te morsen het gebak de mond in te krijgen. Met een mond vol tanden staan en iets in een oogwenk laten passeren. Een bon krijgen voor Godsliederlijke taal, iemand een rad voor ogen draaien en de hoop uit spreken dat de vrees uiteindelijk ongegrond blijkt te zijn. Verdwalen in een landschap van geachten en op maandag wederom de krant weten te halen. Mensen die andere verwachtingen hadden en veronderstelden dat de kunstenaar in zijn blote kont alsnog het pand op een slinkse manier zou verlaten. Jan Jong die zijn opwachting maakt en Kees met een enigszins verbijsterde gezichtsuitdrukking voor zijn lens weet te vatten. Waar Kees zijn landschap wist te voltooien, kraam ik onwaarschijnlijke wartaal uit. Een manier om mijn gedachten op het spoor te zetten en de wetenschap dat de NS ergens een bufferzone aan het voorbereiden is. De appjes die reizigers kunnen attenderen op een aantal lege plaatsen in een met haringen gevulde trein. De verbinding met IJmuiden is helaas opgebroken… Een eerste man in Nederland die zich, glad als een aal, in allerlei bochten weet te manoeuvreren, een fractievoorzitter met een voormalige boterberg op zijn hoofd, regels die naar gelang de situatie direct zijn aan te passen en een volkje dat de gelegenheid krijgt om zich maximaal zondig te gedragen. Je zult maar lid zijn van die partij waar die twee geloven niet alleen dat bed delen, maar elkaar ook nog eens met een kussengevecht te lijf wensen te gaan. Buiten de vraag of de buurvrouw wel weet wat voor spelletjes de buurman voor haar in petto heeft. Om over bondage maar te zwijgen en de handboeien voor een andere gelegenheid aan de bedspijlen worden vastgemaakt. Willie Wartaal is een bekend fenomeen en wanneer je tot de ontdekking komt dat dit een uitgelezen onderwerp voor mij als perzoon ( ja, ja , met een z!) kan het haast niet anders dan dat de maandag de zondag heeft weten op te volgen!

Wat voor verrassing zal deze dag voor mij in petto hebben?! Enigszins kijk ik uit naar de middag, anderzijds weet ik dat ik wederom verrast zal gaan worden door dat wat Kees mij heeft beloofd. Circusposters die hij heeft ontvreemd aan een circus in Frankrijk, waarbij hij de opmerking heeft geplaatst dat deze zich langs de kant van de weg bevonden (hetgeen veelal gebruikelijk is bij aankondigingen) anderzijds dat de plakploeg werd opgezadeld met een verdwenen poster… Nu weet ik wel dat een bepaalde mate van verzamelen ook Kees niet vreemd is, hetgeen toevallig overeenkomt met mijn niet verzadigen woed ten aanzien van, in andermans ogen, waarschijnlijk zinloze parafernalia, dat neemt niet weg dat ik me opmaak om wederom het nodige aan het totaal toe te gaan voegen. Te weten dat Krone nog steeds het genoegen heeft om op zolder het geheel op te luisteren, er de nodige ander posters her en der in de opslag zitten en dat Tony Boltini nog steeds op het kleine kamertje te vinden is, naast al die andere flauwekul, blijft het me nog steeds verbazen dat een Circus Sijm (wat is in een naam?!) het wintercircus in Heerhugowaard succesvol heeft weten af te sluiten. Een kleine onderneming, waarbij het aantal medewerkers beperkt is, de tent een steeds groter volume aanneemt en de artiesten van een internationaal kaliber zijn. Waarbij het accent steeds meer op diervriendelijkheid komt te liggen in tegenstelling tot die voormalige circussen in Frankrijk die er niet voor schroomden om hun leeuwen met een blik op het wegdek te verblijden. Een ezel, een pony, een paard en geen bruine beer meer te bekennen, laat staan een aap, waarbij het masker wanneer dit valt voor een volgende verrassing zorg kan gaan dragen. Dat wordt de bijdrage voor vandaag, terwijl de klokjes het hebben begeven en wachten op hun verlossing. Een kwestie van tijd en waarschijnlijk de volgende batterij. Ging het maar zo makkelijk met de mens, hoewel mijn batterij (ICD) ook wat op de laatste benen aan het wankelen is. Maar dit terzijde, in een wereld waarbij stroom zich nagenoeg naar de top begeeft!

