Ware het niet dat de heidenen zich in het verleden hebben laten kerstenen, zou je bijkans waarlijk gaan geloven dat de huidige politieke partijen er alles aan doen om de simpele burger niet alleen van hun gelijk te overtuigen, maar ook als een soort van kerstening hun politieke koers als zodanig aan het volk te willen gebruiken om hun geloof als enig hanteerbaar gegeven te blijven volgen. Waarbij de rol van de heidenen met een zekere schroom naar voren komt. Waar ooit het volk radeloos, reddeloos en redeloos was, is het nu de nieuwe heilige graal die Rutte ons met de nodige pracht en praal naar voren heeft gebracht, terwijl het volk mort en Buma een pleidooi houdt om in ieder geval de vrome schijn van beleefdheid in acht te blijven nemen. De man ook die het Wilhelmus als standaard opening van een volgend schooljaar, maar het liefst in een herhaling van iedere dag staand in een leslokaal naar voren had willen brengen. Nu is Buma een Fries, en het zou mij niet verbazen wanneer het eerste couplet daar gevolgd zou worden door een zesde couplet in het Fries. En dat dit wordt overgenomen door iedere streek in Nederland opdat ook de wortels die daar zijn ontwikkeld, in diezelfde Moeder Aarde blijven beklijven. Ik bedoel maar, hoe kun je de brave burger ervan overtuigen dat het goed gaat, wanneer economen hier de nodige vraagtekens bij zetten, De Nederlandse Bank er alles aan gelegen is om de spaartegoeden te verhogen, opdat een volgende crisis ons op termijn bespaard zal blijven. De schijn enigszins tegen en de heiligheid die elders huist. Waarbij het Torentje als een markant punt de eenvoud van het ware geloof weet te huldigen. Verguld omrand, wat is er eigenlijk in Nederland aan de hand?! Maar zo simpel als ik het hier schets, zo eenvoudig is het in de regel niet! Ik kreeg vandaag de tweede brief van het CBR, bracht deze naar het ziekenhuis en las in de vervolg brief dat het, na het toezenden van dit formulier, mogelijk wel vier weken kan duren alvorens dit orgaan van zich laat horen. Waardoor de oplopende termijn vanaf vandaag aan de vierde maand van bezig zijn is begonnen. Dan is het mooi meegenomen dat ik vandaag nog steeds met een geldig rijbewijs over ’s Heren wegen mocht rijden, waarbij Medemblik een deel van de koers bepaalde maar het uiteindelijk om het pompoenbedrijf dat wij vorig jaar hebben ontdekt, heeft gedraaid. En waarvan de bijgevoegde plaatjes vandaag zullen gaan getuigen, zo ook die twee geiten die zich aan het einde van een hal in een afgesloten ruimte bevonden. Zo eenvoudig kan het leven zijn, en dat van die beschouwingen… dat laat ik liever over aan de grote geesten die dit land op hun eigen wijze proberen te kerstenen.

