Wik Pijper – WiksWegen.nl

Het is weer mistroostig weer weer. Drie keer weer in een te korte zin, met als klap op de vuurpijl dondert het in het firmament. Leuker kan ik het vandaag niet maken en wat ik heb gemaakt gaat onder de noemer rijst met kip in kerriesaus door het leven. Een heel haantje dat bij gebrek aan het leggen van eieren vroegtijdig het leven heeft gelaten en Kippie van voldoende vlees weet te voorzien. Want hennetjes die kunnen over het geheel genomen een pluimrijk bestaan tegemoet gaan zien, voor zover ze niet als legkippen in te kleine hokken worden gehouden. Een scharrelkip weet niet beter dan een wurm te verorberen, en waar eieren in plaats van rapen garen, is het voor sommigen een genot om dat eitje stuk te slaan.

Da’s dus typisch maandag, waarbij de haan vergeet te kraaien en die eerder genoemde kip in kerriesaus wat staat te mengen. Maar morgen is een totaal andere dag: dan staat Voorlinden op het programma en als het even meezit kan ook Louwman zich op ons bezoek gaan verheugen. Ons? Ja, wanneer je weet dat Martin en ik op pad zullen gaan naar het Wassenaarse en het Haagse. Scheveningen zullen we gaan mijden en waar de meiden zijn, die zullen wel elders vertoeven. De een aan het werk, de ander aan het mantelzorgen en wij niet veel meer hebben te doen dan de bloemen te laten waar ze staan en vergeten deze buiten te zetten. En dat de wind zich zal gaan ontfermen, dat er na regen het even duurt voor de zon weer zal gaan schijnen en dat augustus ook niet veel meer hoeft te doen dan de dagen in nachten om te zetten, zou het zomaar kunnen dat ik morgen met de nodige beelden het informatieve weet te koppelen aan het creatieve dat wij onderweg mogelijk zullen tegenkomen…

De een heeft zijn bootje op het droge, de ander supt zich een slag in de rondte en een derde laat zijn motorboot eindeloze rondjes draaien. Iets verderop zijn jongeren op stepjes waaghalzende toeren aan het uithalen, een moeder op skeelers die een kinderwagen voortduwt, een ouder persoon die gebruik maakt van zijn mobiel en al de balorigheid geen blik gunt, hooguit gebiologeerd naar het schermpje staart.

Jongeren, niet anderhalve meter waardig samenscholen, een meisje dat een overmoedige jongen van haar wegduwt en een oudere die met open mond van verbazing dit geheel aanschouwt. Die oudere? Dat ben ik! Zomaar een zondagmiddag in de Groene voet, waar toestellen staan opgesteld om de voorbijganger uit te nodigen om van deze attributen gebruik te maken, fietsers die er alles aan gelegen is om met een razende snelheid alsnog voor de beeldbuis plaats te gaan nemen, bar-b-ques die overuren draaien en het geestrijk vocht dat niet aan te slepen valt. Zomaar een willekeurige zondag, waarop bewolking in eerste instantie de hemel grijst maar allengs het blauw van zich doet spreken. En wanneer de zon zich stralend aan het firmament manifesteert, heeft het er alle schijn van dat een vakantie in Nederland geheel en al op zijn plaats is. En ik heb door mijn hoofs heen flarden van teksten van diverse oude liederen, gelijk ook deze zinnen waarschijnlijk ‘uit het leven gegrepen zijn…’ Zo heerlijk rustig, en de kont van het paard en een rijtuigje dat in de verste verte niet te vinden is. Dan wel iemand die zijn hart op Katendrecht verloren is, in een woning in de Delistraat en zich door vleierij liet bekoren.

Ria die het gras kortwiekt, de gewaagde opmerking om weer eens in de spiegel van de kapper te gaan kijken en waar ik in zekere zin het ontbreken van een bepaalde couleur locale constateer, zijn het juist de beelden van vandaag die er alleen vandaag toe doen, opdat morgen… is het gewoon maandag!

Ik zal de laatste zijn met te beweren dat de mensheid zit te wachten op wat ik zoal te berde breng. Waardoor wederom de openingszin zowaar hier te lezen valt en het verder afwachten is wat ik nog meer kan gaan beweren. Want heeft het zin om uit mijn verleden te gaan citeren, dat wanneer je voor een dubbeltje geboren ben het tegenwoordig onmogelijk is om ooit nog een kwartje te gaan worden, dat het mij lukt om een biljet van 10 euro spoorloos te laten verdwijnen en dat het mij tot nu toe niet gelukt is om dit biljet wederom het licht te doen zien?

Zomaar dankzij Gerrit, die ooit stal als de raven er opnieuw in is geslaagd om mij van een biljet dat doet denken aan die muis uit Disneyland, te ontlasten. Of wat te denken van het feit dat ons een klapper van jewelste staat te wachten. Een megaklap nota bene! En dan niet alleen vanuit een economisch oogpunt, maar ook nog eens vanuit dat sociale deel dat ons te wachten staat. Versobering, plannen voor de toekomst op een laag pitje gezet, het gas dat niet alleen toereikend zal zijn, maar ook nog eens de voormalige verdiensten die ouderen hebben gemaakt, naar de schroothoop zien verdwijnen.

Waar TaTa geenszins bruikbaar staal van zal weten te maken, het blikvoer dat aan banden wordt gelegd en het houtje dat wacht om opgegeten te worden. De werkeloosheid die toeneemt, de faillissementen die over elkaar heen struikelen, de dominorace die zich voordoet en wat ooit in een hal in Leeuwarden simpelweg door een vogeltje in werking werd gesteld, is weliswaar die mus gedood maar kent door het opgezet karakter nog steeds een toekomst. Gelijk ook de vooronderstelling dat ‘wie de jeugd heeft, ook een toekomst zou hebben’ steeds meer aan twijfel onderhevig is. Waar techreuzen van gekkigheid niet weten wat met die poen te doen, waar miljarden over niet zichtbare toonbanken worden geschoven en het eenvoudigweg veel weg heeft van een spel dat doet denken aan pokeren, zijn het de casino’s die zich verbeten opmaken om eenarmige bandieten het leven zo ongemakkelijk mogelijk te maken door die armen te verwijderen…

Simpelman wordt Somberman en het bekende lood… verdwijnt om dat roestige ijzer!
En om dan te besluiten met: ‘Gezond, zonder je je het leplazerus te trappen!’ Met dank aan Theo van den Boogaard!