Niet dat ik verwacht er iets aan te kunnen doen, de zondag typeert zich in het algemeen als rustdag, tenzij er sport op het programma staat. De rust van een werkweek achter de rug is en er tijd wordt ingeruimd voor het samenzijn in een gezinssituatie, staat deze zondag in het teken van niets. En dat is ook weleens van belang, gezien de hectiek van de doordeweekse dingen. Een rustmoment waarop de krent waarop gezeten wordt, zich mag verheugen op dit allesomvattende niets. Een boek wordt gelezen, een plaatje een praatje in de weg blijkt te staan, van een drankje wordt genoten, een Bacchanaal zich elders voordoet en de eenvoud van het ware kenmerkend is voor de maaltijd die wordt opgediend. Waardoor de amateurkok zich richt op het kruid dat hij heeft weten te bemachtigen, de curry uit het pakje, de aardappel die wordt gepoft en de wijnslak die de afgelopen tijd in de aanbieding is geweest. De kleuren van wat verlepte bloemen, een roos die zich koestert in het vlees van Jan Wolkers, een roman die de verdwenen liefde weer tot leven schijnt te wekken en het hiernamaals dat wordt opgehemeld. De rozengeur door Herman van Veen gekoesterd, de maneschijn die schuilgaat onder een bedekte hemel, de code oranje die het af laat weten, de veronderstelde storm die op voorhand gaat liggen en voor je het weet raak je verdwaald in je eigen gedachten in de wetenschap dat elders een man bezig is om zijn project af te gaan ronden in een ruimte die gisteren met voeten werd getreden. De dwaalgeest die zich mag koesteren op de inhoud van een weggeworpen verpakking, een benauwd moment waarop een ander zich in een pindanootje verslikt, de handgreep volgens Heimlich dat ervoor zorgt dat de ambulance nog even op zijn plek kan blijven staan en de zorg die wordt besteed aan hen, gelegen in een sterfbed, op het punt staan om de oversteek te maken naar een omgeving waarop wij weinig invloed kunnen uit gaan oefenen. Een dubbeltje dat de verkeerde kant op valt, een kwartje dat zich koestert in de beurs van zijn bezitter, het biljet dat gekreukeld uit die flappentap de geldclip weet te omzeilen. Zo’n dag dus waarbij de eerder gebruikte woorden er niets aan gelegen is om een heilloos verhaal tot leven te wekken, met geen andere bedoeling dan wat woorden uit dit apparaat tot leven te wekken en waarbij de vlagen die zich voordoen, niet eens tot een modderschuit reiken. Zo’n verhaal dus op zo’n dag die als zondag door het leven gaat, de goede wensen zijn vergeten en de voornemens naast de restanten van wat was, het laatste vuurwerk doen vergeten.

‘en heij leij zich ter neder, verdween in het landschap van zijn gedachten…’ MAAR STOND EVEN LATER GELUKKIG WEER OP, waardoor een volgende dimensie aan dat Bijbelse verhaal kan worden toegevoegd!

Want wat beweegt de mens om zich te hullen in een pak dat zich leent om deel uit te gaan maken van een project waarbij Kees verrast wordt door de belangstelling van veel bekenden en een aantal onbekenden. Dat hij zich leent voor een voorstelling die aan alle kanten zijn wezen recht doet, waarbij een mate van schroom het af moet leggen tegen zijn bescheidenheid en waarbij de kunst van het kleuter zijn hem laat verlangen naar die zandbak uit zijn jeugd. De lachers op zijn hand en wanneer de vraag gesteld wordt om de ogen dicht te doen, een schuifelende massa zich over zijn werken doet dansen. Bas onderwijl zijn bas even stil weet te houden, de snaren onberoerd en de stilte ervoor zorgt dat juist die andere dimensie het levenslicht in het duister van de ogen ervoor zorgt dat het de dirigent van dit geheel is die zijn ogen, wijd open, over die massa laat gaan. Van knipogen kan geen sprake zijn, van papier dat het geheel gelaten ondergaat, en de verbeelding in eenieders brein ervoor zorgt dat er sprake is van een vierde dimensie, opdat wij niet veel later getuige zijn van zijn verdwijnen. Het heeft wat weg van een verkleedpartij voor een enkel persoon, de man die zich mag verheugen op de aandacht die hij op zich weet te vestigen en het feit dat Esther Koeman bereid is gevonden om Kees te laten verdwijnen. Geen Hans K. dan wel andere Hans K. dan wel Victor M. in de buurt en dat alles in de stralende galerie van de Kapberg. Waar gelijktijdig ook nog eens een andere expositie plaatsvindt, hetgeen ander publiek en andere belangstellenden niet belemmert om ook, voor een moment, van dit gebeuren te gaan genieten. Want genieten is het. Niet in de laatste plaats door de bescheiden rol die Esther Koeman, volgens het kaartje gefascineerd door mixed media als beeldende kunst, fotografie, schilderen en installaties het genoegen heeft om de verdwijntruc van Kees door te kwasten naar dat andere plan weet te verheffen. Eigenlijk verheffende kunst dat enigszins kan gaan schuren, wanneer je dieper op de zaken ingaat. Dood gaan bij leven, een wederopstanding en na afloop een drankje en een hapje heeft nu eenmaal veel weg van een afscheid op een zeer bescheiden schaal. Waarbij gelukkig de levenden levend de ruimte verlaten en er niet veel meer achterblijft dan het werk dat een zeker lot tegemoet dreigt te gaan…

