Het zijn altijd weer variabelen die roet in het eten strooien. ‘No roet allowed’, zou ik bijna zeggen, en zeker niet nadat Norit reeds lang het veld heeft geruimd. Waar de stopper in de vorm van Laudanum ooit wat roesverwekkende activiteiten ontplooide, is het nu de rechter die wordt uitgenodigd om een uitspraak te doen door een kortelings geleden opgerichte organisatie die er van alles voor over heeft om een kinderfeest te vergallen. En waar gal niet geloosd kan worden is een icterus nabij. Geelzucht dat groene pieten hooguit in een ander daglicht weet te stellen, blauwe pieten zich te buiten zijn gegaan aan alcoholische versnaperingen en rode pieten waarschijnlijk veelvuldig van bietensap hebben gesnoept. Waar een gouden glans wordt vervangen door een grauwe vloed, waar worden opgescheept met de wandaden uit een roemrijk verleden, waar de huidige kruidenmaatschappij in de vorm van Versteegh er alles aan gelegen is om dat biologisch verantwoorde stukje vlees nog enige verfijning bij te gaan brengen, kan het niet anders dan dat de intocht op losse schroeven komt te staan. Dan kun je hooguit gaan hopen dat De Wereld nog steeds Door Draait, maar is het zeer de vraag of er na een nacht vorst wel geschaatst kan gaan worden. Om over wat hete hangijzers maar te zwijgen, hooguit dat de ijsbaan in een pulpmassa gaat veranderen. Want daar hebben we het druk mee, daar kan geen EU tegenop, laat staan dat de Brexit ervoor kan gaan zorgen dat alle neuzen diverse kanten op blijven staan en dat de grenzen verharden, de hekken worden verhoogd en dat het geen vreemden meer zijn die verdwalen. Hooguit de kans lopen om teruggestuurd te worden. En dat er nog iemand is die naar een naam vraagt. We hebben rechten en daar wordt maximaal gebruik van gemaakt: protesteren, demonstreren, staken, meningen uiten, en geld voor de een of andere collecte in de eigen zake te houden, onder de noemer geen cash geld meer in huis te hebben. Waarop de collectant wijst op de mogelijkheid om ook met een pinpas gelden aan die speciale organisatie te gaan doneren. Neen, noem mij geen scepticus, geen criticus hooguit een waarnemer die af en toe, met gefronste wenkbrauwen, een poging doet om zich te engageren met een meer dan voorbeeldige maatschappij. Een maatschappij waarbij de democratische doelstelling geregeld met voeten worden getreden, en waarbij de mannen aan het roer van het Schip der Staat er alles aan gelegen is om de boot niet alleen op koers, maar ook nog eens zodanig te laveren dat mogelijke klippen aan alle kanten worden omzeild. En waar ooit gewezen stuurlui zich op een leugenbakje zittend weten te houden, is het nu beangstigend dat er momenteel wordt gevaren op een koers die vanuit het heelal door satellieten wordt bepaald. Want stel je voor dat er nu een hacker op staat die dat programma weet te verstoren… Brengt dan een ouderwetse zeekaart dan non uitkomst?!

