Schermutselingen die zich voordoen in de geest, kunnen nog weleens tot vreemde capriolen leiden. Zo kan de werkelijkheid gepaard gaan met een illusionaire vervalsing, terwijl die werkelijkheid mogelijk als een angstaanjagende droom wordt beleefd. Om maar eens wat zaken nader te benoemen, dan wel voor de buitenstaander op de een of andere manier inzichtelijk te maken. Dat heb ik nog weleens wanneer ik met dat fototoestel in de weer ben en bij God niet weet waar het resultaat op slaat. Of op kan slaan, verbaasd als ik ben door de afdruk die dan als een vorm van werkelijkheid dat beeld van een totaal ander karakter heeft weten te voorzien. Een beetje zitten pielen op niets af, een vorm van vraagtekens plaatsen bij iets wat zich niet direct laat verklaren, laat staan dat een willekeurige kijker zich gaat afvragen wat de persoon die die foto heeft gemaakt bewogen heeft om dat beeld vast te gaan leggen. Zo eenvoudig wordt het wanneer ik met andere de balans aan het opmaken ben. En daar gaat het vandaag voor en belangrijk deel over. Het opmaken van wikswegen in de veranderende tijd. 10 jaar na het tweede begin kan er sprake zijn van een verandering, de wetenschap dat ik reeds aan mijn derde ICD begonnen ben en dat andere kijkers gelukkig in staat zijn om met een andere blik naar mijn wegen te kijken, dat zal de kijker in deze niet verwonderen. En, hoewel een man van de ouwe stempel, een overjarige hippie desnoods, iemand geboren voor 1950 van de vorige eeuw, reeds 10 jaar uit het arbeidsproces op een wijze die bij mij past, een voorbijganger die zich als een passant gedraagt en een niet noemenswaardig burger van de sta Alkmaar die zich mogelijk in de vaart der volkeren gaat bewegen, ik zie het wel. En voor wat betreft de toekomst, zolang het Carpe Diem zich nog steeds op mijn vaandel voordoet, hoor je mij niet noemenswaardig klagen. Want klagen is ook een teken van deez’ tijd, waardoor ik me toch behoorlijk aangepast gedraag!

om… vervolgens te ontdekken dat een aantal foto’s niet aan het totaal zijn toegevoegd…

Soms is het een kwestie van goed opletten. Opmerkzaam zijn. Maar veel zaken gaan onopvallend aan mij voorbij. Een kwestie van je gedachten erbij houden, dan wel met andere dingen bezig zijn waardoor niet alleen de aandacht ontsnapt, maar het geheugen zich op andere fronten richt dan waar de aandacht bepaaldelijk zich op had moeten richten. Waardoor toch weer naar voren komt dat het zogenoemde multitasken slechts voor een enkeling is weggelegd. Tenzij je multitasken vertaalt naar veelzijdigheid. Wanneer iemand in staat is niet alleen met het hoofd, maar ook nog eens met het hart en handen te kunnen werken. Gelijk in het verleen door Jan Nijhof, ooit Hoofd Verplegingsdienst op Duin & Bosch naar voren heeft gebracht. Een man die Rudolf Steiner in zijn kamer had hangen, die een eigen model had ontwikkeld ( het zogenaamde Chakra model en die in staat was niet allen mensen te inspireren, maar ook nog eens een belangrijke boodschap mee te geven. Meestal wanneer er weer een groep jong gediplomeerden hun diploma in ontvangst mochten nemen. Ik kreeg van hem zijn bundel met toespraken en ook dat eerder genoemde Chakra model. Maar, terwijl ik op zoek was naar dat werkstuk, kwam ik ook nog wat anders tegen: Suikergoed en Marsepein van Hugo Bart Hughes, het laatste nummer van Reflex (personeelsblad van D & B), leerstof voor het Staatsdiploma Ziekenverpleging B en nog zo het een en ander… En met dat een en ander ga ik vandaag maar wat aan de gang, een vorm van multitasken op een totaal ander niveau. Werken van anderen en met de mogelijkheid om op die manier een stukje veelzijdigheid aan dit medium toe te kunnen gaan voegen…