Wanneer een geest gaat dwalen, bestaat de kans dat je hem (of haar) onverwijld voor de voeten loopt. Nu weet ik wel dat vlaggen en een modderschuit weinig met elkaar vandoen hebben, over het algemeen valt er wel iets omtrent deze constatering te melden. Want wat beweegt de menselijke geest om even in het niets te verdwijnen, om even later weer glorieus een opwachting te gaan maken. Wat, om het toch maar wat duidelijker naar voren te brengen, gaat schuil in het hoofd van de kunstenaar die er alles aan gelegen is om zichzelf compleet weg te gaan cijferen. In een poging in ‘het landschap van zijn gedachten’ te kunnen gaan verdwijnen. Waardoor Kees zijn Gees’ de ruimte krijgt die hij, ogenschijnlijk, louter en alleen door zijn eigen ogen en voorzien van een bril, ziet. ‘Speelsheid is waardevol’, een uitspraak gebaseerd op het gegeven dat hij nog steeds (73 voor de niet kenners) dicht bij het kind is in zichzelf. En daarmee zijn kind zijn niet verloochent, waardoor zijn kinderlijke werken (in andermans ogen), doen denken aan het kind dat velen in de loop der jaren zijn kwijt geraakt. Kinderlijke eenvoud als het ware, ware het niet dat het veelal veronderstelde volwassenen zijn die de kunst van het kinderlijke zijn teloor hebben zien gaan. En morgen geeft hij zijn ‘performance’ in een poging letterlijk in zijn eigen tekenwerk te verdwijnen. Waarbij Esther Koeman het genoegen heeft om zich op de man uit te gaan leven. “Een wonderlijk idee, dat je er zo in opgaat dat je er niet meer bent. Dat is spannend en interessant.” Woorden van Kees van die eerder genoemde Gees’. Kees kan, in mijn ogen beestachtig tekenen. Maar wat voor dierenleed gaat er schuil in een soepballetje…?!

En de foto’s van vandaag laten niet alleen de achterkant van dit rusteloze brein, de twee zijkanten van dat zelfde brein en uiteindelijk een ingezoomde foto van de man van de voorkant zien, maar mogen zich morgen gaan verheugen op die happening in de Kapberg, waardoor het culturele leven wat aan Bergen gekoppeld schijnt te zijn voor even de schijnwerper op Egmond aan de Hoef heeft weten te vangen! Dankzij nogmaals, de Gees’ van Kees (Oosterbaan, voor alle duidelijkheid!)