Een mail van de overheid: er is een bericht in mijn berichtenbox. Van de RDW, de Rijks Dienst Wegverkeer. Ik word geattendeerd op het feit dat mijn rijbewijs in september verloopt. Maar gezien het feit dat ik een ICD-drager ben, dien ik een gezondheidsverklaring in te dienen. Deze kan ik via een link automatisch thuis invullen en dit gaat goed tot het moment waarop een QR code in beeld verschijnt. Onverrichter zake kom ik niet aan betalen toe en besluit nog enige tijd te laten verstrijken. Het is dan 23 april 2018 en ik wacht een volgend bericht af. Dat verschijnt op 21 mei en wederom probeer ik die geneeskundige verklaring niet alleen in te vullen, maar ook nog eens te kunnen betalen, wanneer wederom die QR code in beeld verschijnt. De gemeente Alkmaar verstrekt helaas geen Geneeskundige verklaringen meer… Goede raad is in deze duur en wanneer het loket in de bibliotheek geen klanten heeft, ga ik voor mijn probleem te rade bij de dienstdoende gemeente ambtenaar. Zij verwijst mij naar de mogelijkheid om bij de Gemeente Bergen een fysiek exemplaar te kopen. Te weten dat het CBR in Alkmaar een kantoor heeft waar rij examens worden afgenomen, sterkt mij even in de overtuiging dat ik de Gemeente Bergen met dit verzoek niet hoef lastig te vallen. Een nummer trekken, wederom wordt alles elektronisch geregeld en weldra heb ik, na betaling van ruim 30 euro, zo’n exemplaar in mijn bezit. Formulier ingevuld, naar de afdeling waaronder ik val in het ziekenhuis en mijn verzoek om de vraag aan de achterkant van dit formulier in te gaan vullen. Twee dagen later kan ik het formulier ophalen en na voldoende gefrankeerd te hebben (ook dit valt zelf te betalen) het formulier op de post gedaan richting cbr. In de courant verschijnen berichten omtrent de tijdsduur dan wel de achterstand die dit deel van het geheel schijnt te hebben… Op 27 juli 2018 krijg ik een ontvangstbevestiging Gezondheidsverklaring (Eigen verklaring). Hierbij wordt ik bedankt voor het indienen van dat eerder genoemde formulier, maar daarin staat dat wegens drukte het helaas langer dan vier weken kan duren voordat ik een reactie van hen ontvang. Heeft u na acht weken nog geen brief van ons ontvangen? Neem dan even contact met ons op. Het heeft er alle schijn van dat ook de inkt van de laserprinter op zijn laatste benen loopt, want het telefoonnummer in de brief vermeld is ternauwernood leesbaar. Op 17/09 telefonisch contact met het cbr. Doorkiesnummer en in de wacht alvorens een bandje verschijnt waarin de mogelijkheid wordt geboden om teruggebeld te worden op mijn eigen nummer met als mededeling dat er geen nummer verschijnt wanneer ik gebeld wordt. Om 18.00 uur gaat de telefoon. De maaltijd staat koud te worden, maar ook dat levert dit keer geen enkel probleem op want ook opwarmen kan een tweede keer gaan plaatsvinden. Burgerservicenumme, voorletters en achternaam, postcode passeren eerst de revue om vervolgens mijn vraag te kunnen stellen: hoe lang zal het nog duren alvorens ik bericht krijg omtrent mijn… en ik word in de wacht gezet. Geen intrigerend deuntje, hooguit het herhaaldelijk luisteren naar een telefoon die indringend vele malen overgaat. De verlossing denk ik, maar de kermis dan wel de mallemolen komt koud op mijn dak. Binnen vier maar mogelijk vijf werkdagen ontvang ik bericht omtrent mijn gezondheidsverklaring maar zal dan wederom contact dienen te worden opgenomen met een specialist. En dien ik verder de stappen te volgen die mij in de toe te zenden brief duidelijk zullen maken wat van mij en mogelijk van een ander verwacht mag worden. Onderwijl nadert de datum dat mijn rijbewijs niet langer geldig zal zijn en bestaat er geen mogelijkheid om in een tussentijdse voorziening te voorzien. Dat betekent heel simpelweg dat ik straks in overtreding ben en dat de gevolgen hiervan geheel en al op mijn bordje terecht zullen komen… hoezo, ambtelijke molens die traag werken. Nog mazzel dat ze, gelijk al die windmolens die het landschap vervuilen, niet stil blijven staan…