Kijk, wanneer ik iets doe dat strikt genomen niet is toegestaan, dan neem ik toch de vrijheid om dit vermoedelijke verbod te overtreden. Niet zozeer om daarna goede sier te gaan manen met deze ‘buit’, maar meer om voor de toekomst vast te leggen wat zich eerder heeft voorgedaan. Als bijvoorbeeld de laatste voorstelling van Het Volk, waarbij het vermoeden als een rode draad door de voorstelling was gegaan. En warempel, nadat ik mijn vrijgevestigde HEMA met een bezoek had vereerd, de nodige pecunia met een pin die van pas kwam in het apparaat had gestopt, kwam de voorstelling als zodanig wederom tot leven. Nu ben ik ook nog eens in het gelukkige bezit van het script, hetgeen ervoor zorgt dat ik een totaal beeld kan maken omtrent de inhoud van deze bijzondere uitvoering. Vandaar ook dat ik voor vandaag opteer om de reactie van Bert dit keer integraal te citeren:

‘Dag beste Wik, Zeer veel dank voor je mooie fotoboekje en dito woorden over onze voorstelling. Altijd een genoegen om waardering van de toeschouwer te horen, een van de redenen om dit werk te doen. Vele jaren geleden zei iemand mij ooit tijdens het applaus halen na een voorstelling: “Kijk, daar doe je het nou allemaal voor”! Zit wat in.

Leuk dat je tijdens de nazit kennis kon maken met zoon Floris, eminentie in Assendelft. Vader & zoon zijn beiden podiumkunstenaars, toch heel bijzonder, nietwaar?

We zien elkaar ongetwijfeld weder in De Veste, mijn hartelijke groeten, ook aan Gerda.

Het ga je goed, Bert

p.s.

In de bijlage een vroege versie van ons script. Er is later nog in gesnoeid, maar als basis gebleven.

Daar doe ik het voor, niet alleen in de zaal maar ook voor die nazit. En wanneer je zo nazit als dat wij nazaten, is het juist die nazaat die er nog meer waarde aan wist toe te voegen

Studderen. Zo zou je een dag als vandaag kunnen omschrijven. Het gaat helemaal (n)ergens over, alhoewel dat niet helemaal waar is. Want waar het vandaag om draaide is de expositie die straks in De Trog op het landgoed Willibrord te bewonderen valt. En waar een aantal vooraanstaande leden van de DichtersKringAlkmaar, maar ook op dat vooraanstaande leden valt het een en ander af te dingen.

Wat te denken van Nina Barhorst, Agatha Bekker, Dick van Hoeve, Annemarie Kuster, Conny Lahnstein en op de laatste plaats mijzelve.

De dichterskring Alkmaar werd in 1984 opgericht om dichters in de regio een platform te geven waar zij hun poezie konden presenteren en deze door positieve feedback te ontwikkelen. Ofschoon het een meer naar binnen gerichte vereniging is, treden leden regelmatig naar buiten met optredens. Ook organiseert zij al ruim 25 jaar in de Cantina Architectura, de theekoepel van het herenhuis de ‘Arendshof’ aan de Geestersingel in Alkmaar een aantal keren per jaar een zogenaamde Cantinamiddag, waar naast leden dichters uit het hele land ondersteund door muzikale intermezzo’s hun poezie laten horen. Deze tentoonstelling laat een ander aspect zien. Verschillende leden zijn naast het schrijven met andere kunstvormen bezig. Zij geven als het ware hun poezie een beeld. Het motto voor deze tentoonstelling is dan ook: het leggen van een verbinding tussen horen en zien om te verbeelden.

