Wik Pijper – WiksWegen.nl

Nu kan ik, indien gewenst, verschillende kanten op. Het is dan ook een week geleden dat ik met een aanmerkelijke ‘buit’ huiswaarts keerde. Na Voorlinden van de nodige spraakmakers te hebben voorzien, waarbij ik niet heb geschroomd om gebruik te maken van de aanwezige informatie, staat Louwman toch bepaald op een heel ander plan. Van de techniek heb ik geen verstand, van de getoonde exemplaren spreekt het ene vehikel mij meer aan dan het andere, zijn de tijdsbeelden gerelateerd aan de mogelijkheden die zich op dat moment voordeden en hebben koetsenbouwers er alles aan gedaan om de paardenkrachten in een meer dan voorbeeldige stroomlijn om te zetten.

En wanneer er tegenwoordig sprake is van een competitie om een virus killer op de markt te brengen, zagen ontwerpers er geen brood in om het beleg van de ander ten eigen faveure tot zich te nemen. Waardoor de kracht van de een, het geniale van een ander naar voren bracht. De mogelijkheden die zich voordeden, de patenten die over elkaar heen buitelden, de aankleding van de bekleding die vergelijkbaar was met een bepaalde salon in huis, de absurditeit van een zwaan die dit keer geen moeite deed om anderen aan te laten kleven, plagiaat naar voren bracht en het vaak draaide rond twee, drie dan wel vier wielen, maar zes wielen ook niet uitgesloten was.

Onbegaanbare paden moesten wijken voor snelle banen, autobahnen door Kraftwerk werd bezongen en het ruizen van de wind bij menig automobiel het geluid van de motor wist te overstemmen. En wanneer al die varianten aan merknamen passeren, er velen ten onder zijn gegaan aan hun eigen vernuft dan wel degelijkheid, de Spyker niet altijd op die kop terecht kwam, kan het haast niet anders dan dat dit tweede deel van de serie wederom een beperkte selectie van de geschoten beelden naar voren brengt.

Maar ik sluit een derde deel bepaald niet uit, was het alleen maar om door middel van wat niet direct voorspelbare beelden, mijn blik op dit museum niet direct van links naar rechts, niet van boven naar beneden, maar geheel willekeurig van een eigen interpretatie te voorzien, waar ik eigenlijk gisteren alvast mee bezig ben gegaan.

On voor stel en spel baar als het ware….

“In hoeverre er sprake is van een causaal verband dat, mijn beste Watson, blijft steeds de vraag! Veelal een kwestie van deductie, op grond van de feiten die zich voordoen en de niet altijd zichtbare sporen die men achterlaat. Een kwestie van niet alleen goed kijken, desnoods een loep in handen te nemen en de vraag te stellen, waar, hoe en mogelijk wie een rol zou kunnen spelen in het misdrijf dat is begaan. Of dit nu een moord betreft, een simpele inbraak dan wel een oplichterstruc, feit blijft dat wanneer de oorzaak te achterhalen valt, het gevolg zich laat voorspellen. En dat gegeven van oorzaak heeft ervoor gezorgd dat het gevolg zich in dit bericht gaat onthullen!”

Het is een aankondiging wat doet denken aan een voorspelling omtrent het weer: de aankondiging van een mogelijke hittegolf die vorige week een aanvang heeft genomen. En met die gevolgen ben ik nog steeds in staat om daar het nodige aan toe te gaan voegen. Een avontuur in zekere zin omtrent de ontwikkeling van het paard met een wagen (1 pk) naar niet zichtbare paarden van een groter aantal dan men ooit heeft kunnen bevroeden. Met nog weer andere woorden: de ontwikkeling van het automobiel. Waarbij oorzaak (de verbrandingsmotor) en de gevolgen (ieder jaar een verontrustend aantal verkeersslachtoffers) het eerder genoemde causale verband onder de loep kan gaan leggen.