Er zat een klein kaboutertje te huilen op een steen, te huilen, huilen, helemaal alleen… Soms denk ik weleens een kaboutertje te zijn, wanneer mijn gedachten in een mineur stand dreigen te gaan. En dat er dan op een goede dag een fee of desnoods een tovervisje opstaat om wat met een toverstokje te gaan zwaaien, dan wel dat bepaalde wensen in vervulling gaan. Nu ben ik wel oud en nog steeds niet wijs genoeg om mijn verbeelding alle kanten op te laten gaan, vandaag staat toch in het teken van een kabouter, zoals ooit in een verleden de politiek opeens te maken kreeg met Kabouters als politiek partij. Nu zijn het hooguit de huidige politieke partijen die constant de scepter zwaaien en het opperhoofd van het land noden om het een en ander voor te lezen waaruit zijn geringe invloed ternauwernood naar voren komt. Om over die oranje hoedjes van papier maar te zwijgen of het dienen puntmutsen te zijn die wij kennen vanuit de verbeelding van ooit Rien Poortvliet. In Breslau waren wij en we probeerden zoveel mogelijk kabouters vast te leggen, waarbij Bruno een totaal van veertig kabouters in alle vormen en gradaties wist vast te leggen daar gaat het vandaag over in dit bericht, was het alleen maar een voorschot op wat straks zich zou kunnen gaan voordoen: ‘opa, vertel eens een verhaaltje en begin dan niet met dat voorspelbare er was eens…’ om over dat andere maar te zwijgen: … en zij leefden nog kort en ongelukkig, maar ook daar stak de goede fee een stokje voor!

KIJK! Zo mooi kan het leven zijn. Zo kleurrijk als een ondergaande zon Marlies met Liva en Liva met Vincent doet voorkomen. En dat op grote afstand van ons, met vele duizenden kilometers van hier. Plaatjes, praatjes van een ander deel van Europa afkomstig, Sicilie nota bene. En dan te bedenken dat wij over niet geruime tijd daar ook gaan vertoeven. In de buurt van Palermo in een AirB&B, waar de camping niet alleen de mogelijkheid heeft geboden om daar met caravan te komen staan, maar ook nog eens een geringe 9 minuten lopen om van ons kind, schoonkind en kleinkind te kunnen gaan genieten. De wetenschap dat Marlies onder deze omstandigheden gunstig gedijd, maakt het wat eenvoudiger om de afstand die zich voordoet met appjes te overbruggen, het geluid dat Liva voortbrengt geeft aan dat ook zij op haar manier van dit geheel weet te genieten. Maar wie in het hoofd van een baby zou kunnen kijken, mag zeggen wat er niet allemaal in dat hoofdje omgaat. Vooral wanneer zij weer eens als een modepop door haar ouders wordt aangekleed op een wijze die bij mij de nodige vraagtekens oproept, hoewel een verkleedpartij mij in het verleden ook geregeld is overkomen. Maar dat was op een podium in een tijdperk dat ik er genoegen in had om toneel te gaan spelen, waarbij mijn eerste glansrol als Camullici (waarschijnlijk ook een overgelopen Italiaan) mij de woorden; ‘zeg eens ouwe aardappel’ al bulderend de zaal in wierp… opdat ik toch een bepaalde verbinding met Liva in orde breng. Van het podium in ‘De jonge Prins’ in ’t Zand in Noord-Holland naar Italie is slechts een simpele gedachte in het ver. Dat Liva met mij mee heeft gereisd in Polen, een portretfoto die zich in mijn portemonnee bevindt, een ander verhaal. En dat wij gisteren met Omama Corry zo’n 160 kilometer door Noord-Holland hebben getoerd, ook dat is een eenvoudig gegeven en dat de vissersvloot in de haven van Den Oever zich uitstekend leent voor het maken van de foto’s die het einde van dit bericht zullen gaan vergezellen… Doe het er maar mee en KIJK vooral naar die eerste twee foto’s…

