Wik Pijper

Laat ik er geen doekjes om winden! Op zich leuk die Trabantjes, maar ze vervuilen als de pest. Naast het feit dat er bijkans geen metaal aan te pas komt. Polyester wat bij een botsing tegen een boom zich om de stam heen kringelt. Waardoor de inzittenden hun leven niet zeker meer zijn. Maar ze doen zich tegoed aan de straten in Berlijn, waar ook nog meer vreemdsoortige voertuigen te vinden zijn.

Wij kijken onze ogen uit, genieten zichtbaar van het weer en de omgeving en maken ons op voor een rondvaart over de Spree. Gebouwen in de meest uitbundige vormen, waar architecten als het ware de vrije hand is geboden en zij zich konden blijven uitleven. Want levendig is Berlijn nog steeds. Is het niet door het stadsverkeer, de U-Bahn welke zich door dit geheel heen slingert en de verboden en geboden die in deze stad ook nog weleens worden overtreden. Maar Rood is Rood naast Oranje dat niet veel later Groen wordt. En over groen gesproken, ook dat is in allerlei vormen en kleuren beschikbaar.

In Parken, grote groene grasvelden maar onderschat de hoeveelheid asfalt en stenen niet. Fonteinen die er alles aan doen om een hoogtepunt te halen en deze zichtbaar blijven herhalen. Bussen te kust en te keur, busbanen waar een enkele waaghals zich op begeeft, om zo rap mogelijk weer op de gewone rijbaan te verschijnen. En steps! Natuurlijk op een accu, fietsen die daar niet voor onderdoen en de vele wandelaars die geduldig bij een oversteekplaats staan te wachten. Een grote mate van discipline doet zich voor en het heeft er alle schijn van dat eenieder de tijd aan zichzelf houdt. Voorbeeldig als je dit vergelijkt met de chaos welke zich in Amsterdam voordoet. Daar schijnt iedereen alleen maar haast te hebben en wij, wij hebben dat absoluut NIET!

Het bekende ‘Eile mit Weile’ is zeker op ons van toepassing!