Wat maakt een dag als vandaag toch bijzonder?! Niet de pagina met familieberichten, waarbij melding wordt gemaakt dat in beslotenheid een crematie dan wel een ter aarde bestelling zal gaan plaatsvinden. Dat er steeds meer gekozen wordt om met intimi de bijeenkomst en de dood in een andersoortige samenstelling te gaan vieren. Want dat het glas geheven wordt, dat stuifcake plaats heeft gemaakt voor bier en bitterballen dat, naast het leven, ook de dood gevierd mag gaan worden en dat de uitspraak dat er straks op de naasten een beroep kan worden gedaan om mee te gaan in het proces van de verwerking, het na een aantal weken meestal stiller wordt, nog stiller wordt en dat men welhaast vanzelfsprekend over gaat tot de orde van de dag. Een kaartje, een belletje een appje en voor je het goed en wel beseft ben je niet alleen de draad kwijt, is er zomaar weer een jaar voorbij gegaan en kom je tot de ontdekking dat je de ander, met alle goede bedoelingen van voordien, eenvoudig weg in zijn of haar hemd hebt laten staan. En wanneer je je dan uitput in excuses, mag je niet direct begrip van die ander verwachten. Zo gewoon kan een bijzondere dag gaan worden, zo ongewoon is het nog om met familieberichten kond te doen van het sterven. En waar voorheen de courant garant stond voor zowel geboorte, huwelijk en dood, zo eenvoudig is het tegenwoordig om zo’n bericht in een appje met anderen te gaan delen. Hooguit dat een enkele bloem, een bijdrage voor een fonds en dat casual kleding in zekere zin op prijs wordt gesteld…

Ze komen allemaal voorbij: de eendjes uit het water, de schaapjes die over de dam heen lopen, Klaas Vaak die vergeet zand te strooien en waar het gisteren nog grote mik mak was, is het vandaag dat de tandarts zich mag gaan buigen over die losgeraakte vullingen. En waar de vergeten snoepzakken zich straks in de holle kies van opa zullen gaan verbergen. De box in de kamer, het wippertje dat een schoonheidsbehandeling heeft ondergaan, de laatste restanten van de hondenharen die zijn opgezogen en het heeft er alle schijn van dat het wederom maandag is met alle rituelen vandien. En tussendoor een enkele boodschap, een overstap van het ene naar het andere bedrijf en waar Loogies een begrip was is het nu Klus en door dan wel klusendoor dat als een nieuwe ster aan het firmament van Vincent de boeken heeft gehaald. Dat wil zeggen dat de KvK het heeft behaagd om dit eenmansbedrijf in de geletterde boeken bij te schrijven. ZZP en een holadiejee wat ervoor zorgt dat de man in kwestie zich weer kan lenen voor en door iedereen met allerhande klusjes. En waar dat klusendoor voor staat is niet zo moeilijk te raden, het begon simpelweg met tussendoor wat alras werd vervangen door klussendoor waarbij die ene s alsnog het veld heeft moeten verlaten. Het is dan ook met lood in mijn schoenen dat ik je vertel dat ik voor dit gegeven garant heb gestaan… Maar niet getreurd, wanneer die eendjes weer het water in plozen, Klaas Vaak gemoedelijk met zand op de wegen gaat strooien, een koufront nadert en de voorspellingen het hebben over vorst aan de grond, boerenkool nog lekkerder smaakt wanneer daar die vorst overheen is gegaan, een vorst daardoor van alle markten thuis schijnt te zijn en mijn verhaal een vroegeindig einde kent, weet dan dat het mij wederom is gelukt om het nodige aan woorden uit dit apparaat te persen. Het heeft veel weg van olie uit een eerste persing…

Het is altijd een kwestie van afwachten. Wat Jos nu weer aan zijn palmares weet toe te voegen en waar hij, in gedachten, zijn cast weet te formeren, zijn keuze naar voren brengt en met een verleden waarbij ijsbloemen op het enkel glas uit het verleden, zorgen voor winterbloemen. Waar de adem van de kinderen die op zolder sliepen, voor wolkjes zorgden dan wel de ijspegels die ’s morgens te ontdekken waren aan de rand van die wollen AaBe deken. Maar wanneer het hem lukt om een stuk van een toneelschrijver in handen te krijgen die zijn pen doordrenkt met vitriool, kan het niet anders dan dat de uitvoerenden hier met het nodige venijn mee aan de slag gaan. En dat is meer dan een compliment waard, dat is spel op het niveau van de professionals en de wetenschap dat dit ‘slechts’ (semi)amateurs zijn die de teksten van de nodige lading weten te voorzien, in een decor dat er niet om liegt gevangen in een lichtbeeld dat alle recht doet aan de voorstelling, is het jammer dat het aanwezige publiek het in belangrijke mate laat afweten. Een zaal die wel geboeid, maar weinig reactie naar voren brengt.  Naast het gegeven dat de zaal mogelijk door een bepaalde schroom, dan wel een genieten in stilte, de vele woordspelingen en het onderliggende al eerder genoemde venijn, het spel van een diepgang voorziet, waar menig professional jaloers op zou kunnen zijn. Dat dit niet alleen een kwestie van de teksten van Peer Wittenbols, is het zeker de kracht van de regisseur Jos Salari die dit aan zijn spelers weet te ontlokken. Diepgang en ontroering, vuilspuiterij en ontzetting, vuilbekkerij en bewogen levens, de rouw om het nooit geboren kind, de kindjes van een ander die niet veel meer hebben te verwachten van de toekomst dan een vorm van schuldsanering, een dode zwaan waarbij de metafoor dat zwanen voor altijd een levenslang paar zullen zijn, maar door de dood van de een mogelijk een vroegstondig overlijden van de overblijver alsnog zorgt dat de rouw niet alleen verwoord, maar ook manifest wordt. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld wanneer het Pluusj betreft. En natuurlijk is het afwachten wat ons nu weer wordt voorgeschoteld. Maar dat het spel van Babette Groot, Greetje Danner, Dewey Kraayvanger en Ingeborg Kramer boven alle twijfel verheven is, dat is niet alleen een constatering, maar stomweg een feit. En wanneer de rol van die dode zwaan is uitgespeeld mogen zij zich gerust met de overblijvende veren gaan tooien!

