Wik Pijper – WiksWegen.nl

Geen Rechter komt eraan te pas. ‘Vrijwillig In Bewaring Stellen’. Juridisch gedekt, zolang een dak boven je hoofd niet verder reikt dan tot de voordeur. De achterdeur met uitzicht op de tuin, als buitenplaats. De poort blijft dicht en toenadering tot de buurvrouw gaat met inachtneming van die anderhalve meter. Nog beter is om nog wat meer afstand te houden wanneer zij hoest, proest dan wel te besluiten achter het raam met signalen een teken van leven te geven. Buitenluiken worden gesloten, met het openzetten van een raam loop je een zeker risico en wanneer er wordt aangebeld… Bezoek beperkt toegestaan en handhavers mogen ook binnen optreden. Een boete van 190,00 euro ligt op de loer.

‘t Is 1 april, tijd voor een grap hoewel het beter is om ook de grap dit keer aan te passen. Geen grap is nog beter dan een passende grap. Maar de grap van vandaag zijn de beelden van vandaag: geen Huis van Bewaring (tenzij je je eigen huis momenteel als een vorm van Bewaring ervaart) maar een voormalige gevangenis in Alkmaar dat wordt omgebouwd tot een Hotel. En niet het eerste het beste hotel, want mensen die van dat verblijf hebben mogen genieten waren niet de minsten: ‘Pistolen Paultje’, ‘Heer Adriaan’ en niet te vergeten ‘De Neus.’ Dieven, fraudeurs, oplichters en moordenaars. Zij verbleven hier op ‘s lands kosten, genoten van het beperkte uitzicht tussen de tralies door, mochten knijpers in elkaar zetten en zich buigen over die blauwe enveloppen die ieder jaar wederom op de deurmat komen te liggen, sporten wat, speelden wat en mochten beperkt bezoek ontvangen. En dat alles onder het toezicht van de handhavende havers. Cipiers in een andere tijd, toezichthouders in deze tijd. Toezichthoudende handhavers, een categorie die zich duidelijk onderscheidt van politie. Een kwestie van een blik op de uitrusting dan wel een blik op de rug…

Terug van toen naar nu. SchUtterswei wordt SchItterswei. Voormalige cellen worden omgebouwd in schitterende kamers, waar dan nu een prijskaartje aan komt te hangen. En waar ooit ‘P.P’ zat, ‘Heer O.’ dan wel ‘Willem H.’ zal dit keer wat dieper in de buidel getast moeten worden, maar… dan kun je op een ander tijdstip alsnog naar voren brengen dat de muren die voornoemde heren in afzondering mochten doorbrengen, alsnog hun duistere verhaal hebben verteld. En een goed verstaander… heeft aan een half woord genoeg! Want de rest… is vaak toch gelogen!

Met wederom dank aan Ellen (vdA).

Zij nemen het er goed van! Hier waai je uit je hemd op een strand stil en verlaten en daar vieren zij gevieren vakantie. Weliswaar ietwat noodgedwongen, maar door de nood zijn zij in staat om daar een deugd van te maken: picknicken! Een kleedje mee, een mand met eten, een verantwoord drankje in de natuur die voor een belangrijk deel nog ongerept is. Een uitgelezen plek om de lentekriebels alle ruimte te gaan geven. En ik doe het vandaag met een eenvoudige, edoch voedzame maaltijd: wat te denken van opgebakken zuurkool met een simpele worst. Niet meer van de HEMA, want die werd mij te vettig. En vet schijn je te moeten mijden. Niet goed voor je cholesterol, neen dan vissenvetten. En ook daar komen zij in ruime aan: zalmforel, zowel gestoomd, gerookt en ik vraag me af of er ook nog een gestoomde variant op het menu verschijnt. Lekkerbekkend en lekkertrekkend zie ik van een afstand dit schouwspel aan.

Dat mijn mondhoeken wat gaan hangen, dat de lekkere trek ervoor zorgt dat ik mogelijk ook iets met vis zou kunnen gaan doen, zover is het nog niet.

Want zij krijgen het vers uit een meer en ik zal naar de super moeten. En die stap, eerlijk gezegd, probeer ik toch zo lang mogelijk uit te stellen, dat neemt niet weg dat de plaatjes naar meer smaken!