Elke dag denk ik aan zondag, want ook het ‘brandend zand’ behoort heden tot het verleden. Om over Soerabaja maar te zwijgen en zie me romie niet langer aan de voormalige hitlijsten toe te gaan voegen. Heden en verleden, het nu of het straks, het gisteren wat zich vandaag herhaalt en met het ochtendgloren in het verschiet, is deze dag een grijswaardig bestaan beschoren. Om maar het een en ander van mijn geest met anderen te kunnen delen, slaat de tang wederom tegen de gong en maakt het varken zich klaar om straks als een speklapje de babi pangang te gaan versterken. Opdat mijn geest weer door alle delen van het geheel op zoek is naar veronderstelde nieuwsgaring, kan het niet anders dan dat dit weer eens een vrije associatie oproept. Maar dit terzijde, de cyclus van de reis naar Polen kent een afronding, het aantal volgers van mijn web een minimaal aantal en dat het met de bits die mij geregeld onder ogen komen niet direct een hoorn des overvloed zal zijn, ook daar heb ik geen moeite mee. Maar dat van die kabouters blijft een geheel ander verhaal en ik hoop daar nog met een enkele vorm op terug te kunnen komen. Ge zijt dus gewaarschuwd! Nu is een waarschuwing in het geheel der dingen een absolute waarheid, gezien ook die grote Amerikaanse twitteraar die zich regelmatig geliefd (voor een bepaalde groep van mensen) dan wel gehaat weet. En waarvan hij de impact in grote mate overschat, kan het niet anders dan dat hij uiteindelijk een hamburger van eigen deeg voor zijn kiezen zal gaan krijgen. Waardoor ik de wereldproblematiek als het ware in een notendop weet te vangen. Maar ook onze Mark zal van de week in zijn eerste grijs zijn opwachting gaan maken. De derde dinsdag in september staat op het programma, waar de rechter in zijn eigen dagelijkse strip reeds gewag van heeft gemaakt. Het moet anders en het kan anders, om maar eens wat steekwoorden naar voren te brengen. En waar politici rollebollend over de straat heen tuimelen, de hoeden voor de vrouwen reeds geplooid en gehavend het strijdperk van de vormloosheid zullen gaan betreden, kan het haast niet anders dat ons wederom percentages worden voorgeschoteld, dat de gunst van de burger er alle reden toe geeft om publiekelijk met de financiele billen bloot te gaan, dat de BTW wordt verhoogd en dat ook de energiebelasting ervoor zorgt dat de koopkracht eerder daalt, dan dat er sprake is van een vooruitgang, ook dat geeft genoeg redenen om met de nodige argwaan naar dinsdag uit te gaan kijken, dat de glazen koets voor de nodige transparantie kan gaan zorg dragen ligt nu eenmaal als gegeven vast. De gouden koets mag zich verheugen op een nieuwe laag bladgoud en de gebroeders Spijker… zijn met hun automobielen te bewonderen in het museum van Louwman in Den Haag!

Maandag, 03-09-’18.

Wroclow/Katowice in de buurt van het vliegveld. We hebben de tijd en nemen de tijd om nog een laatste kabouter vast te leggen. Ontbijt vanochtend was aanmerkelijk rustiger dan de voorbije dagen met hordes wachtenden voor het koffie apparaat. Mensen met hun beperkingen dat wil zeggen verstandelijk gehandicapten hadden hun vaste plaatsen betrokken, toen wij het hotel hadden verlaten. Koffie gedronken in een tent onder het viaduct van het spoor en langzamerhand verdwijnen de Zloty’s uit de knip. Daarna en winkelcentrum bezocht en zowaar, het is wederom droog. Dat het voor mij vaststaat dat ik roltrappen op de gevoelige kaart vastleg, staat voor mij als een paal boven water. Roltrappen in een andere hoedanigheid als ooit in Frankfurt kun je beschouwen als een voorspelbaar standaard werk. Daarna terug naar hotel Polonia alwaar soep met een alcoholische versnapering ons te wachten staat. Op naar het station waar de trein reeds klaar staat om ons naar Katowice te vervoeren, waar wij rond 16.30 uur arriveren. Gegeten in het ons nu bekende winkelcentrum, dit keer niet bij de Pizzahut. Bruno schept op bij de salade bar en ik bij een orientaals geinspireerde tent, toch nog een biertje bij de Pizzahut en dan drie kwartier met de bus richting vliegveld. Slapen weer eens voor de verandering in een Airbnb, op niet meer dan 10 minuten lopen naar het toestel van Transavia dat ons morgen…

Dinsdag, 04-09-’18.

