Bepaalde zaken zouden zomaar kunnen, de vraag of dit daadwerkelijk gebeurt, een groot vraagteken. Waarop ik dan weer het antwoord schuldig moet blijven, ware het niet dat de ene verrassing nog niet heeft plaatsgevonden of een volgende verrassing reeds voor de deur staat. In de hoop dat de opwachting ook navenant zal gaan plaatsvinden. Nu weet ik wel dat mijn gebazel niet tot in Den Haag doorklinkt, laat staan dat mijn woorden Haarlem zullen bereiken, de vraag is echter wat ons in de nabije toekomst te wachten staat. Zal het kabinet gaan vallen, zullen, wanneer de verschillende wonden gelikt zijn, ons weer de nodige verrassingen te wachten staan of is het zo dat de drang naar verandering ervoor zorgt dat het opportunisme een nog belangrijkere rol zal gaan spelen. ‘Zou zomaar kunnen’, ooit een gevleugelde uitspraak van Ruud. Gebezigd in Duitsland, een land wat zich opmaakt om ook het een en ander te gaan veranderen. Een wereld in beweging, niemand die direct een voorspelling gaat doen omtrent de nabije toekomst en waar de zaken marcheren is er niemand die het in zijn hoofd haalt om die mars tot staan te gaan brengen. Stilstand is in de regel achteruitgang en waar de Keizer zijn kleren verliest is het aan het gepeupel om daar de nodige verandering in aan te gaan brengen. En ik houd me bezig met triviale zaken, ben op mijn manier ‘aan het werk’ hetgeen meer weg heeft van een bepaalde vorm van bezigheidstherapie. Ben van de straat, geef een klein vermogen uit aan zaken die er weinig tot niets toe doen en neem een loopje met mezelf. Ga in op aanbiedingen, loop wat achter met de zaken die er wezenlijk toe doen, houd me bezig met Joost Swarte, neem met veel genoegen hoezen in ontvangst waar een ander dan weer afscheid van neemt. Hetgeen mij de mogelijkheid bied om ook deze zaken vast te gaan leggen en op welke manier dan ook, onder de aandacht van anderen te brengen. Maak er vandaag maar een zoekplaatje van: ontdek de verschillen. En wanneer deze verschillen ternauwernood opvallen: ze zouden zomaar ‘anders kunnnen zijn…’

Altijd wel wat aan de hand in (politiek) Nederland. Een tsunami die over het land heen raast, het populisme dat het verstand probeert te overtreffen en de verliezers die stellen dat het uiteindelijk nog wel meevalt. Het likken der wonden, het heffen van het glas, de uitbundigheid dewelke in schril contrast staat bij de democraten, Jesse die zijn Klaver ziet bloeien en waar sprake is van een enigszins doorwrocht debat, zijn het degenen die het af laten weten, de mensen die zich kunnen verheugen op een grote schare van volgelingen. Alsof na een derde Rutte de mensen moe zijn van de ene toezegging die voor een andere wordt ingeruild en waar beloftes niet veel meer zijn dan de holle vaten die blijven klinken, terwijl het spook van een volgende recessie reeds tussen de coulissen zichtbaar wordt. Het kan niet/wel op, de democratie die hoogtij viert, de waterschappen die zich mogen verheugen op een toegenomen opkomst en waar de plicht om te stemmen reeds lang uit beeld verdwenen is. Een referendum dat het zwalkende D ’66 ook heeft laten vallen, de hoeveelheid water van de hoogheemraadschappen wederom is toegevoegd aan de wijn, en voor je het weet vallen de tomaten in het niet en gaan de verwelkte rozen achterna. Gaat Marianne zich nog eens sterk maken voor het alternatief van het vlees, gehacktballen worden verwisseld met kikkererwten en de linzensoep op de inductieplaat staat te borrelen. Een oprecht stukje vlees wat niet gepruimd mag worden en een volgende generatie zich te buiten gaat aan pruimenjam, want ook de aardbeien worden tegenwoordig ingevlogen. Een verschuiving van nog wat meer naar links en nog wat steviger naar rechts. Daar hebben we het vandaag de dag maar mee te doen, wordt op voorhand afgetast wie met wie onder welke lakens terecht gaat komen, een soort van Utopia deel zoveel en de gangbaarheid van een bestaan aan alle kanten aan het afbrokkelen is. Althans, dat is op dit moment mijn opinie die nergens op slaat en wanneer olifantenpaadjes met voeten getreden worden kan het haast niet anders dan dat op termijn er weer het nodige zal worden gekonkelefoesd. Hetgeen mij wederom een rode streep oplevert. Pielen en dealen en Buma, die met een snik in zijn stem, onzeker het Wilhelmus aanheft…