Kijk, er zijn altijd mensen die hun creativiteit op een bepaalde wijze bot vieren. Nu weet ik wel dat het morgen 1 april is, dat een grap dan wel een grol op dit moment wat ongepast zou kunnen zijn, dat neemt niet weg dat een knipoog naar de huidige situatie een vorm van verstandshouding teweeg zou kunnen brengen door het feit dat wij allen met z’n allen in hetzelfde schuitje zitten en dat de Styx boten tekort komt om mensen naar de overkant te varen. Charon doet goede zaken en wanneer de overheid vandaag aankondigt dat maatregelen nog wat meer aangepast gaan worden, ach dat zorgt ervoor dat ik Charles wat meer in dat stralende zonnetje wil gaan zetten, hetgeen ik dan maar bij DEZE DOE!

Ze zijn er nog! Die de paden opzoeken en de lanen volgen. Die zichzelf ‘als het ware’ verplichten om de conditie op peil te houden, van de natuur weten te genieten, anderen de ruimte geven om te passeren, hoewel dit veelal vogels zijn, en om zich heen kijkend het nodige aan schoon weten vast te leggen. En dat dan weer aan mij doorsturen, opdat ik daar weer mee aan de loop kan gaan.

Want naast een ‘wassie, een droogie, een soepie, een rondje en een doessie’ en nog wat discutabele geneugten, zou je bijna denken dat het zondag is, maar morgen doet ook weer als zondag aan en overmorgen zal het waarschijnlijk niet veel anders zijn. En wanneer wordt afgeraden om met z’n allen de natuur in te gaan, stranden die verlaten zijn en die enkele kater die zich voordoet omdat de mens ook nog eens de behoefte heeft om zich juist nu een keer te gaan bezatten, is het mazzel dat dit nu thuis kan gaan plaatsvinden

Zit je niet te ‘klooien met BoB’ kun je tussendoor nog van een bitterbal genieten (pas op met de frituur met je dronken kop!) en zal het je zo een zorrug zijn, hoe de andere dag te ontwaken. Helaas, de paracetamol is op en jij loopt rond met een houten kop.
De klok vooruit, de arbeidsethos een uur achteruit. Neen, niet zomaar dat ik dit noem. Las een artikel van cabaretier Raymann in het blad ‘Eigentijd. Gepresenteerd door het pensioenfonds Zorg & Welzijn. ‘Wat ik wel snel moest leren toen ik hier kwam: stiptheid is heel belangrijk. In Suriname gaan we daar anders mee om. Want Nederlanders hebben de klok en Surinamers hebben de tijd.’

Maar nu wij allen verplicht de ‘tijd’ hebben, wij allen uitgebreid de tijd nemen, een kwartier met een tijdschrift boven de pot kunnen hangen, recepten kunnen uit proberen en we ons opmaken om ook de komende Paasdagen met hapjes, drankjes en het gourmetstel weer uit de kast toveren, chocola goed schijnt te zijn voor de lijn, het ochtendgloren wat langer op zich laat wachten en we langer kunnen genieten van het avondlicht, ben ik verheugd door de beelden die Ellen (vdA) aan mij deed toekomen.

Vandaar dat ik dit bericht vandaag aan haar opdraag, opdat haar beelden niet verloren gaan!

IN DE STRIJD TEGEN DE CORONA TIJD. We gaan een uur vooruit en dat zorgt ervoor dat de klok zich niets aantrekt van dat wat mensen hebben weten te bedenken. Terrassen verlaten en een enkel mens op straat. Om een boodschap te doen en verder veel te laten. Straks, wanneer alle kommer en kwel verdwenen is, geven we ons weer over aan de waan van de dag. Maar dan pas gaat blijken hoe onverbiddelijk corona heeft toegeslagen. En ik zit hier alleen, geen kerstfeest te vieren laat staan dat de paashaas voor enige afleiding kan gaan zorgen.

Telefonisch contact met de buitenwereld terwijl ik in mijn eigen binnenwereld vertoef. Inside out is outside in… Ik heb een keuze gemaakt die ik mij de rest van mijn leven zal blijven heugen: ik blijf thuis terwijl Ria (mijn vrouw) naar elders op vakantie is gegaan. Het vliegtuig heen was geen probleem, het vliegtuig terug laat het afweten. Transavia vliegt niet meer en de dag dat zij zou terugkeren (20 maart jongstleden) is gepasseerd. Neen, ik ben niet (be)klagenswaardig, mijn problemen zijn niet noemenswaardig maar naar nu blijkt heb ik daar verstandig aan gedaan.