Leer een andere taal in twintig dagen. Maar of dit ook voor Chinees opgaat…?! Eerlijk gezegd durf ik dit te betwijfelen. Neen, ik heb me sinds vandaag gestort op ‘brabbeltaal’, om een gesprek met mijn kleindochter op haar niveau te kunnen voeren. En verdomd, dat valt reuze mee! Want het moment waarop ik begin te steunen, te kreunen dan wel kreetjes te slaken die bij haar binnenkomen, word ik getrakteerd op een lach, een frons, dan wel een schrikreactie. Maar dat doet zich niet eerder voor dan dat ik mijn niespartij luidkeels door de kamer heen stoot. Nog mazzel dat ze dan niet spontaan begint te huilen, dan wel dat zij met haar kleine stembanden een keel opzet die de glazen in de kast doen rinkelen. Tinkelen desnoods. Om zich niet veel later weer te wenden tot haar knuffel dan wel die beer die niet alleen licht brengt in haar dag, maar ook nog eens een liedje voor haar zingt. En waarbij de kans bestaat dat bij veelvuldige herhaling, toch even de knop om wordt gezet. De niet zichtbare uitknop, de mogelijkheid om ons gesprek op haar niveau te kunnen vervolgen. Nu heb ik iets met uitknoppen, helaas is het de laatste keer ietwat uit de hand gelopen. En werd ik van ‘je vader’ opeens omgedoopt in een hij. De derde persoon enkelvoud dat ervoor zorgt dat ik gedurende al wat langere tijd de dagen die ik beleef dan wel meemaak, met een zwart randje ben gaan ervaren. En waarbij ik, ter bescherming van mezelf , er niet voor terugdeins om mijn andere gevoelens op een zeer laag pitje te houden. Het had zo anders kunnen zijn, maar dat is het niet. En waar de positieve herinneringen zich manifesteren in een tuintje, waar een enkel bloemetje nog voor wat kleur zorg draagt, moet ik mezelf dwingen om dat tuintje regelmatig te blijven besproeien. Dat dwingende karakter staat me enigszins tegen, maar biedt wel de mogelijkheid om niet alles te laten verdorren. En ik kwam op deze ontdekking door een gesprek met Nina. Op een doordeweekse maandagavond, een gesprek dat ik me iedere dag als een vorm van een mantra heb voorgenomen. Een reddingsboei, een noodgreep om niet helemaal te gaan verzuren. En die kans zat er heel (be)grotelijk in. Dus stort ik me vandaag op mijn cursus brabbeltaal. En voorlopig ziet het ernaar uit dat ik de aankomende tijd voldoende de gelegenheid zal krijgen om mij deze taal meester te gaan maken. En wanneer het haar lukt om op mijn gezicht een glimlach te ontlokken, blijf ik doorgaan op deze ingeslagen weg. Want is het niet de eenvoud die het ware kenmerkt?!