Ben op mijn manier weer lekker bezig. Houd me bezig met voorbereidingen voor de expositie in de Trog. En dan te bedenken dat deze Trog op het landgoed Willibrord te vinden valt. Waar ooit varkens huisden, de Stichting voor een belangrijk deel zelfbedruipend was, waar hulpverleners de hulpvragers zoveel mogelijk ondersteunden en waar het usance was om mensen die door het dolle gingen in een aangepaste ruimte te behandelen. Van isoleer, naar separeer, naar time-out, naar een rustkamer die ook nog enigszins versterkt was. Waar de huidige GGZ nog voor een deel te vinden valt, waar tegelijkertijd ook een stilzwijgende sanering heeft plaatsgevonden, waar de koepelkerk een cultuurbastion is geworden en waar een lesgroep van Duin & Bosch niet alleen stages heeft gelopen, de lessen volgden op D & B, waar Glorieux en Aloysius bepaalde afdelingen vertegenwoordigden en waar waarschijnlijk de Directie van dat Gesticht nog zetelt, onder de noemer GGZ Noord-Holland- Noord. Met vestigingen elders in de Noordkop. Waar mijn vader zaliger nog weleens bloed kwam geven en na afloop getrakteerd werd op een geestrijke versnapering, waarbij jenever dan wel cognac de tekorten dienden aan te vullen. Andere tijden, andere omstandigheden, hetgeen niet wegneemt dat ik vandaag een ode breng aan mezelf: Rafels licht gedicht met werken van mijn geest en van mijn hand. Was het alleen maar om te zorgen dat de dag die ik vandaag met mezelf heb doorgebracht, voldoende werk heeft opgeleverd om straks wat voordelig uit te kunnen gaan pakken…

DRAAIBAAR Luisterend

naar de stilte van dit papier

Door steeds het leven vraag ik me af:

om te keren hoe zou jij die vullen?

blijft mijn herinnering

tot leven komen;

zo kan ik mijn toekomst CIRKEL

nu

reeds opgewekt Maakt het iets uit

de rug toe keren wat wij zijn?

Maakt het niets uit

dat wij zijn?

Iets en niets

ONDERDAK verschillen die

de cirkel sluiten.

Geen moment

waarop ik

eenzaamheid

van de daken GESLOTEN DEUREN

schreeuw:

Klop, klop

eenzaamheid triiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing

wordt ding, dong

ieder moment tok, tok

onderdak geboden.

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrt

bons, bons

klepperdeklepper

klink, klonk….

Hallo,

is daar iemand?

BEZIG BAASJE IK KEEK EN ZAG

Waar ben ik, in Godsnaam de broosheid

mee bezig, waar ben ik van je lichaam

ontluikend

mezelf betrappend aan de vooravond

in een psychisch dwang van een nacht

jak pakkend mijn klanken

met de buitenwereld je kwetsbaar

verbrekend, alles in en de zachtheid

buiten mezelf zoekend van je

om zo, door wetten te breken pure kracht

me te dwingen uit mezelf

te klimmen, daar ben ik je bewegen

onzichtbare handen

mee bezig en nog steeds draden jouw

niet daar, waar lichaam leidend

ik wil zijn.

je gezicht

stralen

in het kale lamplicht

dat mijn wang betraande.

en dat er dan het een en ander fout gaat… Ook dat mag de pret dit keer niet drukken!