Want… zij zit daar met Marlies, Vincent en Liva om haar heen en ik zit hier veelal gewoon alleen. Als je uitgaat van drie weken worden het er zomaar vier, mogelijk wel vijf en kijk je later, zoveel maanden later terug op de tijd dat je op jezelf bent teruggeworpen. Een idee krijgt van mensen die al dan niet de keuze hebben gemaakt om voor de rest van hun leven alleen door te gaan brengen, eenzaamheid hebben ingecalculeerd is een andere dan die door omstandigheden nu aan de orde komen.

Dat die ‘ver van mijn bed show’ tot dit soort omstandigheden zou kunnen leiden, dat had geen mens ingecalculeerd. Natuurlijk is daar dagelijks dat telefonisch contact, maar ik kan niet skypen, kan niet facetimen maar kan op zijn minst pogingen ondernemen om het contact met mijn schoonmoeder Corry nog enigszins draaglijk voor haar te maken.
Om toch maar op bezoek te gaan, met haar koffie te gaan drinken en de angst dat zij anders gaat verpieteren is de reden dat ik deze afweging maak. Misschien niet verstandig maar het gaat om dat andere: betrokken willen zijn. Bij haar, juist bij haar omdat zij steeds meer kwijt raakt, Noem het geen vergeetachtigheid, maar het feit dat ik iedere dag herhaal wat ik de dag daarvoor ook al heb gezegd, geeft aan dat zij het besef in tijd en omstandigheid steeds meer kwijt raakt. En dat raakt mij dan weer. Het begroot mij als het ware.

Op een ander moment, in een andere tijd zullen we weer worden geconfronteerd met een begroting. Want ook daar gaat het leven door. Een Prinsjesdag die ons allen gaat heugen, een Derde Dinsdag in september Koffertje dat als een Doos van Pandora zal worden geopend. En na alle rampspoed die toen over de Aarde werd uitgestrooid, was het enige wat bleef hangen de HOOP.

NEERLANDS HOOP, maar geen express want die is reeds lang ter ziele gegaan!

‘Ik raak behoorlijk van de leg, omdat de mens niet weet waar die het zoeken moet. Ophokplicht. En waar in het verleden dieren geruimd werden, zijn nu de mensen die het niet gehaald hebben aan de beurt. En dan iedere keer verwachten dat ik een ander eitje leg?! Geen denken aan, een kip zonder kop is hooguit een dier dat zijn verstand nog niet verloren heeft. En dat ze schuilen in mijn hok? Ik ga nog steeds op tijd op stok, maar heb nu weer een ander probleem. De tijd gaat vooruit terwijl ik in mijn eigen biologische klok blijf hangen.

En dat de wereld nog steeds doordraait, daar heeft geen Matthijs meer een boodschap aan. Ook hij zal moeten leren: het kan verkeren! De juiste tijd is nog steeds Pontiac tijd, maar deze klok is door de Rolex verdrongen. Maar het maakt geen moer dan wel een radertje uit: wanneer het jouw tijd is, valt er weinig meer te dealen. Dingen liggen nu eenmaal in het GROTE BOEK vast, maar het moment dat een andere bladzijde wordt omgeslagen, dat blijft het raadsel van de tijd met als toekomst perspectief de eeuwigheid.

En wanneer men denkt bij een ander te kunnen schuilen, desnoods hoopt uit te kunnen huilen, blijft dit keer de deur gesloten en ook de Harer Majesteit ‘Onverdroten’, valt nergens meer te ontdekken hooguit dat je op dit moment bezig bent om een kind te verwekken. Daar heb je geen stroomuitval voor nodig, en een voorbehoedmiddel lijkt mij momenteel wat overbodig.

Was het alleen maar om op termijn, de doden met levenden aan te gaan vullen, een andere reden zou ik niet weten, laat staan onthullen. En dan nog wat: over dat spijbelen wat hij deed gesproken, ook daar komt nu een einde aan, maar… zal dat op termijn wel overgaan?!’

Gedachten van een kip met een kop dr’op!

En de MAAN?! Die trekt zich van alle calamiteiten op AARDE geen moer aan!

PPS(t):

MET EEUWIGHEID ALS NORMGEGEVEN, DUURT EEN MOMENT EEN MENSENLEVEN.

Het kan mij soms niet gek genoeg. En zeker niet in deze bizarre tijd. De beelden die ik vandaag laat zien, zijn bepaald niet noemenswaardig en ware zij waardig, zou ik hebben nagelaten om deze beelden aan vandaag toe te gaan voegen.

