Wik Pijper – WiksWegen.nl

Ieder MENS heeft twee rechten: op leven en dood. Maar sommige mens(jes) leveren al vroegtijdig het leven in; gaan uterine dood dan wel geven het leven na even op. Maar voor hen die na deze worsteling te maken krijgen met de uitdaging die leven heet, komt zo het nodige op het pad dat allengs aan mogelijkheden dan wel on mogelijkheden naar voren komt. Leven is, in zekere zin, een constante uitdaging. En wanneer je deze uitdaging aan je voorbij laat gaan loop je de kans dat het leven je als het ware overkomt en je niet altijd stilstaat bij de keuzes die zich ongetwijfeld met grote regelmaat aan je voordoen. Want keuzes zullen altijd afhankelijk zijn van de omstandigheden waarin je kan komen te verkeren.

En wanneer een samenloop zich voordoet heb je altijd de mogelijkheid om af te zien van een beslissing dan wel dat je die beslissing voor je uit weet te schuiven. Om achteraf tot de conclusie te komen dat… maar dat DAT is veelal te laat. Hoe ik daar op kom? Gewoonweg om met een vriendin in het zonnetje met voldoende afstand het leven te gaan beschouwen. Want ik heb naast de onzin die ik met grote regelmaat tentoon spreidt, wel degelijk een andere kant. Maar die serieuze kant laat ik zoveel mogelijk in de schaduw van mijn zijn bestaan. Niet dat ik altijd even bewust ben van de rollen die ik speel, wanneer ik echter de mogelijkheid heb om er tussenuit te knijpen, zal ik deze kans niet nalaten.

Gelijk ook ieder ander mens zich niet altijd bewust is van de rollen die het leven van hem of haar vergt. Neen, bepaald geen openbaring maar meer een overdenking. En wanneer ik in staat ben om de dingen die ik doe te overdenken, loop ik geregeld de kans dat ik achteraf mogelijk misschien…

Wat geeft het wanneer een ander je vergeet. Of vergeeft desnoods, wanneer je toegeeft dat je een fout hebt gemaakt. Dat zal in het Europese Parlement waarschijnlijk niet zo snel gebeuren, zeker niet wanneer er miljarden over de (toon)banken gaan, leningen in giften worden omgezet en landen waarbij het BBP geen rol meer speelt, alsnog op de centen kunnen gaan rekenen. Rekenwonders zijn het die economen, maar het echte rekenwerk vindt plaats in de portemonnee van de gemiddelde burger. Gemiddeld en niet bemiddeld. Het omdraaien van een cent kan al het verschil gaan maken en het feit dat de centen uit de Nederlandse portemonnee verdwenen zijn, neen met twee naar benee en bij drie omhoog. Afrondingen die je gewoon worden voorgeschoteld en het feit dat toiletbezoek een euro kost, zorgt ervoor dat menigeen de neiging heeft om dan maar eens lekker wild te gaan plassen.

Een kick en tegelijkertijd een besparing en wanneer adrenaline ervoor zorgt dat je bloeddruk ietwat wordt verhoogd, loop je de kans om alsnog bij een hulpverlener terecht te gaan komen. Maar ook de huisarts van tegenwoordig kent slechts telefonische afspraken en wanneer er meer dan zoveel klanten in de wachtkamer wachten, loop je het risico dat je alsnog nog wordt besmet. Wordt er nog wel voor de zorg geapplaudiseerd of wordt het beroep weer als roeping aan zijn lot overgelaten?! Kan er nu nog wel sprake zijn van die 5 %, of is dat gezien de huidige economische omstandigheden ‘not done?’

Komt de veronderstelde recessie met nog lagere cijfers naar voren, dan dat rekenkundigen gaan voorspellen. Is solidariteit een eigenaardigheid?! Of stomweg een individuele eigenheid?! Neen, niet op vakantie, investeren in bedrijven die dreigen om te vallen. Een pot die de ketel verwijt en het zwart als roet voor komende roetveegpieten in een potje terechtkomt?! Een rare tijd en de omstandigheden laten dalende cijfers zien, terwijl de mensen op een IC er alles aan gelegen is om het dodencijfer niet hoger op te laten lopen. Onderwijl blijft de zon maar schijnen, lopen we de kans op een droogterecord, blijft KLM de gemoederen nog steeds bezig houden, doet TaTa er alles aan om werkgelegenheid in Nederland te behouden, proberen Amerika en China elkaar de tent uit te vechten en maakt India zich op om er als een hond met het been vandoor te gaan.