Spic wel, maar Span laat het net zo vrolijk afweten. Gelijk Sam en Moos ook reeds jarenlang van het podium zijn verdwenen, Snip en Snap evenals Vim en Jif, die laatste met een kleine snif. Om maar te zwijgen over Bart Smit, Smith’s chips omgedoopt in Lays, de meisjes van Verkade die zijn verdwenen en Ringers kersenbonbons die het veld hebben moeten ruimen. Alternatieven die worden ontwikkeld, pleidooien die worden gehouden om de Postbank een nieuw leven te schenken, ING wat steeds meer besmeurd raakt, Shell die zich bezighoudt met elektriek, Pensioenfondsen die stellen steeds meer groen op de aarde teweeg te gaan brengen, wapenhandel die steeds meer achter een rookgordijn verdwijnt en de legaliteit die ervoor zorgt dat de illegaliteit het veld zal gaan ruimen. Maar… zolang er mensen op deez’ aardkloot geboren zullen worden, zolang er mensen zijn die zich laten overtuigen door een zeker geloof, zolang er aan de ene kant wordt gestreden om ziektes de wereld uit te helpen, zolang er sprake is van honger, van rampen en van zinloos geweld, zolang zal het gaan duren voor de mens tot enig besef, laat staan tot enig inzicht zal gaan komen. De tijd raast voort, de ontwikkelingen kennen geen einde en waar de een het moet doen met een droge boterham, zolang de ander niet weet wat nog meer te schransen, zolang vrede met de mond wordt beleden en de daad het loodje legt, zolang zal ik doorgaan om mijn frustraties, mijn emoties op de een of ander manier kenbaar te maken. Alsof ik niet wat beters te doen heb, maar een wereldverbeteraar als Han de Wit, neen dat zit er niet in. Zolang het huisje nog zicht heeft op dat boompje en de kat van de buren voor het beestje zorgt, ZOLANG BLIJF IK MIJ VERWONDEREN, ME ERGEREN EN ME GEREGELD BIJ DE ZAKEN NEERLEGGEN. HOEWEL VAN DAT LAATSTE NIET ALTIJD MEER SPRAKE IS.

Ik is. Ik ben. Ik was, stel ik voorlopig nog maar een tijdje uit, hoewel je dit niet voor het zeggen hebt. Ik was me, ik doe de was, ik bedien de droger en dat was alles wat er was. Zo kun je zomaar op een dwaalspoor terecht gaan komen, zo ben je in leven en zo ben je dood. Alsof het zo moet zijn, alsof je niet altijd dacht de dingen naar jouw hand te kunnen zetten. Maar zo is het in de regel niet, je dient je te schikken naar de omstandigheden die zich voordoen, kunt wel besluiten om daar je schouders over op te gaan halen, maar de kans dat het gebeuren je alsnog achtervolgt, is groot. Gewapend voor een zekere strijd om het bestaan, de roze strijd die gestreden dient te worden, de magnifieke kans die zich voordoet en de vraag hoe deze kans om te zetten in een daadwerkelijk iets, die kans loop je soms tegen het lijf maar vaak wordt het niets. Omwille van het een dan wel omwille van het ander, soms zit het mee maar vaak tref je tegenwind. Omwille van een bepaalde loutering, omwille van een eer, omwille van een kans, wraak desnoods, al deze mogelijkheden staan de mens tot zijn of haar beschikking. Anders wordt het wanneer er buitenstaanders mee gemoeid raken, mensen die door het lot getroffen worden, mensen die voor een boodschap onderweg waren of gewoon mensen die zich verheugden op een ritje. Met een tram desnoods. Dan te bedenken dat er 66 minuten wordt gestaakt, dat 66 de snelheid is van die colonne onderweg naar Den Haag, waar dan de betoging wordt overweldigd door een gebeuren ergens buiten die provincie. In Utrecht nota bene, de Domstad waar inwoners zich verschuilen achter het feit dat daar maar 1 Dom is. Hoe dom kun je wezen wanneer je denkt dat zo’n stad wel veilig zal zijn, centraal gelegen in het land waar de ene beurs de andere aflost. Waar Hoog Catharijne de reiziger lokt om in de winkels zijn ogen de kost te geven, waar het Beatrix theater de ene na de ander Musical tevoorschijn tovert, waar de binnenstad nog keldergrachten kent en waar het bier met een boot aan de kade wordt afgeleverd. Doe stad treft het vandaag, dompelt mensen in rouw en zorgt voor een verhoging van het dreigingsgevaar. Zet van alles op scherp en wanneer scherpschutters deel gaan uitmaken van deze verhoogde dreiging, maakt de mens, de burger, en ambtenaar dan wel een gemiddelde student, een ambachtsman, een simpele huisvrouw, een hooggeletterde, een kunstenaar en desnoods een kwakzalver, zich toch wel wat ongerust. En ik? Ik is, ik ben me ervan bewust dat ik wel kennis neem, maar mij in een eenvoudig provinciestadje als Alkmaar nog bepaald veilig voel. Maar voor je het weet… Alkmaar kent geen trams, hooguit bussen die zich minder lenen voor… alhoewel…

