Wik Pijper – WiksWegen.nl

Het kan natuurlijk zo zijn dat ik gewoonweg een tikkeltje ordinair ben. Of dat ik mij als een LEO (Lomp En Onbehouwen) gedraag. Edoch, niets menselijks is mij vreemd en wanneer ik bij mezelf bespeur dat er ook in mij nog steeds een verborgen kind te vinden valt, is het ook voor mij niet vreemd dat ik mijn woordkeus aanpas aan de huidige tijd. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend wordt veelal met een drieletterwoord uitgesproken, de middelvinger is ook mij bekend en wanneer er iemand in penarie verkeert, laat ik na om een doekje voor het bloeden tevoorschijn te toveren. Want wat gangbaar is, laat ik niet aan mij voorbijgaan. Hooguit slik ik een keer extra, opdat de spijt die volgt mij behoed voor het berouw dat zich zou kunnen voordoen. Opdat mij de niet begane zonden mij ook niet behoeven te worden vergeven…

Maar als kinderen die schoolgaand zijn, zich aan velerlei verwensingen te buiten gaan, geen oudere ingrijpt of wanneer een verwensing door het luchtruim knalt en niemand verschrikt opkijkt, kan er sprake zijn van een verruwing niet alleen in de Nederlandse taal, maar ook een navenante ontwikkeling in de samenleving, die de laatste maanden behoorlijk onder druk is komen te staan. Ieder zoekt nu eenmaal naar een voor hem of haar passende uitlaatklep en het is slechts een enkeling gegeven, om daar op een creatieve manier een antwoord op te formuleren. Nu weet ik wel dat het mens zijn niet altijd gepaard gaat met een batterij aan goede voornemens, dat een pas op de plaats ervoor kan gaan zorgen dat er rust in de tent neerdaalt, dat de omgekeerde evenredigheid niet altijd op die andere wang hoeft te rekenen, en dat rekenen in zijn algemeenheid niet veel verder reikt dan de centen en de biljetten die nog schuil gaan in de portemonnee met een lading kaartjes, dat het simpel is om even een pas te trekken en dat de afschrijving ervoor kan zorgen dat een volgende betaling wordt geblokkeerd, ook dat neemt niet weg dat in alles wat we doen dan wel laten er systemen zijn die iedere daad dan wel handeling naar voren laat komen.

Gelukkig staan de meeste mensen hier niet bij stil, wanneer er gesproken wordt over cookies heb ik nog steeds de neiging om geen gebruik van dit fenomeen te gaan maken. Want algoritmes zorgen er ongemerkt voor dat ook Marktplaats mij van de nodige interessegebieden op de hoogte houden.

Neen, dan liever twee buurtkinderen die zich weten te vermaken met een lege doos!

Het blijft een kwestie van uit proberen. De ene nasi is de andere niet en wanneer een groot deel van dezelfde spullen in de pan terechtkomen, is het steeds een kwestie van smaak hoe dit geheel uit gaat pakken. Kan het een heel knapperig zijn, terwijl een ander deel van de groente er alles aan doet om de smaak te neutraliseren. Wanneer de rijst uit een buideltje komt, of wanneer er een kop of wat rijst in het kokende water terechtkomt, het half gare van een halfgare rijstkorrel opeens in een flexibel geheel ten onder gaat in de boemboe dat een rol blijft spelen, de ketjap wedijvert met de vissaus die doet denken aan trassi, de champignons nauwelijks herkenbaar ook nog voor een bepaalde textuur zorg blijven dragen, heeft het er veel van dat de hamreepjes die als gevolg van een impuls aankoop ook nog terug te vinden zijn, het geheel aan smaak op de papillen laat toveren, en Lassie het nakijken heeft. Ik houd me nu eenmaal met marginale, triviale zaken bezig en weet van geen ophouden. Zo kan zelfs een eenvoudig recept in mijn handen stomweg uit de hand gaan lopen en zal ik bepaald de laatste zijn om bij een volgende slag nog weer andere zaken aan het geheel toe weten te voegen. Waardoor het iedere keer opnieuw een verrassing is hoe of ik de tong van een ander weet te strelen. Daar hoef je immers niet voor naar Hong Kong te gaan dan wel naar China Garden. Laat staan naar Shanghai Garden…

Dat in elkaar draaien vind ik wel leuk. Maar wanneer het aardappelen, groenten, een stukje vlees betreft, kom ik hooguit niet verder dan het jassen van de piepers. Maar dat kan op z’n tijd ook heel tongstrelend zijn. Of wat te denken van gebakken krieltjes, een tartaar, een witlofsalade en het nodige zuur om het geheel van een originele ‘bite’ te voorzien?! Zo’n dag als vandaag leent zich nu eenmaal voor wat werk in de keuken! En dat van die Garden? Ik knip met een schaar wat weg in het gras, dat de neiging vertoont om tot twee kontjes hoog te gaan.

1 juli. Dus dat betekent overgaan tot de orde van de dag. Maar wat die orde voor mij betekent, blijft stomweg een raadsel. Opstaan, de krant lezen een drietal kopjes koffie drinken, douchen, aankleden, tanden poetsen, een schone onderbroek aantrekken, naar Moeder Corry gaan, met mijn schoonzus en zwager converseren, saucijzenbroodje eten met mijn zus, zwager Jan begroeten, terug naar het huis van Moeder Corry, Ria oppikken, benzine tanken en huiswaarts keren.

Sigaretje roken, boek lezen en de telefoon beantwoorden die door Martin in werking wordt gesteld. Verbinding verbroken, Nokia te laat gepakt, telefoon lijn controleren en niet veel later Martin alsnog aan de lijn hebben. Gewoonweg niets aan de hand, een Singelgarage in Alkmaar in brand, een robotblusser aan het werk en een alarm alert dat des ochtends vroeg tot vervelens toe in de herhaling valt. De wind die wakkert, bloemkool op het avondprogramma, wat aardappelen geschild en een tartaartje uit de diepvries dat er alles aan doet om alsnog vanuit dat diepvries oogpunt via de weg van de geleidelijkheid probeert te ontdooien. Maar wat het vermelden van vandaag zo bijzonder maakt: Martin geniet juist op deze dag zijn eerste dag als pensionado.

En dat betekent voor straks: koffie drinken, praatje maken en mogelijk misschien mijn hand in de zijne steken opdat juist vandaag dit moment aan het totaal der dingen kan worden toegevoegd… mogelijk een biertje om het af te leren!