Altijd in voor wat anders. Maar hoe anders kan anders gewoon wel zijn?! Zo eenvoudig is het gewoonweg niet, zeker niet wanneer de ander er met een eigen invulling vandoor dreigt te gaan. Compositie in D gewaarmerkt met de stilte van een moment, gevangen in een beeld dat alle verbeelding tart om vervolgens aan het oog van de docent de geheimen ten volle naar voren brengt. Om over de uitvoering van de kunstenaar in ons gezelschap maar te zwijgen, wanneer een schamel applaus vergezeld gaat van bewonderende en verwonderde gezichten van de omstanders. Neen, geen pleidooi om op zijn pad een eigen draad aan het geheel toe te voegen, hooguit dat het aanspoort om op die eigen invulling die eigen interpretatie van een veronderstelde werkelijkheid een mogelijk eigen kleur toe te gaan passen. En toch houd ik in zekere zin een pleidooi om de kunstenaar die in ons allen schuil gaat, voor een moment in het volle licht van een schijnwerper een toevoeging te geven aan het beeld dat hij of zij ons voorhoudt. Zo te zien en vanuit deze invalshoek naar voren gebracht, kan het haast niet anders dan dat ik refereer aan de avond van gisteren. Waarbij de leden van het fotocafe wederom met hun verschillende interpretatie over het voetlicht traden. Als een voorstelling die bij herhaling naar voren wordt gebracht, een performence van het individu ten behoeve van het leeraspect dat als een vorm van een ‘education permanente’ bij voortduring door anderen wordt gestimuleerd… Je begrijpt dat het vandaag weer een verhaal wordt dat neregens op slaat, de invasie die werd aangekondigd heeft zich voorgedaan en het feit dat Liva, Marlies en Vincent hun opwachting zijn gaan maken, voor de nodige reuring hier zorg voor zullen gaan dragen. Wanneer de tijd rijp is, zal ik hier nader op terug komen, en wanneer ik weet wanneer de omstandigheden zodanig zijn dat het vermoeden bestaat dat het geheel anders zal lopen dan gewoon anders, op dat moment zal ik mij wederom op dit medium gaan melden. Maar voorlopig ben ik stomweg van plan om het gewoon zo te doen als ik gewoon ben, tot misschien dat moment waarop het… anders wordt?!

‘Hallo, hallo, wie stinkt er zo?! Het mannetje van de radio’, stamt nog uit de tijd dat je mij van alles kon wijsmaken. Toen Sinterklaas nog bestond, Zwarte Piet met roe en de zak de stoute kinderen mee naar Spanje nam, pepernoten gemeengoed was en een kruidnoot nog bij de warme bakker werd gebakken. Dat zelfgemaakte chocolademelk nog ge[aard ging met cacao, suiker gewoon geraffineerd was en de bieten garant stonden om het geheel van een heerlijk zoetje te voorzien. Melk werd gekookt en je de vellen voor het oplepelen had. Toen custardvla met een zakje van Saroma of een ander merk (Victrix was een producent in Alkmaar, waar het altijd zoet rond de gevel waaide) en boter nog gewoon roomboter was. Er geen boterberg aan de einder was te zien en streekproducten niet verder kwamen dan de veiling die zich in Alkmaar bevond. Dat Ringers bekend stond om zijn kersenbonbons, dat chocolade van van Houten dan wel Droste het lang niet haalden in vergelijking met Ringers. En dat Jamaica-rumbonen zich nog steeds in diezelfde verpakking voordoen. Waarbij nostalgie een belangrijke rol speelt. Toen in de Winkel van Sinkel van alles te koop was: ‘hoeden en petten en dames korsetten, drop om te snoepen en pillen om te poepen.’ Kom daar nog eens om. Dat er geen sprake was dat er ‘on line’ spullen besteld konden worden, dat pakjesdiensten ervoor zorgen voor een heen en weer tussen leverancier en de klant, dat betalingen stomweg met baar geld werden gedaan en dat de winkeliers overstapten van achter de toonbank naar de zelfbediening. Dat kassa’s nog rinkelden, dat de gulden op de markt garant stond voor een daalder, dat die echte bankbiljetten bij Enschede in Haarlem het levenslicht aanschouwden, zo ook de Nederlands postzegels. Nu zijn het grafische ontwerpers die met behulp van de computer de meest ingenieuze voorstellingen door nullen en enen tevoorschijn toveren en de wereld zodanig kunnen manipuleren dat je je eigen ogen beter niet meer kunt vertrouwen. Waardoor die ouderwetse brillenwinkels door grootheden tot op de laatste spectaculaire aanbieding, de man of vrouw van het hipste model weten te voorzien. En waarbij leeftijd een rol kan gaan spelen omtrent de korting die wordt aangeboden. En Ratelband in zijn identiteitskaart vraagt om een verjonging van zijn leeftijd, met zijn tijd is meegegaan en het gladde smoelwerk van gisteren heeft vervangen door keurig onderhouden baard(je). Gelijk Burgemeesterpiet zijn gelaat na een bezoek aan Korea een vergelijkbaar imago heeft aangemeten. Waar het echter vandaag om draait zijn die drie ander foto’s. Geschoten in het Stedelijk Museum in Amsterdam, nadat wij allereerst een stukje hadden gewandeld door de PC. Maar ook vandaag heeft dit bericht weinig om het lijf, hetgeen wel vaker voorkomt. En dat de nasi van vanavond wacht op een verantwoorde samenstelling… een kwestie van wokken en de brokken… laat ik aan wijlen Corry over!

