Tom Manders als Dorus had last van een tweetal motten. Zij nestelden zich in zijn ouwe jas en hadden ook namen: Charlotte en Bas. Wij hebben ook last van motten te weten Buxusmotten. Hetgeen mij op het spoor bracht van een gedicht dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat:
BUXUSMOT. / Ik vlieg me rot / ben dan ook een buxusmot / weet ze allemaal te vinde’ / spring nog hoger dan een hinde / blijf nog steeds een buxusmot / pleeg een plaag en maak kapot!. //
Niet direct een tekst om je op voor te laten staan, hetgeen dan ook niet de bedoeling is geweest. Want na zoveel decennia gaan beide buxussen dood. Het heeft waarschijnlijk niets met corona van doen, maar het is wel veel betekenend dat juist in dit jaar de struiken het leven laten. Gelijk ook dat bericht in de krant dat ik las. Na een lang en liefdevol leven kozen wij uit liefde voor een gezamenlijk einde. Na een voltooid leven voor altijd samen. Een openbaring waarschijnlijk gevolgd door een gezamenlijke opbaring. Het heet dan heel netjes ‘uit het leven stappen’, maar op een wijze waarop menigeen jaloers zal zijn.
Want wat is mooier dan gezamenlijk te kiezen voor het einde, dat ons allen wacht: de dood.
Er is altijd wel iets of iemand die mij attendeert op het feit, dat ik veelvuldig in gebreke blijf. Nu is niets menselijks mij vreemd, kan ik hooguit een pleidooi voor mezelf gaan houden in de zin van dat ik het niet zo bewust heb bedoeld, dat ik het vergeten ben of dat ik wel bewust heb gedaan alsof ik dit niet zou hebben vernomen. Wat dat betreft verschil ik niet zoveel van een politicus die er alles aan gelegen is om onder zijn verantwoordelijkheid uit te komen. Want het draait veelal om verantwoordelijkheid, waardoor ik me aan de ene kant wel eens schuldig voel, aan de andere kant het excuus aan mijn zijde vindt.
Alkmaar, op de dag van het afscheid van BurgemeesterPiet
De twee grote foto’s van mijn hand…
De toon is gezet en hoe dit bericht vandaag gaat aflopen, op dit moment ook mij volstrekt onduidelijk. Dat neemt niet weg dat ik een beroep kan doen o wat beelden die ik in het huidige verleden heb gemaakt. Want je maakt bewust een foto, je neemt deze niet dan wel schiet je er weinig mee op wanneer je je prent schiet. Ik bedoel maar, wat de een als vanzelfsprekend ervaart, werpt de ander een drempel op om je bewust te maken van dat waar je mee bezig bent. En ik had toegezegd dat ik nog wat gruwzame beelden uit Breda op de korrel heb genomen, dit lardeer met wat foto’s van afgelopen woensdag dat wij wandelend door Alkmaar indirect getuigen zijn geweest van het afscheid van BurgemeesterPiet, de lampen in de Groote Kerk gaven licht en de deuren waren stevig gesloten, alsof een Spanjaard op voorhand een kijkje kwam nemen omtrent de 8 oktober feesten om alsnog de Spaanse latten onder te binden, omdat het water hem tot aan de knie reikte…
Spreekt voor velen! ‘Bek houden’ dus gewoon!
Dat is de toon en voor de rest is het kabinet aan zet! Op naar de volgende golf, waar de zee zich nog rustig houdt en het Corona steeds meer wordt verdrongen door covid-19…
Is dat paard net uit de gang verdwenen, duikt het spontaan op in Alkmaar. Verwondering alom om over verbijstering maar te zwijgen. En waar de Burgemeester van Alkmaar, Piet Bruinooge zijn ambtsketen ter ruste legt, maakt Emile Roemer zich op om gedurende negen maanden de honneurs waar te gaan nemen. De Groote Kerk zweeg, de genodigden bevonden zich allen op afstand en waar Piet alsnog het gouden ere-insigne van de Stad Alkmaar kreeg, was het met een brok in zijn keel en een zucht vanuit zijn tenen afscheid nam van zijn wethouders en de Raad.
adieu, Piet
Scheiden doet nu eenmaal een beroep op lijden en waar Leiden straks gepast zal stilstaan bij hun feest, zal ook Alkmaar genoopt zijn om met een uitgekleed 8 oktober feest, de bloemetjes dit keer binnen te zetten, met als hoogtepunt de worst van Jeroen en de zuurkoolmaaltijd die niet veel verder komt dan de tafel met huisgenoten. Disgenoten desnoods en waar optimaal van de dis genoten wordt, met een kuiltje voor de jus, zal de ander zich wagen aan boerenkool met worst opdat het streekgebonden gevoel met een Alkmaar Biertje alsnog tot een beperkt hoogtepunt kan gaan leiden. Kijk niet vreemd op wanneer het duinwater van het PWN ook dit keer garant staat voor het water dat de hop doet opfleuren. Ik mocht mijn vriend Jan rondleiden in Alkmaar, heb gewezen op de plek waar ooit de buste van ‘Der Rudi’ stond, liepen langs de eeuwenoude grachten en keken niet vreemd op van de beperkte rij personen die zich keurig aan de anderhalve meter hielden, alvorens met een tas van AH met de nodige kalmerende middelen huiswaarts te keren. Dat ‘he likes weed” door anderen ook op prijs wordt gesteld, een she was dit keer niet te bekennen. En waar Azie nog steeds gehuisvest is in het voormalige pand van Cloeck, was het wederom de Nasi Sui Jay dat ik smakelijk heb weten te verorberen. En waar ik me voorheen schaamde omtrent de portie die ik in het verleden kreeg voorgeschoteld, was weliswaar de prijs verhoogd edoch dit keer was er sprake van een seniorenmaaltijd, waardoor mijn bord dit keer leeg naar de afwasser ging. Dank Jan voor een bijzonder geslaagde dag en waar het enigszins kwakkelen was voor wat betreft het weer, aan de Kwakelkade heeft het niet gelegen: het Kwakelhuis gaat plat en er komt zowaar een Dockside tevoorschijn, naast het feit dat de foto’s die ik ooit van het IJKgebouw heb gemaakt nog steeds aan de wand hangen, waarbij de kleuren meer en meer aan het verbleken zijn…
En het Waagplein? Geen kaasdrager te bekennen, laat staan een toerist!
Recente reacties