‘ze kenne’ beter over je fiets lulle’, dan over je lul fietse’, dacht Bernhard terwijl hij een Koninklijke middelvinger omhoogstak. En gelijk heeft de koninklijke hoogheid met gevoel voor economie. Eindelijk een Oranje die in staat is zijn eigen broek omhoog te houden, wordt de man verweten dat hij via een eigen bedrijf in staat is om euro’s geleidelijk aan te genereren. Een uitzondering op de regel, en wanneer zijn vader als Professor door het leven gaat, emeritus weliswaar, zijn het de daden die deze man doet, die voor enig ophef zorg gaan dragen. Waardoor de actualiteit ruimschoots aan bod komt, was het alleen al door de snelheid waarmee hij supercars over het circuit van Zandvoort laat scheuren. Waar dan weer een deel van de beter gesitueerden in de omstreken last van schijnen te hebben, terwijl geregeld een hert wordt afgeschoten. En Amsterdam daar, uiteindelijk, weer de vachten van plukt. Zo eenvoudig kan het leven van een prins tegenwoordig gaan, terwijl zijn vrinden het met een eenvoudig B. kunnen afdoen. Zadelhoff, een bekende naam en een huisjesmelker in Amsterdam die zijn zaakjes goed voor elkaar heeft. Waarschijnlijk een luttel bedrag aan de fiscus afdraagt en bij Rutte waarschijnlijk minder in het potje valt, dan dat Balkenende ooit in een Ferrari mocht plaatsnemen. Eigenlijk weinig meer van de man vernomen, sinds zijn norm als een veronderstelde standaard in het leven is geroepen. Waar dan weer zoveel mogelijk van kan worden afgeweken, want de pensioenpot van hen die onder en boven deze norm vallen, dient waarschijnlijk nog beter gevuld te worden dan de potten met geld die de pensioenfondsen in de kontzak hebben. Om over de rente maar te zwijgen en de beurzen te laten balanceren. Rood en groen wisselen met het weer heen en weer, waar de een een optie veronderstelt gaat de ander er als een haas vandoor. Tot die jager besluit om aan te leggen, de hagel zich een weg baant door het vel van de haas, die uiteindelijk, adellijk en wel, alsnog in hazenpeper verandert. Wel met Peijnenburg koek, om het geheel wat stroopwaardig af te ronden… gisteravond een gemoedelijke bijeenkomst van de DichtersKringAlkmaar en vandaag het fotocafe op het program. Leuker kan ik het voor vandaag niet maken, mogelijk dat het weer de aankomende tijd nog van zich laat horen en dat ik, als ware het een Koninklijk Besluit, genoemde B. tot een kroonjuweel benoem!

ONTSTELTENIS

Zelfs wanneer slechte tijden als goed worden ervaren, bestaat de kans dat het kwade het goede overwint. Althans, dat is de tekst van een lied dat ooit de hitlijsten heeft gehaald. Wanneer dit lied voor een deel de dag van vandaag bepaalt, loop ik de kans dat dit voortdurend rond blijft zingen. Terwijl ik meestal van het goede uitga, vertrouwen op voorhand de kans geef om wantrouwen in de weg te staan dan wel blijf proberen om de zonzijde aan mijn kant te houden. Om over de regen maar te zwijgen. Het levenslied zit nu eenmaal vol dramatiek, symboliek en optimisme. Van die glazen die er alles aan doen om gevuld te blijven en de morgenstond die de kiezen heeft doen vullen met goud. Dat meestal elders blinkt. Geen pleidooi dit keer dat ergens op slaat, hooguit dat de avond in het teken staat van de DichtersKringAlkmaar, dat een steeds minder benijdenswaardige positie in gaat nemen. Niet alleen door de voortschrijdende leeftijd van die groep, maar ook door wat ontstentenis van betrokken leden. Te weten dat de bijeenkomsten in de Cantina Architectura ten einde lopen, dat de gastvrouw zo langzamerhand ook de voorkeur geeft aan andere zaken en dat een bepaalde weemoed meestal gepaard gaat met een enkele traan, het heden over een geringe tijd tot het verleden gaat behoren, het woorden zijn die de dichters voor hun gemak en vermaak met anderen delen en het jeugdige elan node wordt gemist, dat alles zorgt ervoor dat de nostalgie vanavond in zekere zin zijn of haar beslag zal gaan krijgen. 35 jaar geleden, toen Agatha en Ton het initiatief namen om te komen tot deze club van woordbegaafden, en straks mogelijk misschien aan de vooravond staan van een afsluiting van een zeker tijdperk. Waarin mensen kwamen en gingen, blijven en bleven, genoten en beleefden. Lezen leeft, dichten dicht de dichter met woorden die aan betekenis door de tijd heen, veelal in een schaduwrijk hoekje terecht zijn gekomen. Woordnieuwvorming dan wel neologismen bepalen tegenwoordig berichtgeving in de courant, een enkeling voelt zich nog uitgedaagd door de bedenker van de teksten, de gedichten die worden voorgedragen en de toevallige voorbijganger die, schuilend voor de regen, de Bibliotheek opzoekt om kennis te nemen van het feest dat straks het einde van de eerste maand dient op te gaan fleuren. De gedichtenweek in het kader van VRIJheid. En dat zorgt ervoor dat het ook dit keer weer alle kanten op kan gaan, de onstuimigheid van de ouderdom, tot de oubolligheid van een puberende kleuter. Neem mij niet kwalijk wanneer ik mij de ruimte permitteer om mijn gedachtensprongen op deze manier met jelui te delen. Ik hoef niet te benadrukken dat ik, op mijn eigen unieke wijze, het een dan wel het ander naar mijn eigen hand zal weten te zetten. En wanneer deze woorden niet geheel en al toereikend zijn:

ZIEDEND

letters,

in een notendop

in een tomeloze

zee

van woorden,

zinnen

ziedend op

DE STILTE.