Het gaat altijd wel een kant op. Is het niet links, dan wordt het rechts en wanneer dit niet plaats vindt, komt de achterkant welhaast vanzelfsprekend in zicht. Om van de voorkant maar te zwijgen… Is het schots en evenwijdig recht, krom wat gebogen staat te wachten, rechtlijnig als de pest om verder maar te zwijgen over de builen die de hobbels op de weg, als drempels de rust weten te verstoren. Wanneer je je opmaakt om het een te doen, door het andere te laten, loop je mogelijk de kans dat je, achteraf gezien, je beter had kunnen hullen in stilzwijgen. Waardoor de ander het idee kreeg dat je ermee akkoord bent gegaan en van die veronderstelde vanzelfsprekendheid geen touw meer te knopen viel. En dan richt ik mij uitsluitend op levensperikelen waar geen partikel tegen is opgewassen. Kunt u mij nog volgen? Dat beklemmende gevoel wanneer het verhaal gaat vertellen wat de kunstenaar heeft bewogen om zijn of haar werk in een bepaald vervreemdend daglicht te plaatsen. Dat gevoel overviel mij toen wij in het Stedelijk Museum in Amsterdam vertoefden. Met een open ‘mind’ en een navenante blik liet ik mijn ogen dwalen in de ruimte die soms letterlijk dan wel figuurlijk, aan de kunstenaar geboden werd. Een kraantje dat water in een emmer liet stromen, waar wat studenten onder invloed van een docent, de kunst als zodanig van een jasje probeerden te voorzien. En waar de ‘smaak van water’ achterwege bleef. Een laptop, pen een een notitieblok voorhanden waren. Niet aanraken, zeer kwetsbaar als voorzorgsmaatregelen om het kunstwerk mogelijk tot in het einde der tijden voor volgende nageslachten te kunnen behouden, terwijl de ander er juist op uit bleek te zijn om de elementen en het verloop der tijd alle ruimte te bieden om de vergankelijkheid optimaal tot uiting te gaan brengen. Wonderlijk eigenlijk dat ik me steeds weer laat verwonderen door de teksten van hen die daarvoor geleerd hebben. Een vorm van gezagsdragers die zich een rol hebben aangemeten waar wijlen Pierre Janssen mogelijk vanuit zijn laatste rustplaats zich over zou kunnen verwonderen. Zie dat vandaag als het licht wat ik gisteren liet schijnen en probeer vanuit dit verhaal te kijken naar de beelden die er vandaag aan worden gekoppeld. Of dat mogelijk voor enige verwarring zorg kan gaan dragen, zal mij eigenlijk een zorg zijn, waardoor ik toch weer refereer aan het bericht van afgelopen… maandag!

Gisteren mijn gram gehaald en vandaag er maar weer eens op uit. Van paden kan geen sprake zijn, van lanen evenmin. De stad wacht en wanneer de stad wacht, zijn het de rolkoffers die de straten teisteren. Waar Amsterdam ooit huilde om het verlies van IAMsterdam, is het het IJ dat het Eye alle kansen biedt om rond te tasten in het verleden. Waarmee ik niet zeg dat het Eye een opener kan zijn voor dat wat ons straks te wachten staat. Een kwestie van afwachten, een kwestie van ontmoeten en niet veel meer dan dat. Nu is het wel zo dat ik mij verheug om een daggie met Bruno langs ’s Heren wegen te manoeuvreren dat neemt niet weg dat de Hoofdstad van dit land nog steeds haar verborgen schatten voor ons verborgen houdt. Het gaat in het leven nu eenmaal om het ontdekken van plekken die voor een ander hooguit wat schouderophalen tot gevolg heeft. Of dit nu Foam betreft of dat het Huis Marseille zal zijn, om het even of de pizza ons weer te wachten staat, dan wel dat het broodje kroket er alles aan gelegen is om mijn mond weer te plezieren, een drankje op het terras en een gesprek op een voorspelbaar niveau, een terugblik op ons recente avontuur in Polen dan wel de beslommeringen des levens, van alles passeert de revue en krijgt ook alle kans om te passeren. Het gaat er simpelweg om je bewust te zijn van een vriendschap die verder reikt dan dat diepgang daar een rol in speelt, hoewel de diepgang zich met grote regelmaat voordoet. Maar ook banale genoegens doen zich voor, als tegenhanger van de ondraaglijke lichtheid. Of dat met het menselijk bestaan van doen heeft, ook daar twijfel ik geen seconde aan. Zo’n dag, waarbij het geheel mogelijk in een ander kader komt te staan, waarbij de relativiteit van het dagelijkse naakte bestaan een rol in kan gaan spelen. Want ‘kom Kees, het is maar tijdelijk, zal wel weer overgaan…’ een zin uit een lied dat nog steeds van toepassing blijkt te zijn. En met alle sores in de wereld, met alle ‘fake’ nieuws dat rond wordt gebazuind, met alle holle vaten die worden beroerd en het feit dat het weer steeds weer een eigen plan weet te trekken, kan het haast niet anders dan dat ook dit bericht zich opmaakt om voor de nodige plaatjes straks garant te gaan staan!