Dat is mijn enigszins gekleurde beeld dat ik heb omtrent mijn beperkte kijk op de toestand in de wereld. Geen idee waar Meester GBJ ligt te rusten, zijn kijk op mijn kleuring kan nog wel zeker bijgeschaafd worden. Maar ook dat heeft veel weg van een persoon die op zijn manier met deze toestand moet zien te ‘dealen’, en de wetenschap dat ook dealers van producten niet veel meer zijn dan handlangers van een veel grotere organisatie…

Het is allemaal zo eenvoudig: het nieuwe normaal! Het oude normaal is door middel van een veranderde moraal naar het ronde archief verwezen en het nieuwe wacht simpelweg de eenvoud van wat de regering voor ons in petto heeft. Het blijft nu eenmaal een feit dat zij die ons door deze hele toestand heen weten te loodsen, zich bewust zijn van het kuddegevoel dat zij door omstandigheden naar voren hebben weten te brengen.

Dat ik een individueel kudde dier ben met de nodige haken dan wel ogen die ik blind vestig op de nieuwe toekomst, staat buiten kijf en wanneer 17 miljoen mensen net zo volgzaam zijn als hen wordt voorgeschoteld, zal het niet lang meer duren of wij gaan over tot een andere orde van de dag.
Waar ooit werd verondersteld dat de Goden waarschijnlijk kosmonauten zijn geweest, staat nu alweer een raket klaar om naar de maan te reizen. ‘Fly me to the Moon’ een song uit een ander tijdperk waar de wereld toen zich kenmerkte door een bepaalde overzichtelijkheid.

Geen getwitter dat de ether vervuilt, geen smartphone die ervoor zorgt dat alles wat je niet weet direct opgezocht kan gaan worden, de Winkler Prins als een standaardwerk menig boekenkast wist te vullen en De Dikke van Dale uitkomst bood wanneer een woord van betekenis nog opgezocht kon gaan worden. Waarbij tegeltjes wijsheid een bepaald doel naar voren bracht en waar ooit werd verondersteld dat Geluk heel gewoon was.

Nu gaat het om een andersoortig geluk en is het vaak de wijsheid die het onderspit dreigt te delven. Waarbij menig doodgraver de gelegenheid krijgt om dat wat ooit zo gangbaar was, alsnog ten grave weet te dragen. Natuurlijk heb ook ik wat last van somberheid, van een mineur dat waarschijnlijk nog een aantal dagen zal gaan voortduren en waarbij de veronderstelde wijsheid verdrinkt in een kan. Niet dat die versnapering in de regel uitkomst biedt, het feit dat gemeentepils strikt is voorbehouden aan het wassen der handen, het poetsen der tanden, dan wel het begieten van een simpele bloem, de gewassen die gedijen door het water uit de sloot en er sprake kan zijn van enige verzilting, nog even en de Nieuwe Haring doet weer opgeld hoewel er geen vlag valt te ontdekken.

En dan is die vrekkige Hollander wederom bereid om diep in zijn buidel te tasten, komen de kwaliteiten van die Nieuwe Haring weer uitgebreid naar voren en kan er haast geen sprake meer zijn van het veronderstelde nieuwe normaal, hoewel… uitzonderingen zijn in de regel niet uitgesloten!

Ook op zoek naar alternatieven? Ik ken er nog wel enkele: een volkstuin, het bij elkaar zoeken van zwerfafval, stomweg naar vogels kijken, een meerkoetenfamilie bewonderen, een vis even onder de oppervlakte door het water zien zwemmen, wachten tot het gemaaide riet weer vruchtbaar groen aan het worden is, je stappen tellen in je hoofd, je overgeven aan de vele gadgets die tegenwoordig tot ieders beschikking staan, afwachten tot het rode licht verdoofd, het groene licht begint te flikkeren, en jawel je leest het goed het rode licht verdoofd.

Want dat veel lichten tegenwoordig op rood staan is een gegeven en wachten tot het rood oranje wordt voor je wederom het pad mag oversteken, je dat duurt nog wel even. Nog een week of wat en mogelijk gaan dan een beperkt aantal stoelen op het terras weer open, mag je in een kringetje van huisgenoten met elkaar verpozen, gaan de deuren van het culturele deel van het leven beperkt open, wordt de museumjaarkaart weer actief en kan de gegoede Nederlander de balans opmaken van het verlies dat hij of zij de afgelopen maanden heeft geleden.