Opzienbarend. Opzien baren. Dat staat in schril contrast met zaken die zorgen baren. Om over barensnood maar te zwijgen. Wat beweegt mij om met dit woord aan de loop te gaan? Is het indirect het gegeven dat onze oudste dochter straks een kind zal gaan baren? Het is nu eenmaal niet gebruikelijk dat een ouder die tot grootouder zal worden verheven, niet van de gelegenheid gebruik kan gaan maken om die jonge boreling te gaan aanschouwen. Hetgeen niet alleen verdriet maar ook de nodige pijn oplevert. En het moet gezegd, ik had het mij ietwat anders voorgesteld, maar dien mij bij deze situatie neer te leggen. Dat zal waarschijnlijk ook de reden zijn waardoor ik deze letters aan dit medium toevertrouw. Ik schijf het van mij af, nadat ik in Vrij heb gelezen hoe andere mensen met hun moeders zijn omgegaan. Hoe anders is dit in de regel voor vaders, zij die vanaf het moment van conceptie in een totaal andere rol terecht gaan komen. Waar de aanstaande moeder het kind onder het hart draagt, zal de aanstaande vader niet veel eerder met het gevolg van hun samenzijn worden geconfronteerd dan het moment waarop die baby in zijn armen komt te liggen. Hooguit de navelstreng mag doorknippen en het verder in de eerste tijd aan de moeder over te geven. Met borstvoeding, de eerste keer de fles zal gaan geven en de luiers verwisselen, het badje dat wacht en de Berg die het kind langdurig in de haartjes met zich mee zal gaan dragen. Om maar eens wat beelden uit het verleden naar voren te brengen. En wanneer ik heel eerlijk ben, bespeur ik bij mezelf een zekere afstand, een gevoel dat niet nader uit te leggen valt, als een vorm van bescherming voor mezelf waar ik niet om heb gevraagd. En ik dien dit met het nodige respect in acht te nemen. Hetgeen ik dan maar doe, al was het alleen maar om de ‘goede vrede’ te bewaren. Had het dan niet anders gekund, niet anders kunnen zijn dan dat het nu is? Waarschijnlijk niet, gezien het feit dat er ook nog andere zaken een rol zijn gaan spelen. Wezenlijk voor de een, onwezenlijk voor de ander. En dat zal vandaag de reden zijn dat ik met dat woord aan de haal ga: opzien baren met de hoop dat dit misschien wel anders wordt wanneer de boreling zijn longen zal gaan testen om de ‘primal scream’ de wereld in te zenden. Maar ook dat… blijft een kwestie van afwachten!