Bruno verjaart  en heeft het grote genoegen om toe gezongen te worden. Dat hij dit niet direct een bepaald genoegen vindt, ligt ongetwijfeld aan het feit dat hij 68 is geworden. Dat wij droog het vliegveld halen is een ander feit, niet veel later zorgt een daverend onweer met de nodige stortbuien ervoor dat het toestel van Transavia langdurig op zich laat wachten. Om 09.05 zouden we vertrekken, rond half tien zijn er activiteiten op het platform voor ons, de regen spoelt genadeloos op de hoofden van de mensen die het toestel nog dienen te verlaten om niet veel later plaats te maken voor het bomvolle vliegtuig dat ons naar Amsterdam zal gaan brengen, dat een stroomstoring ervoor heeft gezorgd dat niet iedereen vroegtijdig kon inchecken zal mede een ROL hebben gespeeld. En dat wij in de afgelopen twaalf dagen slechts een tweetal ‘botsingen’ hebben gehad, zegt iets omtrent de wijze waarop wij elkaar hebben verstaan en van en met elkaar hebben genoten. Op Schiphol nemen wij afscheid van elkaar en zowaar, ook de NS houdt zich dit keer aan de tijden die voor vertrek zijn aangekondigd…

En de laatste Zloty’s?! Die gingen op aan een tweetal broodjes en twee flesjes water, waar men het dubbele voor vroeg dan dat wij eigenlijk gewend waren. Bruno, nogmaals hartelijk dank en omdat het morgen weer een gewone dag zal zijn… met meer dan een groot genoegen kijk ik terug op ons ‘avontuur’ in Polen. Ik had het voor geen Zloty willen missen!

P.s.: en dat van die sexshop… blader even terug en je ziet dat in het viaduct van die LGB bahn eenzelfde shop in miniatuur is afgebeeld…

Zaterdag, 01-09-’18.

Geloof het of niet maar ook Breslau/Wroclaw kent regen. Het ontbijt is goed te pruimen, de heer die ons ontvangt zeer gedienstig en heeft een pak aan dat mogelijk herinnert aan de tijd dat dit hotel de Vier Jahreszeiten heette. Een tijd geleden waar dit huidige hotel slechts herinneringen aan de muur van de binnenplaats een blik op dit roemrijke verleden doet. De lift kenmerkt zich door het afgesleten bruin dat vele handen reeds heeft mogen ontvangen, we gaan voor de verandering na het ontbijt wandelen en ontdekken oud (d.w.z. Klassieke gebouwen) en nieuw wat zich kenmerkt door staal, glas en hoogbouw. Het is voor mij vandaag ‘jongetjesdag’. Een bezoek aan een voormalige station dat nu een uitgebreide LGB bahn huisvest. Volgens de berichten de grootste in Polen, waar treinen rondjes rijden en waar gebouwen uit deze stad in miniatuur zijn vormgegeven. Waar 6 minuten lang het dag licht een rol speelt afgewisseld door een vier minuten lange nacht, waarbij de lampjes ervoor zorgen dat die sfeer goed getroffen wordt. Er is behoorlijk wat aandacht besteed aan de scenery, maar het zijn de modellen van LGB die de standaard voeren. Niet omgebouwd, alsof ze zo uit de doos de baan op zijn gezet. Vaders, moeders en hun kinderen blijven zich vergapen en ik ben blij met het Cyrk dat ook een plaats heeft gekregen. Het doet wat simpel dan wel eenvoudig aan, maar het gaat, gelijk zoveel andere zaken in het leven, om de beleving. Om maar eens een volgend platitude uit de kast te trekken. Wanneer we het station verlaten is het zowaar droog, gaan we niet veel later koffie drinken en het is een stortbui als we aan de koffie zitten en dit blijft zich een aantal malen vandaag herhalen. We eten rond het middag uur in hetzelfde restaurant als gisteren, zijn getuige van een trouwerij waarbij de gasten zich maximaal hebben opgedoft en de kerkgangers zich verzamelen rond de entree, gaan wederom de stad in en het blijven de kabouters die iedere keer weer de lens op zich gericht zien waardoor Bruno uiteindelijk 40 Kabouters weet te strikken, van de vierhonderd (400!) die in de stad op onverwachte plekken opdoemen. En het is iedere keer weer een nieuwe verrassing in welke hoedanigheid zij zich voordoen. Van geletterden tot motorrijder, van een eenvoudige pinautomaat, tot een eenarmige bandiet, van een kaartspel tot bergen verzettende kabouters, die ook nog eens proberen een kind voort te duwen. Nog weer wat later een biertje op een terras, regen, relaxen in het hotel en doner met gyros met bier genieten en zowaar, bij het station nog weer een kabouter scoren. Dat deze op een reiskoffer zit…