Schreef Dick van Hoeve en ik sluit mij graag bij zin woorden aan. Ton Verplanke en Agatha Bekker waren de grondleggers van dit initiatief. En wat van belang is dat dit genootschap dan wel gezelschap al 35 jaar aan de weg timmert…

‘Ik was mei 2003 in Griekenland en moest ook daar aan je denken. Aan de dingen die je had gezegd of zou gaan zeggen! Evan wat uitspraken van je…

• ‘Met z’n kop tegen die transparante deur’
• ‘Óf was hij nog zo onder de indruk van zijn eigen dwaasheid door steeds die transparantie te bestendigen?
• ‘dankzij zijn eigen heilig vuur’
• ‘Wie een mens redt, redt de wereld’
• Sic Transit Gloria Mundi’
• ‘in weinig woorden, laat ik blijken, hoe je naar de ander kunt gaan kijken. Kijk je goed, daar is iets mis mee, kijk je beter, abnormaal, uit dit kort verhaal blijkt steeds opnieuw: wat is normaal?’

Het leven is een groot vraagteken. (Zie het etiket op de fles). Ik zocht Goddelijk water ter inspiratie om “al hetgeen vaststaat, te gaan relativeren”, en ik vond een groot vraagteken. Speciaal voor jou.

Als dank (zeker ten aanzien van mij) om te mogen aanschouwen van lesdag 1 tot aan de laatste lesdag, dat kennis zichtbaar (letterlijk en figuurlijk) wordt gerelativeerd, niet als vraagteken.

HOUZO?

Ik heb veel geleerd van je, juist omdat ik ‘het niet hoefde’ en je me liet leren wat ik wou leren.

Als dank… voor bijgaand klein aperitiefje om aan je eigen kunnen en mijn woorden te denken voordat….. kennis vergaard in deze…… boze maar mooie wereld.

Geniet en drink met maten

Een tekst die ik vond op een kartonnen doos van een fles met spraakwater. Althans, wanneer ik op het etiket lees dat Houzo een variant kan zijn op Ouzo spreekt dit mij wel bijzonder aan. Hoezo klinkt als jeugd sentiment, waardoor de weerklank van een dagelijks gebeuren (bijvoorbeeld dat lijken uit de kast zich voordoen) een bijzonder variant kent. Dat ik dit bericht met name opdraag aan een bijzonder persoon, dat spreekt welhaast vanzelf. Dat hij na zoveel jaren alsnog met een verleden wordt geconfronteerd, dat dient een amen te krijgen en wanneer het zo zijt, dank ik hem ervoor dat dit lijk zo zuiver als wat naar voren is gekomen!

Geen kaartje aan mijn linker grote teen waarop je las, wie ooit eens was. In november 1971 mocht ik hulp verlenen aan een stervende en de laatste zorg aan de overledene geven. Dat speelde gisteren even door mijn hoofd, voor ik mij overgaf aan de kundigheid van de cardioloog die mijn ICD verwisselde voor een nieuw exemplaar. Heel even maar, want ik had alle tijd om mij op deze ingreep voor te bereiden. Drie uur wachten in afwachting van dit gebeuren lijkt vrij weinig, maar duurt toch wat langer als gewenst. Gekleed in een badjas met daaronder een operatiehemd, de operateur die onder supervisie de operatie uitvoert, mijn vraag om mijn oude vertrouwde metgezel mee naar huis te mogen, dat verzoek werd afgewezen. Maar foto’s zijn gemaakt en het verschil tussen de een en de ander is niet direct zichtbaar. Het apparaat werkt, hetgeen bleek toen de vertrouwde toon wederom met het nieuwe apparaat hoorbaar werd. Een kwestie van afstelling wat door een andere ICD technicus niet veel later werd uitgezet. Ik heb mijn signaal vandaag gemist: te weten dat het 10 minuten over tien was dat ik de eerste keer een schrikreactie heb vertoond en daarna dagelijks naar het signaal uitkeek, een ‘makker’ die zijn wild geraas staakt, geeft toch wel een stilte van jewelste. En dan het drukverband dat dient te zorgen dat de wond, gehecht en gelijmd op zijn plaats blijft zitten en ik op die manier de nacht heb doorgebracht. En waar ik morgen de pleister zal gaan verwijderen, de vraag of het derde litteken op dezelfde plek zit als die eerste twee. Alleen… de nazorg had beter gekund. Een keurig gestencild briefje omtrent de in en outs van de hele operatie, het gegeven dat ik had verwacht ook nog de nodige informatie te ontvangen omtrent mijn gebruik van bloedverdunners en het moment waarop ik verwacht wordt voor de nacontrole, daar liep het gisteren enigszins mis. Bijna twintig minuten in de wacht om dan een toon te horen die erop wijst dat de ander kant de hoorn er op heeft gelegd, nogmaals een verbinding tot stand brengen en gedurende een volgende tijd het toestel over te horen gaan, de afspraak te krijgen dat ik diezelfde dag nog zal worden teruggebeld… een communicatiefoutje ligt in een klein hoekje verscholen. Maar verder hoor je mij niet klagen de ingreep zorgt tijdelijk voor wat beperkingen, de draden zijn aangesloten en mijn rikketik kan weer bogen op een volle blaa.. pardon batterij.

