Auteur: Wik

Ze waren aan elkaar gewaagd, Jut en Jul. Zaten vol met flauwekul en wanneer Jut het liet afweten, ging Jul er met de buit vandoor. Op een goede dag besloten zij in het huwelijksbootje te stappen, dat prompt in de plomp ten onder ging. Het gat in de bodem liet zich niet bedwingen en drijfnat werden zij door de bruiloftsgasten uit de modderige sloot gered. Niet veel later werd de bruidsstaart aangesneden, terwijl kroost de schoteltjes drapeerde. Toen alle bruiloftsgasten waren verdwenen, werd de balans opgemaakt. Het pak ging naar de stomerij en werd later voor zakelijke belangen geregeld uit de kast gehaald. Terwijl Jul de sluiers in de wasmachine probeerde te wassen, bleek niet veel later dat de jurk gekrompen was. En ook die jurk verdween voor jaren in de kast, tot het moment waarop de dag kwam waarop zij 25 jaar getrouwd waren.

Het pak te krap, de jurk te nauw want al die jaren van werken, wonen, eten en drinken vroegen uiteraard hun tol. Gezet was een wat onzinnige omschrijving en een vorm van vervetting was ook niet uitgesloten. En zij maakten zich op om hun huwelijk nog met jaren te gaan vervolgen. Wat enigszins tegen zat was dat ook de leeftijd een rol ging spelen. Ze vielen vanzelf af, omdat de maag aan het krimpen was. Maar de drank die zij door de jaren heen tot zich namen, zorgde dat ook de wijsheid in de kan verdween. Voor zover zij nog in aanmerking kwamen voor een jaarlijkse APK keuring bij de huisarts (APK staat voor Alzheimer, Parkinson en Korsakow) kwam voornamelijk Korsakow in aanmerking. CB’tjes, advocaatjes en de nodige Jonge zorgden ervoor dat de pikketanussies geregeld door het keelgat vloeiden. Ook waren ze niet te beroerd om geregeld boerenjongens tot zich te nemen. De weckpot nam iedere dag met een bepaalde hoeveelheid af.

Tot het moment waarop de tol moest worden betaald. Vergeetachtigheid en het korte termijn geheugen dat het moest afleggen tegen de lange termijn. En zo hobbelden zij in leeftijd door, tot het moment waarop de drempel zorgde voor een val. Niet alleen dat er ambulances in de straat kwamen, ook de spoedeisende hulp werd ingeschakeld. Waarbij niet alleen breuken werden geconstateerd maar ook een hersenscan op het programma kwam te staan. Wat zichtbaar werd waren de gaten in de hersenen. Naast Korsakow was ook meneer Parkinson aanwezig terwijl de gatenkaas op het conto van Alzheimer kwam te staan.

Toen kwam ook het grootste probleem naar voren: langer verblijf in het ziekenhuis wan niet nodig en de jacht naar een verzorgingstehuis in de buurt kwam op een lijstje te staan. Jawel, een wachtlijst die al vele anderen betrof. Om als particulier naar een aangepast huis te kunnen gaan, daar hadden ze geen geld voor. Ze waren immers gewend om hun inkomen met dezelfde gang weer uit te geven. Sparen voor later kwam niet in hun woordenboekje voor en waar zij rekenden op de overheid, ook daar mochten ze weinig van verwachten. Bezuinigen was het credo van deze tijd en waar voorheen armenhuizen gangbaar waren, ook die waren in de loop der tijd verdwenen. Laat staan dat er nog voldoende verzorgenden waren die voor een habbekrats hun diensten aanboden. ZZP’ers waren verdwenen en de Verzekeringen waren torenhoog gestegen. Ook daar hadden ze jaren op moeten beknibbelen. Het enige wat hun nog restte was de hoop op een vroege dood.

Maar ook voor een vroege dood naar aanleiding van hun voltooide einde, ook dat was hun niet gegeven!