En wanneer de naam Louwman vandaag ook verschijnt, heb ik niet alleen een alleraardigste entree voor ogen, maar ook nog eens een tweede blik kunnen werpen in een museum dat van een bijzonder hoogwaardige kwaliteit getuigt. En waar andersoortige beelden een niet onbelangrijke rol in gaan spelen. Waar ik niet alleen het aangeschafte boek zal gaan raadplegen, maar ook weer eens het nodige beeldspektakel aan hoop toe te voegen.

Voorlinden achter mij en het oog gericht op al die andere kunstwerken waar de verzamelaar een bepaald mate van hartstocht de revue kan laten passeren. De toon gezet, de jongensdroom een realiteit, waar hooggeplaatsten (Kaiser Wilhelm) en geboefte (Al Capone), waar Maus Gatsonides zijn Gatsometer introduceerde, waar de Rijkspolitie in snelle Porsches (cabriolets weliswaar) het bordje STOP lieten oplichten, waar groot, groter, grootst door de Amerikanen goedkope benzine konden slurpen, waar Elvis zijn centen in stak door een meer dan normale Cadillac nog wat meer op te tuigen, waar voormalige Oost Europese automobielen net zo makkelijk bij hun Westerse soortgenoten een plek hebben gevonden en waar meneer Toyoda zijn Toyota aan den volke in originele desolate staat aan het volk kan blijven vertonen.

“Tokyo, I’m on my way, in my new Toyota it’s not so far away…”

NAPRET! Op de keper beschouwt, is het niet allemaal kommer en kwel, hooguit dat ik van de week ben bezig geweest om mijn indruk van Voorlinden uitgebreid naar voren te gaan brengen. En wanneer de noemers MOMENTUM, RENDEZ-VOUS en HIGHLIGHTS zijn, doe ik niet alleen recht aan de verschillende rubrieken die daar momenteel te vinden zijn, maar dien ik ook nog even wat beelden van juist die highlights naar voren te brengen.

Beperkt in het aantal foto’s, hetgeen weer het maken van keuzes veronderstelt, ontkom ik er niet aan om dit keer niet alleen het werk van Richard Serra met zijn enorme cortenstalen sculptuur (Open Ended) van 216 ton wat aandacht te schenken, niet alleen het voorspelbare bad van Leandro Erlich (Swimming Pool) aan te tippen, een Couple under an Umbrella ( Ron Mueck), maar ook een werk van de hand van Anselm Kiefer onder de noemer Die Freimaurer waar ooit mijn vader zaliger deel van uitmaakte. De Vrijmetselarij dus, waarbij broederschap en het geven van een bepaalde handdruk ervoor zorgde dat wanneer deze handdruk als zodanig gedrukt werd, er sprake was van een bepaalde (h)erkenning, waarbij het Groot Oosten (kwamen daar niet de wijzen vandaan!?) ervoor zorgde dat in hun bijeenkomsten rang en stand wegvielen, de leerling, gezel en meester niet eerder konden optreden dan wanneer zij hun meesterstuk hadden gepresenteerd en een bepaalde spiritualiteit met elkaar gedeeld werd.

Eigenlijk een postuum eerbetoon aan mijn vader, hetgeen door eerder genoemde Anselm Kiefer op een groot doek tot werkelijkheid is gekomen. Olieverf, acryl, terracotta, zout, staal en pastel op doek, waarbij hij niet schroomt ook lood voor zijn werken te gebruiken. Anselm Kiefer gebruikt voor zijn werk ‘Dat rosa miel apibus’ (Latijn voor: ‘De roos geeft honing aan de bijen’), hetgeen als symbool van het esoterische rozenkruisbroederschap garant staat.

Anselm maakt boeken uit lood en staal. Dit zijn twee van de belangrijkste grondstoffen die nodig zijn voor dit proces. Daarnaast omschrijft Alselm lood als ‘het enige materiaal dat zwaar genoeg is om het gewicht van de geschiedenis te dragen…’

Waarmee ik dit deel van deze week ga stoppen, opdat ik volgende week een andere manier van kijken naar beelden hoop te gaan vervolgen! Louwman!