Sommigen noemen het lot, anderen opteren voor noodlot en derden noemen het eenvoudigweg karma. Waar je de goden niet dient te verzoeken, vallen anderen zomaar uit Gods hand. En waar derden een handje tekort komen, willen anderen nog weleens een handje gaan helpen. En technisch gesproken zijn derde handjes handig wanneer je een handje mist. Ik bedoel maar, voor je het weet word je een handje geholpen of is er een hondje in de buurt die de last op rolletjes laat lopen. En handige handjes zul je her en der kunnen vinden wanneer er wat gerepareerd moet worden. Morgen maak ik gebruik van de handige handen van een cardioloog. Het heeft veel weg van een simpele handeling, edoch er komt het nodige bij kijken. Het openmaken van de huid in de buurt van de andere littekens, het loskoppelen van de ‘leads’ van het praktisch lege apparaat, het verwijderen van dit object, het koppelen van die ‘leads’ aan het volle apparaat, het testen van de functies, het instellen van het apparaat, het plaatsen in de ‘pocket’, het tussendoor stelpen van het bloed, het hechten van de wond, het plakken van de pleister en dan, nadat ik mogelijk van een lunch gebruik heb kunnen maken, het afscheid nemen en het naar huis gaan. Voorzien van de nodige instructies, het innemen van de bloedverdunners die tijdelijk gestaakt zijn, het zorgvuldig omgaan met de plek van die ingreep, de mogelijke pijn die bestreden wordt met paracetamol, het voorzichtig gebruik maken van de aangedane zijde (in dit geval de linkerbovenkant, en het kijken naar de veranderende kleuren van de plek waar de ICD is ingebracht. 10 dagen geen auto besturen, geen onverwachte bewegingen maken, de pleister die op de wond zat verwijderen en deze vervangen door een nieuw pleister en het zienderogen zien van de samensmeltende huid die, na een volgende ingreep dra zal verworden tot een litteken die mogelijk weer een tijdlang meegaat. Maar dat laatste heb je niet altijd voor het zeggen, wanneer de tijd het zal leren is volstrekt een raadsel. Voorlopig kan ik weer een tijdje vooruit, doet dat ding wat van dat ding verwacht mag worden, zal ik me wederom gaan overgeven aan het apparaat dat ik al ruim tien jaar met mij meedraag. Een ICD, daar kom ik in mijn geval een stuk verder mee!