Neen, dan liever de volkstuin die straks te maken krijgt met droogte, met slakken die de planten hebben gevonden, het onkruid dat welig tiert en de schoffel en de hark die naast de schep pogingen doen om het geheel weer van verantwoorde rijen plantjes te voorzien. Daar gaat vandaag dit epistel over, volkstuintjes die in de buurt van Assendelft achter de bonte belevenis in sommige gevallen een een armzalig bestaan leiden. Huisjes die staan te verkommeren, een tuin die het aanzien niet waard is en een enkeling die de moed heeft om ondanks het feit dat de buren het af laten weten, er toch nog iets van proberen te maken. Te vroeg nog voor de rabarber, radijsjes die slechts een kleur kennen (rood), de witte die het af laten weten en waar ooit het lied: ‘ík heb rooie en witte radijs, als je seniel bent dan raak je van de wijs…’, maar dat laatste klopt niet maar rijmt dit keer wel. En dan te weten dat er mensen zijn die met een onbepaalde regelmaat kennis nemen van mijn zin van zijn en de onzin laten voor wat deze is…

Het zijn vaak flarden die door mijn kop heen malen. Waardoor ik het verband niet altijd even duidelijk voor ogen heb en mij overgeef aan wat mijn brein naar voren brengt. En wat mijn vingers dan weer om weten te zetten in de woorden die over het algemeen weinig toereikend zijn. Of dit nu een gedicht betreft, een stuk proza waar geen touw aan vast te knopen valt, de belemmeringen die ik onderweg tegenkom dan wel de tegenspraak waar ik mezelf ook geregeld op betrap, de discussies die ik van een afstand beluister en de nieuwsgaring die ik, nadat ik dit tot mij genomen heb, met dezelfde gang weer vergeet. Dilemma’s waar ik me niet bewust mee bezig houd, terwijl de mogelijke obstakels die zich zouden kunnen voordoen, direct om zeep weet te helpen.

En toch geniet ik daar op mijn manier wel degelijk van. Geen schuld treft mij en aldus neem ik ook het besluit om daaromtrent geen boete te doen. Schuld en boete, de titel van een boek dat door de Russische schrijver Fjodor Dostojevski, zo nadrukkelijk is beschreven. De zwaarmoedigheid van een Rus, gelaafd door de Vodka en het onbeduidende van de mens in al zijn eenvoudige rijkdom naar voren gebracht, zijn niet direct de verhalen die mij aanspreken.
Neen, ik ben meer van die oppervlakkige Amerikaanse literatuur die zich kenmerkt door schrijvers die met een bepaald gegeven een verhaal in elkaar weten te draaien dat enerzijds mogelijk op feiten is gebaseerd anderzijds de mogelijkheid biedt om daar een bepaalde mate van fictie doorheen te larderen. Fraction, gelijk Thomas Ross de vaderlandse geschiedenis en dan met name die van het Koningshuis naar zijn eigen hand en interpretatie boeiend weet te maken. En of dit nu Mata Hari betreft, Blonde Dolly of een Mabel, de ogen die zich richten op het fenomeen Bernhard. de rol van een Koningin in oorlogstijd dan wel de politionele acties onder de noemer van datzelfde Koninkrijk, overal waar sprake is van een vorm van mens zijn zal er per definitie ook sprake zijn van intriges.

Een complottheorie ontvouwt zich en voor je het goed en wel beseft is er sprake van van fictie en feiten. Een potpourie waarbij de uitkomst zodanig gekleurd kan zijn dat van de oorspronkelijke kleuren geen sprake meer is, het een donkere substantie is geworden waarbij de verschillende onderdelen zich doorgaans op een heel eigen wijze zijn gaan ontwikkelen. En ik laat me net zo vrolijk leiden door mee te gaan in de beweringen van de schrijver.

Waar dit verhaal op is gebaseerd? Ik kocht weer eens een boek hetgeen mij niet in dank werd afgenomen. Ik dien me te beheersen maar kan wel verklaren dat de schrijver Heere Heeresma mij niet alleen met zijn verhalen heeft weten te overmeesteren, maar ook door zijn naam een plekje in mijn brein heeft verworven, gelijk ook andere schrijvers mij steeds hebben weten te verleiden om van hun omgezette flarden complete verhalen te gaan breien. En hoewel breien in dit verband mogelijk als een onbeduidende metafoor naar voren komt, haak ik vaak aan bij dat wat zij zo meesterlijk op papier hebben weten te zetten, raak ik hun spoor bijster en kan ik niet veel meer doen dan het pad te volgen dat zij mij voorhouden, hun pad waar ik dan stevig op ga wandelen!

Wanneer de takken buigen, mag je ervan uitgaan dat het waait. Dat is anders dan met mensen, wanneer die tegen een storm in moeten boksen loop je de kans dat je van het pad afraakt. En wanneer er sprake is van invloeden waar je geen invloed op kunt uitoefenen, mag je hooguit hopen dat het uiteindelijk ergens luwte zal gaan opleveren. Maar voorlopig zitten we nog midden in een storm die zich ternauwernood tot bedaren laat verleiden. Ophef aan alle kanten en van een positieve doorbraak kan waarschijnlijk nog geen sprake zijn. Wachten tot 1 juni, een volgende drempel die geslecht kan gaan worden in juli, augustus dat zich kenmerkt als de bekende vakantiemaand, terwijl het al weken als een langdurige vakantie voelt, maar er geen gelegenheid is om dit om te zetten in dat echte vakantiegevoel.

