Wik Pijper – WiksWegen.nl

Moet een schrijver op zoek gaan naar een ander lezerspubliek of in hoeverre zijn wij afhankelijk van ‘een helaasheid der dingen?’ Weliswaar een aanpassing van het gelijknamige boek ‘De helaasheid der dingen’ van Dimitri Verhulst. Dat er sprake is van een bepaalde helaasheid daar kan niemand meer omheen, dat in sommige gevallen er ook nog een aankondiging is van ‘met grote droefenis geven wij kennis van’ en woorden in de vorm van ‘het is goed zo.’
Waardoor het met die helaasheid niet minder is gesteld dan de daaraan te koppelen droefenis.

Desondanks en niettegenstaande dat het constateren van dit gegeven ervoor zorgt dat ik weer eens met alle letters die tot mijn beschikking staan, wederom het nodige naar voren kan brengen, staat mij een vorm van lotsbeschikking uiteindelijk te wachten. Want ook daar valt niet aan te ontkomen. Nu hoef ik gelukkig niet van mijn pen te leven, ik kan me permitteren om me niet druk te maken omtrent het inkomen en uitgaven patroon dat ik reeds jaar en dag tot mijn beschikking heb, maar voor anderen die van het schrijven afhankelijk zijn, is het nu eenmaal een totaal ander verhaal.

Edoch, constateer ik ook gelijktijdig dat de creativiteit van velen niet alleen zeer ongeremd is, maar ook nog eens van een zodanig niveau dat je over een tijdje versteld komt te staan wat de menselijke geest niet allemaal vermag. Nu is het gelukkig zo dat de gedachten nog steeds alle vrijheid kennen, zolang ze maar tot op zekere hoogte voldoen aan de (on)gestelde norm. Maar zodra die norm wordt benaderd, dan wel wanneer een grens wordt overschreven of wordt overschreden, dan kan er sprake zijn van een situatie die mogelijk recht gaat doen aan die veronderstelde ‘helaasheid der dingen.’ Dan zullen velen niet alleen de wenkbrauwen gaan fronsen, maar ook duidelijk naar voren brengen wat zij daar wel dan wel niet van vinden. Ook dan komt dat verhaal omtrent het uiten van een mening weer naar voren, bestaat de kans dat het vuur figuurlijk aan de schenen wordt gelegd, voor de vlam mogelijk de pan inschiet. En er geen sprake is van een deksel dat dit vuur weet te doven. Echt zo’n dag dat je eigenlijk doelloos met een bepaalde ziel onder je arm wat rusteloos rondloopt, de leegte je confronteert met het feit dat het iedere dag wel lijkt alsof het zondag is en dat ook de voormalige werkweek zich niet als zodanig laat (h)erkennen. Nu is dat op zich niet zo vreemd, gezien het de dagelijkse gewoonte is om ook op zondag de supermarkt te openen, om de zoveel tijd ook op zondag andere winkels te bezoeken alleen…

daar komt’ie weer: DOOR DE HELAASHEID DER DINGEN nu even niet!