‘Mag het ietsje meer zijn…?!’, hanteerden ooit de groenteboer en de slager en probeerden op die manier er toch nog een slaatje uit te slaan. Tegenwoordig is daar geen sprake meer van gezien de hoeveelheden voorgesneden broodbeleg, de verpakte groente en het fruit en alles wat de eenheid weet te bestendigen. Vloerkadetten die als smaakmakers zijn voorverpakt, van een streepjescode zijn voorzien en die langs een scanner worden gehaald. Een pinpas die of naast of in de gleuf van het apparaat wordt geduwd, de betaling die direct zichtbaar wordt bij de bank die garant staat voor die betalingen en ook nog eens aangeeft hoe laat de betaling heeft plaatsgevonden. Of die bonuskaart, die klantenpas, de zegeltjes die worden gespaard om over de aanbiedingen maar te zwijgen. Dat ze in bepaalde zin voor een deel belazerd wordt, door minder in een fles te doen en daar hetzelfde bedrag voor te vragen, daar trapt de gemiddelde Nederlander met beide benen in. Je bent jarig, hebt je laten registreren en voor je het weet ligt daar een extra kortingsbon voor je klaar. Dat rekenmeesters allang de prijzen van inkoop, opslag, voorraad en uiteindelijk verkoop hebben doorberekend, zelfs de uitverkoop in het plaatje hebben meegenomen, dat ontgaat de klant die zich vrolijk rijk rekent met de sale die hem of haar over de drempel heeft geholpen. ‘Die jas staat je goed, dat overhemd past precies bij uw gelaatskleur, die sokken geven nou net het verschil aan tussen doorsnee en apart, dat horloge is hooguit bedoeld om daar even sier mee te maken en wanneer de batterij het af laat weten, zijn de volgende modellen reeds in de etalage verschenen, op de markt in een kraam te koop, of gaan er drie voor de prijs van een de handtas in, de boodschappentas die reeds uitpuilt en gaan andere spullen meer kan dragen. Of doe je die drie horloges tegelijk om je pols… Tenminste houdbaar tot en de uiterste verkoopdatum vechten om de gunst van de klant. En wanneer er ook nog eens met percentages wordt gewerkt, kan het haast niet anders dan dat de rekenmachines in het hoofd het af laten weten. Dat er ooit tafels waren waarbij getallen belangrijk waren, zijn het nu klimaattafels waarmee de andere partij de gemoederen niet alleen weet te verhitten, maar ook nog eens probeert het gelijk aan zijn of haar kant te krijgen. Ik heb wat met desolaat. Pleeg zelfs plagiaat wanneer mij dit uitkomt. Ben niet wars van het feit om anderen te gebruiken om mijn gevoel hieromtrent naar voren te brengen. Dus vandaag dien je het te doen met de zes foto’s die ik uit het toverboek omtrent voormalige kolenmijnen dan wel staalbedrijven heb geplukt. En waar slechts een enkel persoon bij nader aanschouwen op terug te vinden valt, de waslijnen vol met met witgoed in de wind wapperen en waar wederom geen mens te bekennen valt. Het troosteloze, trieste leven van een arbeider die niet alleen zwaar werk verrichtte, maar ook nog eens constant met zijn gezondheid speelde. En dat alles in het kader van de aanstaande stakingen, waarbij de pensioenen en de leeftijd een belangrijke rol spelen. Waarbij de zwaar werk verrichtende arbeidersklasse het onderspit lijkt te delven. En waar ambtenaren vanachter een bureau de minister van informatie dienen te voorzien… Een koolmees heeft de neiging om de pimpelmees te verslaan!