Zondag, 02-09-’18.

Om 8.00 uur geeft zij zich luid over aan haar orgastisch genot. Dat dit een aparte manier van wakker worden is, dat ons raam en dat van hen openstaat en dat zij niet veel later een blik naar ons raam werpt en hij daarna, zorgt voor een aparte manier om de zondagrust te gaan verstoren. Wat hij doet is een raadsel, maar dat wij hier getuigen van zijn een nogal dubieus genoegen. Trambiljetten gekocht voor 11 Zloty p/p en eerst in de verkeerde richting met lijn 2 om vervolgens in de goede richting over de Oder te rijden om vervolgens uit te stappen bij het museumbezoek dat vandaag op het programma staat. Zowaar de zon schijnt, het weer en de wandeling daarnaar toe een verademing na gisteren. Wat dat betreft doet het weer hier heel Hollands aan… Four Domes Pavilion Museum of Contemporary Art. Poolse kunstenaars die in een zeer lichte omgeving hun werken tentoon spreiden. Entree 8 Zloty omdat wij senioren zijn, kan ons de kop niet kosten. De museumjaarkaart is hier niet van toepassing. Bijzonder aansprekende werken waarbij de tijdgeest voor een deel terug te vinden is, bizarre objecten en de kunst van het abstracte doet zich in alle vormen en dimensies voor. Uitgebreid de tijd genomen om de werken te aanschouwen, vast te leggen en op een goed moment het gebouw verlaten. Op zoek naar de Japanse tuin, hetgeen betekent dat wij via een grote omweg niet alleen aan Poolse mensen de weg hebben gevraagd, maar ook een dame spraken die de leiding had over een groep mannen die op zich hadden genomen om de dranghekken gebruikt voor een hardloop wedstrijd over enige tijd te gaan verwijderen. Het park leent zich daar uitstekend voor. Uiteindelijk de Japanse tuin gevonden, 2 Zloty betaalt en Zen gezocht en gevonden, door vooral in beweging te blijven. Vanwege de warmte toch nog weer een biertje, tram 10 terug, gegeten in ons voorkomende etablissement, kabouters gezocht en gevonden en wat later elkaar uit het oog verloren. De aanwijzingen van Bruno komen niet geheel overeen met de mijne, maar wat later treffen wij elkaar toch weer bij een tramhalte… Nog een biertje toe in het hotel, na een toch wat ‘avontuurlijke’ dag. En de kabouters…

Donderdag, 30-08-’18.