Terwijl de zon uitbundig straalt, de werkzaamheden rondom het huis in alle ernst en eenvoud achter de rug zijn, het gras dat wat minder snel groeit omdat de regen het af laat weten en mensen die denken er verstand van te hebben, met klinkklare (on)zin de gemoederen tot bedaren te kunnen gaan brengen. En ieder een ander deel van het gehel opeist, de tegenstellingen niet van de lucht zijn en wanneer iemand iets beweert waar mogelijk een luchtje aan zit, dit verklaart doordat het CO2 gehalte aan het afnemen is, de kerosine in opslagplaatsen staat te wachten om over geladen te worden en de regionale producten worden afgezet in het land waar ze groeiden: Nederland dus.

A kwaliteit tulpen niet naar Engeland varen en aldus de kamers in de huizen van die zuinige Hollander weten op te fleuren. Tulpen die langer meegaan dan dat we gewoon zijn, die niet met een dag of wat hun koppen laten hangen maar zo gemiddeld acht tot tien dagen hun koppen blijmoedig in de lucht blijven steken. Waar de wakkere krant van Nederland nog steeds met veel ophef de gemoederen van de Bekende Nederlander naar voren weet te brengen, wij volop op de hoogte worden gesteld van de liefdesperikelen die nog steeds opgang doen en waar ik absoluut niet op zit te wachten, hoewel een smadelijke overstap van een man als Haga en de filosoof die schuil gaat in Baudet, en nog steeds het gemis van Meester GBJ, hetgeen iets aangeeft omtrent de leeftijd die in mij schuil gaat…

Er kan nog meer bij, er kunnen er nog veel meer bij, er kunnen zelfs in de gangpaden nog meer mensen staan! Daar is momenteel geen sprake meer van, wanneer de NS de treindienstregeling weer op orde probeert te krijgen en wordt afgeraden om niet zoveel gebruik te gaan maken van het openbaar vervoer.

Nog even en we staan weer in de rij met een afstand van anderhalve meter van elkaar, een mondkapje dat is verplicht en wanneer de drukte toeneemt er wordt besloten om de tellers van de Nederlandse Spoorwegen op te roepen om om te gaan roepen wanneer de trein te vol dreigt te worden. Waardoor de trein wel op tijd vertrekt en de achtergeblevenen niet veel meer weten te doen dan stomweg te… wachten. Wachten wordt het nieuwe normaal gelijk ook het handen wassen, tanden poetsen mag je overslaan en het gebruik van desinfecterende handgel te gebruiken om de schoongepoetste handvatten van de winkelwagen te gaan beroeren.

En eerst met je ogen te gaan kijken naar de verpakking, voor je besluit om het in plastic verpakte brood dan wel de soep uit de aanbieding in je wagentje te laden. Ten minste houdbaar tot eerst met je ogen op te gaan zoeken alvorens die houdbaarheid tegen een extra korting (weggooien is zonde) in datzelfde wagentje te deponeren. Waardoor wat eerst gewoon was momenteel als gewoon ongewoon wordt ervaren. Ik sprak mijn vriend Jan die met mij uitkijkt naar het moment waarop wij weer eens ouderwets de dingen van de tijd de revue kunnen laten passeren. Als oudere jongeren zijn wij toch behept met een ander virus te weten: Waldorf en Stattler.

En waar zij bekend stonden omtrent hun zienswijze op de toestand in de wereld dan wel het theater, mis ik dit moment waarschijnlijk nog wel even voor wij weer van onze museumkaarten, de alcoholische versnapering dat de tong niet alleen weet te strelen, maar ook de dorstige keel weet te laven, het eten bij Flamboyant en de treinreis terug naar onze respectievelijke steden, hoewel Haarlemmerliede bepaald geen stad zal zijn. Ach, het is zoals het is en het zal op termijn anders blijken dan het was. En waar de wereldproblematiek zich in een notendop laat vangen, noem enkel covid-19, zal het straks nog een hijs gaan worden om de toestand in de wereld weer zodanig te gaan herstellen dat: lekker rustig met die vliegtuigen die geparkeerd staan op Schiphol. De auto’s die beperkt van de weg gebruik maken, en E-bikes die proberen ieder gaatje dat zich voordoet te vullen, de voetgangers die met mondkapjes voor de zebra paden oversteken en de dieren die niet veel meer doen dan wat ze al gewend waren: melk geven, gras vreten, lekker lui liggen en wachten tot de machine weer aanslaat…