Ver Beeld Taal. Verbeeldtaal. En wanneer taal verbeeldt, loop je de kans dat het ietwat uit de hand loopt. Neem nu die getemde feeks, wanneer de rollen worden omgekeerd, de voorstelling is afgelopen terwijl het stuk nog moet gaan plaatsvinden. Een verkleedpartij dewelke op zich al een voorstelling is, de taal van Shakespeare aangepast aan de huidige tijd, een zekere gemoedsrust wordt ondermijnd, er sprake is van veelvuldige karaktermoord en voor je het weet wordt je meegesleurd in het gebeuren omtrent die feeks. Het temmen wat door het gezelschap niet alleen voorbeeldig naar voren wordt gebracht, de choreografie die gezamenlijk wordt uitgevoerd en het wisselen van de rollen dat door een gezamenlijk uitgesproken tekst verandert in de buurman, de andere buurman en een derde die niet veel meer hoeft te doen dan de rol van de vader op zich te nemen. Verwarrend, dan weer uitbundig, geschreeuw om de woorden kracht bij te zetten, de stilettohakken waar de man die vrouw speelt zich over het podium weet staande te houden, de strijkbout dat als wapen naar voren komt en uiteindelijk door een monoloog op het eind een moord met voorbedachten rade, ziedaar het temmen van de feeks, waar in de 15e eeuw reeds melding van werd gemaakt. De nederigheid, de onderdanigheid, het dienende karakter van de vrouw als man en het omgekeerde zorgen ervoor dat, nadat de verwarring een eigen plek heeft verworven, iedere keer opnieuw ervoor zorgt dat je op het verkeerde been terecht komt. Astrid van Eck, Roeland Fernhout en anderen weten de vaart erin te houden, het decor leent zich uitstekend om het publiek gevangen te houden en wanneer het bevel wordt gegeven om iemand uit het publiek (een oudere heer) als een lieftallige dame het hoofd te doen kussen, het voordeel wanneer je op de eerste rij van de kleine zaal terecht bent gekomen, kan het haast niet anders dan dat deze man/vrouw als dank het bloemetje krijgt wat eerder aan genoemde Roeland is overhandigd. Zo ongeveer zat de zaal zacht te gniffelen en liet het hele gebeuren over zich heen komen. Een bijzondere voorstelling, met bijzondere acteurs waarbij op bijzondere wijze met die aloude teksten werd omgesprongen, waar de zaal zeer van heeft genoten en met een zekere verwarring in het hoofd het gelag werd opgezocht. Want dat het een zwaar gelag was, dat zal de barkeepers niet hebben gedeerd, zij schonken de glazen vol en voor wat betreft het eerder genoemde Ver Beeld Taal kwam dit geheel en al tot zijn recht!

De luxe waarin wij verkeren, valt eigenlijk met geen pen te beschrijven. Vandaar dat ik dit medium gebruik. Niet alleen om mijn zielenroerselen naar voren te brengen, maar ook om mijn manier van zijn, kijken, genieten en bewonderen duidelijk te maken. En dat heeft alles te maken wanneer ik dat boek met die huiselijkheid doorblader. Waar foto’s in te vinden zijn van mensen die in plaggenhutten wonen, waarbij het ongedierte ruimschoots voorhanden is, waarbij de noeste arbeid dag en nacht onder de verschraling van het leven gebukt ging, mensen niet oud werden dan wel vroegtijdig de handjes moesten wapperen om een karig bestaan een levenskans te gunnen. En waar de dood iedere dag opnieuw zijn tol op kwam eisen. Mensen in hun naakte bestaan, het wel dan niet bidden voor een maaltijd die veelal uit pap bestond, waarbij de kool noch de geit bespaard bleven en huisdieren geen andere taak hadden dan het muizenaantal te decimeren. Water uit een put, geen odorex voorhanden en hygiene over het algemeen bestond uit een keer in de zoveel tijd met z’n allen van de tobbe gebruik te gaan maken. Nu weet men niet met wat voor geurtjes de authentieke lichaamsgeur de verbergen, met wat voor kledij men in de inloopkast uiteindelijk naar voren komt, het aantal schoenen wat ternauwernood gedragen, een bestemming krijgt richting kringloopwinkel. Van circulaire duurzaamheid had men nog nooit gehoord en wanneer men op een lamp was uitgekeken, vond deze een onherroepelijke weg naar de vuilnisbelt. Design was wel hot, maar niet voor eenieder weggelegd, de Tomadorekjes aan de wand kregen op zeker moment te maken met de oud ijzerhandelaar, Gispen sprak boekdelen en oma’s fauteuil kreeg een nieuw stofje aangespijkerd. Het batikkleed verdween in de voddenzak, de fotolijstjes verdwenen naar zolder, op de litho’s raakte men uitgekeken en de posters van Verkerke deden de oude schilderijen naar een antiekhandelaar verdwijnen. Die daar wel een paar grijpstuivers voor over had. En zo kwam een weinig bekend kunstenaar alsnog ergens in een loods terecht… De contraprestatie, een schilder die geen droog brood kon verdienen en uiteindelijk maar huisschilder werd, een beeldhouwer die zich geen steen kon permitteren en voor het vak van metselaar koos, de graficus die uiteindelijk zich maar ging richten op erotische prenten en dat alles onder een zweem van interieurverandering. Jan die van donker naar licht ging, binnenhuisarchitecten die zweepten met planten, de natuur in een glazen kweekkasje en je eigen tomaten die uiteindelijk toch niet vorst bestendig bleken te zijn. En aan al die veranderingen deden wij vrolijk mee, althans voor zover de portemonnee dit toeliet. Biezen tegels op de vloer die werden omgeruild voor parket (Uniska), de boekenkast die verdween uit de kamer, gestucte wanden met een enkel object en waar ruimte te winnen was, werd afscheid genomen van het object dat teveel plaats innam. Designstoelen die voor geen meter zaten, de hoekbank die zijn intrede deed, er wordt gelounged, gechilld, gelegen en een aperitief staat op een verantwoord onderzettertje. Gordijnen werden vervangen, dubbel glas de standaard en van de (kolen)haard werd met groot genoegen afscheid genomen. De kolenboer verdween uit beeld, aardgas de nieuwe remedie voor het verwarmen en voor je het weet… de open haard verdween en verscheen, hout wordt beschouwd als een klimaatverpester en op de beeldbuis kwam een doorlopende vlam… En nu weer terug naar de eenvoud, de Tiny Houses, het opvangen van regenwater en ook de compost van eigen ontlasting vindt wederom een weg op de biologisch verantwoorde (groente)tuinen. Voor je het goed en wel beseft is de beer van voorheen, weer terug te vinden in je eigen gekweekte bloemkool. Een circulaire economie. Door de huidige regering wordt dat er wel rap doorgedrukt. Maar volgens het planbureau, de rekenmeesters en de getallen in procenten achter de komma… komt het uiteindelijk wel weer goed!