Van Hak (chili con carne) naar tak, van hot naar her, van onderweg naar straks en de haver tiert welig in het klaver, van DaDa naar curiosa met ook nog een oog naar morgen. Wanneer het Goede Vrijdag wordt, het Palmen van het Pasen, de eierenzoektocht die ik oversla en de Paas Haas die omringt met eitjes straks mijn gehemelte zal gaan verwennen.

i
Een paarse deur en Bergen dat uitgestorven is, de Eerste Bergensche Boekhandel geopend, een rondje door de polder en een Woordzoeker voor mijn (schoon)moeder Corry, opdat zij mij niet vergeten mag. En koekies zonder monster, wat geenszins voor een toegevoegde waarde zorg draagt.

Want eigenlijk draait momenteel heel de wereld om de zorg, wanneer een enkeling nadert ga ik daar met een grote boog omheen. En toch heb ik vandaag een boodschap gedaan, wat boeken bezorgd, en me weten te vertreden in Bergen (hoe anders had ik bij die Boekhandel kunnen komen?) en zit ik nu wat voor me uit te staren. Wat geregeld met de assuradeur, koffie gedronken en lekker in mijn eentje (ooit hadden wij een Eendje) door stad en ommeland gereden. Niets noemenswaardig dus, vandaar ook dat deze tekst wat lijkt te haperen.

En dat mag vandaag de dag! Liever dat mijn tekst hapert dan dat ik zelf ga haperen.

Nou vooruit! Omdat ik op dit moment net veel beters te doen heb. Het voorjaar laat van zich zien, het horen vergaat mij door een oorverdovende stilte, weInig geluid op de weg en waar een auto geluid maakt, is dit een pakjesbezorger die voldoende afstand in acht neemt. Een enkel vliegtuig dat het luchtruim kiest en mogelijk met vrachten beladen zich naar elders begeeft. En ik maak een pakje open en ben blij verrast wanneer ik de inhoud onder ogen krijg: dit keer werk van Kamargurka pseudoniem van Luc Zeebroek, een belangrijk kunstenaar vanuit de Zuidelijke Nederlanden, beter bekend vanweg onze Zuiderburen. Geboren in Nieuwpoort en getogen in Gent. Een geboren mulitalentist. Of dit nu cartoons betreft, fingerpainting zal hij zich niet zo snel aan wagen, maar mogelijk in zijn kleutertijd het tafellaken van kleur hebben voorzien, een bewonderaar van het werk van James Ensor, Philip Guston en Lucebert. Een Tour de Trance heet het gelijknamig boekwerk waarmee hij in het Stedelijk Museum in Amsterdam staaltjes van zijn kunnen heeft laten zien.

En kortelings geleden in Brabant de grens heeft open gezet voor hen uit de Noordelijke Nederlanden op weg naar Kurgistan…
Niet alleen een boek maar ook een prent is in mijn bezit. Naar het schijnt zijn hier slechts drie (3) exemplaren van in omloop. Verdeeld onder anderen waarschijnlijk in dat eerder genoemde museum. En dan dringt zich een vraag op: waar zouden die andere twee prenten uit hangen. Let wel op het woord hangen. Ergens in een duister depot, ergens in een voor mij onbekend huis, ergens ver weg in… Ook zijn werk spreekt mij aan, ben dan ook onder de indruk van zijn macabere werken, zijn zoeken naar othentiesiteit en de wetenschap dat ik dit woord ook nog weet te verbasteren, zal menigeen wel goed doen.

Spreek het simpelweg uit zoals het zich voordoet en je hebt enig idee wat deze kunstenaar bezield om de bezieling van de andere mens naar zijn hand te zetten. En waar het voorjaar lonkt, de schijn van de huidige realiteit een schim is van wat ons straks mogelijk te wachten staat, zul je het er vandaag maar mee moeten doen. Want waar de realiteit absurde poses inneemt, kan ik niet veel anders doen dan dat ik doe!

Terug in de tijd. Iets wat doet denken aan de jaren vijftig/zestig van de vorige eeuw. En dan te bedenken dat dit interieur zich op zo’n 1200 kilometer van hier nog steeds voordoet. Het zijn dan ook beelden die dankzij de huidige middelen opeens tot mijn beschikking komen. Het doet iets Duits aan, maar het is te vinden in het huis waar mijn familieleden verblijven. Dus wordt het meer een ‘praatje pot’, nadat ik gisteren uit mijn ‘was’ bol ben gegaan. Waar ik gisteren voldoende mijn wetenswaardigheden naar voren heb gebracht, doe ik het vandaag maar weer eens wat rustig aan.