Another dag, the same road! Swicetokryska, Mazowecka, Krowoderska en zo verder en zo voort. Op naar Wael Castle. De straten op, de straten door en verderop naar het museum. De heuvel op, het kasteel in en dan… even wachten, want wij zijn op tijd voor de entree. Trappen op, nog meer trappen op, om boven de nodige Gobelins van Vlaamse meesters te gaan bewonderen. Donker, duistere portretten, marmeren vloeren he houten mozaieken wisselen elkaar af en ook hier is het verboden om foto’s te maken. Iedere zaal kent een eigen suppoost. Een volgende toer onder leiding van een Engels sprekende gids. De ene na de andere zaal die in de Tweede wereldoorlog beschadigd is, de pracht en praal van een vorstelijk verblijf, waarbij houtsnijders, leerbewerkers en nog veel meer ambachtslieden kun kwaliteiten tentoon hebben gespreid. Gobelins ter grootte van complete wanden, portretten die ooit geschonken zijn door particulieren en minder bekende kunstenaars uit het verleden uit verschillende landen, maar vooral uit Italie. Rijke en bevoorrechte particulieren hebben ervoor gezorgd dat het museum nu weer met overvloed kan gaan pronken. We hebben de dolk van vader Rol niet kunnen vinden in het derde deel van onze toer, zo ook geen boek waarin wapens terug te vinden zijn. Uiteindelijk heeft Bruno toch nog een boekwerkje weten te bemachtigen… Warm is het die dag, en enigszins uitgedroogd strijken we neer op een terras in de schaduw, alwaar het bier dit keer het dubbele bedraagt van dat wat wij gewend zijn, maar de serveerster, een studente staat ons in het Engels te woord, hetgeen eigenlijk een vervolg is van het Engels dat wij in Wawel Castle ook mochten vernemen. Gegeten in de Consulaire wijk, een pizzatent bezocht en daarna… the same road, the same place, en the same everything… Heerlijk geslapen in ons Airbnb opdat wij morgen…

Vrijdag, 31-08-’18.

In grijs en grauw verlaten wij Krakau. Via Slack (een straat) belanden wij na een eenvoudig ontbijt (in ons verblijf) in het station. Een treinreis van 3 ½ uur staat ons te wachten, maar voor het zover is eerst koffie. Wanneer Bruno met de koffie arriveert en mij een beker overhandigt, blijkt mijn rugzak andere plannen te hebben, de koffie kiepert over het randje en is gloeiend heet… De trein staat reeds te wachten, plaatsen zijn gereserveerd en de wagons kenmerken zich niet alleen door de hoeveelheid mensen , maat ook de nodige bagage. Ook in het gangpad staan koffers en het is lastig manoeuvreren. Wij komen separaat te zitten en de trein vertrekt op tijd (9.48 uur). Daar zou N.S. Een voorbeeld aan kunnen nemen. De reis kent verschillende station waar precies 1 minuut de gelegenheid geeft om in dan wel uit te stappen, alvorens voort te denderen. Het landschap kenmerkt zich door oneindige velden waar mais en andere granen de reeds geoogste biologische producten reeds verdwenen zijn. Ergens aan de einder zijn verschillende kerktoren te zien, die steden doen vermoeden mogelijk waar dorpen zich schuilhouden. Rond 13.30 uur bereiken we Wroclaw, de Poolse naam voor het voormalige Breslau, ooit de derde stad van Duitsland (Berlijn, Hamburg waren de eerste twee.) maar ook dat is lang geleden. In dit station proberen we kaartjes te kopen voor de reis terug naar Katowice. Dat dit de nodige voeten in de eerde heeft, dat wij daar niet direct rekening mee hebben gehouden maar dat et omgeboekte hotel op slechts vijf minuten van het station ligt… op etage 5 wacht ons de kamer en dat de lift er nog een is uit de oertijd, ook dat nemen we op de koop toe. De oubolligheid straalt ervan af, , edoch de bedden zijn goed te beslapen. En daar gaat het uiteindelijk om. Dat wij ons een rit van bijna een half uur hebben weten te besparen om in een hotel ver buiten ‘Breslau’, neemt niet weg dat we even op adem komen alvorens de stad in te gaan, zorgt ervoor dat wij ondanks de teinreis toch nog een eerste indruk van Wroclaw weten op te doen. Een heel andere stad dan Krakau, idyllische gebouwen en de mensenmenigte is op een goed moment navenant, op een groep dames na die Tai Chi aan het beoefenen zijn. Rondkijken, foto’s maken, praten en stomweg genieten om even een impressie weer te geven. Eten in een zaak waar je je eigen voorkeuren op een bord schept (studentenkwartier), en waar het gewicht bepalend is voor het bedrag dat je ag betalen. Een vorm van zelfbediening waarbij je eigen voorkeur alle kansen krijgt. Dat Bruno zich over de groenten buigt, dat ik goed gebakken piepers prefereer met de nodige stukken vlees, dat een overdaad aan knoflook voor de nodige oprispingen garant staat, een biertje bij de Pizzahut na een wandeling langs de Oder het geheel voor deze dag afsluit…

