Wik Pijper – WiksWegen.nl

Ook ik ben betrokken maar niet onpeilbaar, pardon onfeilbaar. Met mijn peillood probeer ik de diepte van mijn zijn in kaart te brengen, bang als ik ben om de duivel mijn kussen aan te bieden. Ledigheid zorgt ervoor dat mijn feilbaarheid toeneemt en voor de buitenstaander daar gewag van maakt, neem ik in ieder geval op voorhand de handschoen op. Neen, geen bokshandschoenen, hooguit dat mijn handschoen van pigskin zijn gemaakt. Varkensleer dus, opdat anderen die ik de hand zou kunnen gaan schudden niet in verlegenheid wordt gebracht. Want tegenwoordig dien je van alle markten thuis te zijn en wanneer de Big Bazaar je toelaat, heb je het niet altijd voor het uitkiezen. Ook dat dien je op voorhand te peilen waardoor mijn peilbaarheid niet alleen in de diepte toeneemt, maar ook dat ik het totaal der dingen wat meer kan gaan generaliseren. Het is wat wanneer een persoon die zich mag hullen achter het Pluralis Majestatis, hetgeen een Koninklijk Meervoud zou impliceren. Onbewust heeft hij daar gebruik van gemaakt door met zijn vrouw in de Wij vorm het woord tot zijn onderdanen te richten.

Boetedoening in zekere zin gelijk ook die Grap zich in het verleden een ‘faux pas’ heeft gepermitteerd. Maar dat doet niet ter zake gezien de cumulerende getallen die zich momenteel voordoen. 2000, 5000, ruim 8000 en het eind is nog niet in zicht. Een totale lock down staat op dit moment nog even in de kinderschoenen, maar een maat 45 valt op termijn niet uit te sluiten…

Hetgeen mij brengt tot een eenvoudig gegeven: die kinderschoen en daaraan gekoppeld een badeend. Verguisd en waarschijnlijk niet terecht gekomen in de plastic afvalbak dan wel verloren door een kind wat vergeefs om zijn of haar eendje huilt. Oogjes verdwenen en waar het snaveltje opgaat in code geel…straks drijft waarschijnlijk Oranje boven

Velen raken momenteel van hun padje af. Of dit ook voor dieren geldt, dat is en blijft de vraag. Meestal volgen deze dieren simpelweg hun instinct, gaan op de reuk in hun neus af, spitsen de oren en waken ervoor om anderen op hun padje te gaan kruisen. Mensen doen er alles aan om zoveel mogelijk hun eigen weg in te slaan, hebben niet direct de behoefte om hun behoeften uitdrukkelijk kenbaar te maken, sommigen gaan gebukt onder een grote mate van bescheidenheid wat wordt verondersteld een deugd te zijn, anderen brullen en grommen om zich heen en laten zich voorstaan op het feit dat zij het vermeende gelijk aan hun zijde hebben.

Het ‘heb ik gelijk of niet…?!’, waar ooit een oom zijn gelijk mee wist te verwoorden. Het gelijk aan je zijde vinden en het mogelijk ook te behouden, is echter weer een totaal ander verhaal. Nog weer anders wordt het wanneer iemand ergens onder weg een pad inslaat dat niet veel afwijkt van dat wat mensen aan streven kunnen hebben. En waar de mens een vergelijk kan gaan maken met dat dier wat door zijn kwaliteiten als tekenaar opeens tot leven kan gaan komen. Niet direct een plaatje voor een beeldverhaal, een strip in de huidige tijd of een stripje van een drietal plaatjes waarbij een quote naar voren komt, maar meer een aanleiding tot het maken van een afleiding opdat de lippen zich gaan krullen, dat er een glimlach ontstaat en dat de bedenker als schenker ervoor zorgt dat de ontvanger kan gaan denken aan een lijstje om het behang dat aan een nieuw plaatje toe is, oprecht kan gaan genieten wat de bedenkende schenker heeft bewogen om juist dat bewogen plaatje aan die ander doet toekomen.

De schenker is heel simpel Kees, de ontvanger ben ik en het plaatje vult geenszins een gaatje wat nog te dichten viel.

Waardoor er wederom een niet te volgen bericht na al die serieuze berichten van de afgelopen dagen weer enigszins in evenwicht zal gaan brengen…

Wanneer je spreekt over rafelranden, worden daar niet alleen rafels aan een broek mee bedoeld. Wat te denken aan de uiteinden van de stad, waar onkruid welig tiert en de bermen bezaaid zijn met overtollig huisraad, gebruikte condooms, blik en glas wat eigenlijk in een grijze bak thuis hoort, een verlaten mondkapje en alles wat de onverlaat aan de natuur heeft nagelaten. Een nalatenschap waar je niet op zit te wachten en wanneer er dan weer andere rafelranden opduiken, dan zou het zomaar kunnen zijn dat ik teruggrijp op mijn verleden.

Terug ga naar Duin & Bosch waar ik een lesgroep bezig houd met Maatschappelijke Gezondheids Zorg. MGZ voor de goed verstaander en niet te verstaan voor de buitenstaander. Hoe de les loopt geen enkel idee maar ik breng naar voren dat het werken in de B niet voor iedereen is weggelegd, dat de beloning daar wat schraal tegenover staat en de B-verpleegkundige (op dat moment is er nog sprake van een Provinciaal Ziekenhuis waardoor de werknemers trendvolgers zijn en op een lagere schaal worden uitbetaald) nog met minder geld dient rond te komen dan dat een agent in opleiding verdient. Een discussie ontstaat, de gemoederen raken verhit en mijn voorstel om af te koelen door een wandeling te maken over het 88 hectare grote terrein, valt gelukkig dit keer in goede aarde, maar…

een aantal dagen later verschijnt er een kleine advertentie in de Volkskrant waarin Gaby Breuer en Jaap Koning melding maken dat het beschamend is wat verpleegkundigen, niet alleen tijdens hun opleiding maar eenmaal gediplomeerd toch wel voor een schamel salaris hun werkzaamheden verrichten.
Het beROEP staat nog steeds garant voor iets wat ooit als ROEPing werd omschreven en wanneer er dan PING ter sprake komt, is niet alleen de lont in het kruitvat terecht gekomen, maar is de lucifer ontstoken en is het slechts een kwestie van afwachten tot…
DE WITTE WOEDE ontvlamt niet alleen, Verpleegkundigen en Verzorgenden in Opstand en de VViO is daadwerkelijk een feit.

Wat NU ’91 is, kent een begin en waar de beroepsorganisatie nu als een eenheid functioneert door zich te richten op het behartigen van de beroepsinhoudelijke en arbeidsvoorwaardelijke belangen van verpleegkundigen en verzorgenden, waar sprake is van een Bonus doordat zij in de frontlinie terecht zijn gekomen en waar de tweede golf een feit is, Kamerleden als hazen het andere pad kiezen en van die 5 % nog steeds geen sprake is, ludieke acties uit den boze zijn en er sprake is van een verharding…

rafelrandjes die in de loop der tijd nog steeds niet hersteld zijn, de varkenscyclus zich herhaalt en er halverwege de maand nog wat dagen niet te vullen zijn…