Maar kan ik nu reeds verklappen zonder uit de gesloten school te klappen dat er op verschillende fronten veel activiteiten te vinden zijn. Wat bijvoorbeeld te denken van het laatste beeld dat ik vandaag aan het geheel ga toevoegen. Het is dan ook de man die het onvoorstelbare tot leven weet te wekken: Kees Oosterbaan! Zij naam is nog niet opgenomen in het boek ‘De Heiligen der Heiligen’, maar ongetwijfeld komt hij daar op een ander moment in terecht. Want ook de huidige rampspoed zal ongetwijfeld een einde kennen. ‘Lerhinge ende vermaeck’ viert momenteel hoogtij en wanneer ik daar een steentje aan kan gaan bijdragen, maak ik ook duidelijk voor mezelf dat ik met weinig schuddende lege handen door deze tijd ben geinfluenceerd.

Een woord dat beter vermeden kan worden, maar waar ik dan toch maar melding van maak. Je moet wat door te doen en een rondje om zit eraan te komen. Alhoewel ik de kans loop dan alsnog met een vreemde die ook wat met zijn of haar ziel onder de arm tegen te komen. Met gepaste afstand passeer en nalaat om te gaan communiceren, hooguit door gedag te zeggen. En ook dat zal waarschijnlijk weinig moeite kosten. Knikken kan genadig zijn…

Goed, en dan dus het laatste bericht voor vandaag. Er is sprake van een ‘virusgedrocht’. Een initiatief van Rob Komen en Kees Oosterbaan, hetgeen te vinden valt op de website van eerder genoemde Rob. Nu ben ik in het verleden een fervent aanhanger geweest van Kapitein Rob, maar dat heeft niets met deze Rob van doen. Eerder heeft het meer te maken met mij, wanneer ik weer eens vrijelijk ga associeren. En daar ben ik redelijk bekwaam in geworden, waardoor mijn wegen in belangrijke mate niet te volgen zijn…

Dat spijt mij geenszins, maar wanneer ik dan een ‘wassie’ doe en opeens mijn oog valt (au, dat doet zeer!) op een wasbol, vergeet om mijn vuile ondergoed mee te laten spoelen in de machine die zich hongerig op mijn kleren stort, ontstaat opeens…
Ook dit keer kan er geen sprake zijn van toeval maar blijft het slechts beperkt tot die beruchte samenloop. Alhoewel er tegenwoordig bijna geen sprake meer kan zijn van een samenloop, gezien de afstand die wij tot elkaar dienen te houden. Dat neemt niet weg dat ik een poging waag om iets van het opgedrongen isolement met anderen te kunnen gaan delen. Omdat ik daar de behoefte toe voel en het bevredigen van individuele behoeften viert vandaag de dag hoogtij. De kat is uit de gordijnen gekomen, de partner zit er nu is en een spin weet van deze situatie optimaal gebruik te maken. Deze spint er immers garen bij en waar de kat ligt te ronken, kan de hond rustig buiten blaffen, zijn de konijnen aan het paren omdat zij niet beter weten te doen dan hun instincten bot te gaan vieren. En waar Berend Botje gebleven is, raad waar die staat en kijk niet vreemd op wanneer achter dat gordijn, maar ook dat dien je zelf te gaan ontdekken. Ik kan nu eenmaal niet constant blijven zeggen dat je warm bent, nog warmer wordt om vervolgens te gaan zeggen dat je koud dan wel nog erger kouder wordt.

Dat ik zie, ik zie wat jij ook zou kunnen zien, ogen verscholen achter een veiligheidsbril, gemurmel wat als woorden door het mondkapje worden verstoord, een gelaarsde kat een sprookje is en dat die wolf zich bezighoudt om het ene geitje na het andere geitje te verschalken, dat zijn sprookjes waar Moeder de Gans niet aan kan gaan tippen. Waardoor ik toch deel drie van deze trilogie wat handen en voeten ben gaan geven en dat de beelden hier aan toegevoegd, van geen enkele waarde zullen zijn.

Een eigen huis van pakketten die zijn bezorgd, een plek op de bank in de zon en van alles om je heen maar geen mens meer in je buurt, daar valt voorlopig nog wel mee te leven!

P.s. Virusgedrocht gaat dit keer viraal, van fataal kan tot nu toe nog geen sprake zijn!