Nieuwe huiselijkheid versus nieuwe zakelijkheid valt waarlijk niet te rijmen. Dat is ook niet mijn bedoeling, maar wanneer ik een boek omtrent Nederlanders en hun interieur onder ogen krijg, is het eclectische wat zich in onze woonkamer bevindt in andermans ogen waarschijnlijk een raadsel wat te denken van een Henri Deux hoogoplopende kast zonder randversiering, een dienstbodenkastje zonder opstal met daar bovenop een plexiglas vitrine die een Poolse trein herbergt, een pick-up die het overgrote deel van de tijd niet meer als draaitafel functioneert, een videospeler die er staat voor de sier en een dvd speler die het ook niet makkelijk heeft. Om over de Denon geluidsinstallatie maar te zwijgen. Of dat ruimte innemend computergebeuren, de langspeelplaten die veelal dienst doen als afscheiding van de wand in een zelf geconstrueerd meubel dat reeds vele jaren aan vervanging toe is, de kastdeuren die de beeldbuis verbergen en nog wat meer opsmuk die de tand des tijds hebben doorstaan. De banken die veranderd zijn, de stoel die nog steeds als blikvanger functioneert, de canvasdoeken aan de wand en het werk van Lex dat al vele jaren ietwat schuin aan de muur hangt. Stoelen en tafels die zijn vervangen, het eiken van mijn grootouders zaliger, het vloerkleed dat uit tweede hand materiaal is vervaardigd en de PVC vloer die een eigen leven schijnt te moeten leiden. Wat bolt in de zomer en wat enigszins vervlakt in het najaar dan wel de winter, wanneer de zon aan kracht heeft ingeboet. En dan die salontafel: ooit gekocht bij Mobi, een uitermate geschikte tafel om met meerderen het glas te kunnen heffen vervangen voor een drietal in elkaar te schuiven ronde tafelen. Het staat heel anders, het hout kent een eigen werking en ook aan het stalen onderstel is weinig aandacht besteed. Nieuw als ware het tweedehands, de oorsprong ligt ergens in het verleden en waar het vandaan komt… een volgend raadsel. Maar gelukkig heb ik op de valreep van het verscheiden nog een foto kunnen maken, meegedaan in die race van nieuwe zakelijkheid en waar het interieur een boost heeft doorstaan, maak ik niet veel meer dan…