Ooit in de zorg gewerkt? En… beviel ut?! Aantallen werden gevallen en worden omgerekend in getallen. Er was ooit sprake van een woelige golf, en kwamen Verpleegkundigen en Verzorgenden in Opstand, er kwam een Witte Vloed en dat alles naar aanleiding van een advertentie in de Volkskrant. Gaby Breuer en Jaap Koning toonden dat initiatief en werden overrompeld. De roeping werd een beroep en de vraag om meer ping verloor in die tijd de p en er bleef ING over. De macht kwam te liggen bij beleidsmakers, de GGZ moest weer terug naar de stad en de overheid trok zich steeds meer terug. Het ziekenfonds verdween, de particulieren verdwenen ook in die grote pot en de marktwerking diende het geheel te gaan stroomlijnen. Er werd meer gekeken naar de bedrijfsvoering in het algemeen, aandeelhouders claimden hun beloningen en waar het gaat om de winst, was het ‘het geval’ dat over alle fronten het verlies moest nemen. Er was geen houden meer aan en ook de varkenscyclus drong aan op een herhaling van het voorafgaande. Deskundig opgeleid personeel werd, bij diplomering, de wacht aangezegd en verdween naar elders. In-service opleidingen werden onder de hoede van een willekeurig Regionaal Opleidings Centrum gebracht, er werd ‘gekwalificeerd voor de toekomst’ en de oude opleidingen van de Algemene- en de Bijzondere ziekenhuizen werden in een mixer gegooid en als een smoothie aan het geacht publiek voorgesteld. De menselijke maat werd genomen door met DBC’s te gaan werken en de nieuwe standaard werd een feit. Een Diagnose Behandel Contract als nieuwerwetsigheid waar de verzekeraars zich achter konden schuilen wanneer er geen sprake was van een diagnose. Dat het dan wel ‘tussen de oren’ zou zitten en zielenknijpers garant stonden om zich over ‘het geval’ te ontfermen, waarbij een maximaal aantal therapeutische sessies garant zouden staan voor het verzekerd bedrag. Waarop die verzekeraars zich uiteindelijk in de handen mochten knijpen, wanneer dat bedrag niet werd overschreden, dan wel dat ‘het geval’ het eigen spaarvarken kapot diende te slaan. En waarschijnlijk alsnog van de regen in de drup geraakte, waardoor andere hulpverleners in aanmerking kwamen en  zich over ‘het geval’ ontfermden. Gecharcheerd? Misschien gedeeltelijk. ‘Wij investeren niet in stenen’, een uitspraak van een Bijzondere Minister. Geenszins een B-verpleegkundige waarbij het woord Krankzinnigen verpleger helemaal Buitengewoon Bijzonder is. En waar ooit Simon Carmiggelt garant heeft gestaan voor de vraag: ‘Ooit een normaal mens ontmoet? En… beviel het?’ is het vandaag meer een betoog in de lijn van Johannes van Duuren en Maria van Vulpen, wat nog steeds te vinden is op die sokkel die voor het voormalig, in kennelijke staat van ontbinding verkerende hoofdgebouw van PZ in Santpoort te vinden is:

‘veel meer leidde hen menschlievendheid en gevoel voor menschenwaarde’, een overtuiging die in een andere tijd geenszins een vanzelfsprekendheid was.