In absolute zin zijn nu eenmaal bepaalde zaken onontkoombaar. Het feit dat je belasting dient te betalen, het simpele feit omtrent het ademhalen, een hart dat klopt en gedachten die met je aan de loop gaan. Om van al het andere maar te zwijgen, het plassen dat je doet, het ontlasten dat je beweegt om van een toilet gebruik te maken, het poetsen der tanden en het geregeld gebruik maken van al die geneugten die het leven je kan bieden. Van de zaken die je op zijn beloop laat, de keuzes die je op voorhand maakt en het feit dat door een samenloop van omstandigheden je met zaken wordt geconfronteerd, die boven je kunnen uitgaan. Het oplossen van problemen van alledag, het uitkomen met je inkomen of met de wegen die je ontdekt op je pad van avontuur. Het zoeken naar een bepaald evenwicht, het uit balans zijn van dat veronderstelde evenwicht, de daden je je pleegt en het voornemen dat de mist in gaat. Om maar eens wat voorbeelden de revue te laten passeren. Waardoor de toon voor deez’ dag is gezet en het afwachten is hoe het verdere verloop zal zijn. Misschien dat je je zaken permitteert, die je budget eigenlijk te boven gaan, waar een doodlopend krediet voor even soelaas biedt. Een bolide op elektriek met een mogelijkheid om daar ogen constant op gericht te laten worden. Een afgedankte stoel die nog langer binnen mocht blijven omdat deze zo lekker zit. Zat nu. Spuugzat bij wijze van spreken. Ducttape niet langer verantwoord was en de veronderstelde draad was versleten. Of die vervanging die mij morgen wacht, het riedeltje dat verdwijnt, de hechtingen die op termijn worden verwijderd en de mogelijkheid om dit keer dat apparaat, mijn klapkast wel mee naar huis te mogen/kunnen nemen, nu de batterij op de laatste benen loopt. Waardoor mijn eigen bijdrage als sneeuw voor de zon zal gaan verdwijnen en ik me over al die duizenden euro’s die deze ingreep met zich meebrengen, niet langer druk hoef te maken. Het voordeel van een verzekering, het nadeel voor al die anderen die aan mijn klapkast bijdragen. Ja, ik kan niet ontkennen dat ik me daar de laatste dagen toch wel enigszins druk om maak. Zal blij zijn wanneer ik morgen weer thuis ben, me opmaak om 10 hele dagen geen vehikel te mogen besturen, mijn pillen weer gewoonweg slik en de orde van de dag weer op te pakken…

Hooguit zou ik liever… maar liever koekies worden niet gebakken misschien alleen vandaag: Moederdag. Een dag waarop moeder in de bloemetjes wordt gezet, de zoetigheid niet is aan te slepen, taarten die worden gebakken en een keur aan harten voorbij gaat. En waar vaders straks minimaal worden bedacht, is het juist de moeder die vandaag alle aandacht verdiend. Voor al haar goede raden, voor de wijsheid die zij tentoon spreidt, de opvoedkundige taken die zij op zich heeft genomen, het drogen van tranen, het pleisteren van een beschadigde knie en de kusjes die ervoor zorgden dat het leed snel vergeten was, het snoepje op de wond. Het luisterend oor dat zij bood, wanneer een verliefdheid tot tranen toe het kind bewoog, de verse soep die zij maakte wanneer een griep het kind gekluisterd aan het bed hield, het briefje dat zij schreef wanneer door ziekte het kind even schoolziek was en het moment waarop een verschil van mening met het hard slaan van deuren werd beantwoord. Om maar eens een voorbeeld te geven… Natuurlijk is een moederhart een gouden hart, vol vreugde en vol smart om maar eens een tranentrekker te citeren. En waar eerbied voor grijze haren werd bezongen, ook daar viel weleens een traan te ontdekken. Moederdag in Nederland bestaat sinds ongeveer 1925, nadat het een vlucht heeft genomen vanuit de Verenigde Staten. Maar Moederdag kent een veel langere geschiedenis, waarbij vroegere culturen het moeder zijn vereerden. Om over de moeder van Je zus maar te zwijgen. En met Vaderdag in het verschiet, waar menig vader op wat handige tools zal worden verrast, een boormachine is nu eenmaal zo gek nog niet voor de handige klusser en je zult zien… tegen die tijd zullen de meeste handige klussen boeren weer menig stuk gereedschap in de aanbieding hebben. Op dus naar juni, waarop de vaders de hamer gaan hanteren, de moeders de spijkers zullen gaan aangeven en menig gevloek dit geheel zullen onderstrepen…