Iedereen raakt wel wat kwijt: is het geen geheugen, dan is het slijt dat de gewrichten doet kraken, de tanden doet knarsen dan wel gewicht dat in de pot verdwijnt. Iedereen raakt wel eens van de rel, door een tel niet op te letten, het verdwijnen van de laatste centen uit het gulden tijdperk, de dubbeltjes die zich niet laten omdraaien en de kwartjes die steeds vaker uit het beeld verdwijnen. Het gezegde dat wanneer je voor een dubbeltje geboren bent, het hooguit twintig cent kan worden omdat, jawel, dat kwartje is verdwenen. En wanneer het een dubbeltje op z’n kant betreft: ook die vlieger gaat niet op sinds Hazes de Vlieger heeft laten gaan in vele crematoria. Ik bedoel maar, wanneer het Ave Maria in de vorm van een Aria de wanden van dat gebouw doen sidderen, de toespraken achter de rug zijn en er niet veel goeds meer te vermelden valt, de stilte het ruisend riet door de ruit doet buigen, er van een barsten geen sprake meer kan zijn dan, je dan, kun je pas spreken omtrent het verlies dat door anderen geleden is. Dat is leven! En wanneer dit jaar zich wederom kenmerkt door de veelheid van goede wensen, waarbij gezondheid nog steeds een belangrijke rol in speelt, wanneer geluk zich aanmeldt bij de deur van de toekomst en je een smadelijke afgang wordt bespaard, wanneer blijdschap een onderdeel van je zijn gaat worden, tevredenheid van je afstraalt, juist dan komen deze woorden tot hun recht. Echter wanneer een Rechter zich met jou gaat bemoeien bestaat de kans dat alles een averechtse richting in zal gaan nemen…

Vereerd! Maar… ben weer eens aan het klooien geweest! Nu komt dat wel vaker voor, te weten dat een uitverkoren foto door mij op de een of andere manier in een veel te klein bestand terecht is gekomen, draagt er zorg voor dat de drukker het drukken achterweg moet laten. Fout, fout, fout en ook Centraal Beheer laat het door het verscheiden van Rijk de Gooier ook totaal afweten. Dan te bedenken dat een origineel in te klein bestand wel op feesboek te vinden schijnt te zijn in het kader van de Tweede Bergensche Pub Quiz, waar Zeeger, Carlo en Pauline ‘on the background’ een rol in spelen, maakt het geheel tot een voor mij, schandelijk, geheel. De andere kant is echter dat het canvasdoek hier op zolder mogelijk over enige tijd uit de kast dan wel de doos zou kunnen komen, maar ook dat vraagt nog de nodige inspanning om uiteindelijk tot een ontspanning te leiden. De Tweede Bergensche Pub Quiz, waar de Eerste zich mocht verheugen op een bijzonder luisterrijk publiek. Waarbij de mysterie guest veel weg had van die nachtburgemeester uit Rotjeknor. Op de laatste dag van de maand januari 2018 en nu te bekijken en te beleven en mee te vermaken in de Taverne in Bergen op WOENSDAG 6 FEBRUARI 2019 aanvang 20.30, een dag die de week doorbreekt. IIs en weder dienende, het zou mij niet verbazen wanneer Koning Winter alsnog zorg draagt voor Gluhwein, Chocolademelk met een toefje slagroom dan wel dat de goudgele rakkers vol schuimend gelag door het etablissement heenjakkeren, opdat niet alleen de stemming stijgt maar het intellectuele peil absoluut niet daalt. Om maar eens uit een ander vaatje dit keer te gaan tappen… Komt dat zien en beleven, maak dat mee en vermaak de anderen met uw oubollige op- dan wel aanmerkingen, ga de competitie dit keer niet uit de weg en schaar je aan een tafel om aan deze Quiz niet alleen onvoorbereid maar probeer dit keer eens te kijken waar je individuele lat op uitkomt. Weet dat de Mei van Gorter een doorslaand succes was, dat een ander geluid een nieuwe lente absoluut niet in de weg hoeft te staan en dat de Martinus Nijhof brug zich bevindt in Zal ’t Bommel…?!