Het is nu twee weken geleden dat wij in Osewiche / Auschwitz waren. Ik ben nog steeds bezig om de indruk die dit heeft gemaakt een plek te gaan geven. Verleden heden en het heden verleden lopen als het ware in elkaar over. Diep onder de indruk kreeg deze dag een vervolg in de martelkamers van de Gestapo in Krakau. Eigenlijk ontbreken mij de woorden en besluit ik voor dit moment met een aantal beelden die iets van mijn indrukken weer proberen te geven. Dat een groep Joodse jongeren worden toegesproken door een Joodse gids, dat de gaskamer annex crematorium nu hordes mensen naar buiten laat stromen, dat de galgen die door de Duitsers in Krakau als laatste zijn gebruikt om Poolse mensen op te hangen, dat er 6 miljoen Polen door de Duitsers zijn vermoord, getallen die staan voor mensen, individuen die dachten een leven voor zich te hebben…

Vorige week dinsdag ben ik geland. Terug van de reis naar Polen. Nu, een week later, heb ik nog steeds het idee dat ik aan het landen ben. Want alles wat ik heb opgedaan van die reis, dient nog ergens een plekje te krijgen. De week daarvoor was het ook een dinsdag. De woensdag stond in het teken van een indrukwekkend moment. Of eigenlijk indrukwekkende momenten die eigenlijk niet goed te omschrijven zijn. Vandaar dat ik voor vandaag wederom een inter-met-zo in ga lassen. Om even te beseffen dat ook hier het leven doorgaat zoals het dient door te gaan. Met een bijzondere ontmoeting met Adriaan, die ik tijdelijk uit het oog verloren was. Die nu wederom in een pand is gehuisvest bijkans tegenover boekhandel Feijn. Waardoor Michael opnieuw een spraakmakende buurman tot zijn beschikking heeft gekregen. En alwaar ik reeds mijn opwachting heb gemaakt en versteld sta en stond van het puzzelen dat Adriaan constant bezig blijft houden mozaiek van een pand dat ooit in Hilversum heeft gestaan en nu reeds lang geleden met de grond gelijk is gemaakt. Niet eerder echter dan dat voornoemde Adriaan zich over die werken heeft ontfermd, met monniken geduld de achterkanten van de tegels heeft verwijderd waardoor momenteel een nieuw antiek kunstwerk het levenslicht mag gaan aanschouwen. En waar de man in kwestie nog dagenlang zoet mee is. Een vorm van bezigheidstherapie, want de man in kwestie kent nu eenmaal veel rusteloosheid in zijn bast, gezien echter zijn leeftijd hoeft hij niet bang te zijn dat hij gaat verpieteren achter veronderstelde geraniums. Vandaar dat ik hem dit keer indirect wat in het zonnetje ga zetten, want morgen verschijnt een bericht dat ervoor heeft gezorgd dat ik nog lang bezig zal gaan met landen. Osewiche, en wanneer ik de kreet hanteer dat arbeid de mens vrij maakt…