Een traan.

Ooit was er een tijd, waarbij de wereld nog beperkt was. Je las een krant, was lid van de leesportefeuille en vermaakte je in de wijk waar je woonde. Een tijd welke als jeugd zo simpel was als gewoon, je ging naar school, wel of niet op vakantie en vermaakte je op een manier waarbij het buitengebeuren niet veel aanleiding gaf om kattenkwaad uit te gaan halen. Hooguit wanneer een bedrijf een pot met teer had vergeten en ik van die gelegenheid gebruik wist te maken. Waarbij nieuwbouw een hoogte had van drie flats en het plein waar wij toen aan woonden, mij in staat stelde om met een fiets rondje te gaan maken. Onbezorgd in zekere zin, terwijl met het verstrijken van mijn jaren die bezorgdheid alleen maar toeneemt. Ja dat ook ik ouder wordt, dat is een gegeven.

Maar wanneer ik dan een telefoontje krijg van een vriend die ik al ruim vijftig jaar ken en hij mij vertelt dat hij is ‘uitbehandeld’, komt dat als een maagstomp binnen. Meer als een boksbal en ben ik even sprakeloos. Te bedenken dat wij ooit tegelijkertijd in Schalkhaar gelegerd waren en bij onze entree in Santpoort die ontdekking deden, dat wij al die jaren nog steeds contact onderhielden en onderhouden en Harrie als Harrieman een voetje voor had bij Riet van Rosmalen, toenmalig Hoofd van de opleiding in PZ, dat wij in latere jaren tot de ontdekking kwamen dat wij met anderen het bed hadden gedeeld, dat de drank geregeld in de man was te vinden en wij alle diensten draaiden die zich voordeden, schept niet alleen een band die zich tekent voor het leven. En nu staat hij aan de vooravond van zijn dood. Dan wordt alles om je heen relatief en heeft het vooruitzicht iets bedroevends. Komen herinneringen toch weer tot leven, en staat in de schaduw simpelweg die man met die zeis. Afscheid nemen in zekere zin, gaat vaak gepaard met een lach en een traan.

En die traan zal ik geregeld laten.