Vreugde!

Het lijkt ogenschijnlijk allemaal zo simpel. Maar als het werkelijk zo simpel is, kun je daar geen buil aan vallen. Je hebt een rood potlood, een uitgebreid vel papier, een overgrote hoeveelheid namen en een commissie die je om je identiteit vraagt, om het stembiljet om je daarna te verwijzen naar een stemhokje waar je in alle eenvoud het blad ontvouwt, terugvouwt om deze vervolgens door een gleuf te deponeren, welke in een grote bus verdwijnt. Waarna een onbekende weg wordt afgelegd en anderen in de gelegenheid worden gesteld om al die biljetten open te vouwen, kijken of slechts een enkel hokje is gekleurd en wanneer dit meerdere hokjes betreft die biljetten worden afgekeurd. Of wanneer geen enkel hokje rood is geworden en deze als blanco stem op een aparte stapel worden gezet. Mogelijk om vervolgens in een brandstapel te verdwijnen…

Het is een democratisch recht wanneer je voldoet aan een bepaalde leeftijd. Maar o wee wanneer je door fysieke dan wel psychische problemen wel een uitnodiging krijgt om te gaan stemmen en je de hulp van een ander nodig hebt. Dan val je niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk buiten de boot, waar je juist met behulp van die anderen aan boord had kunnen gaan. Wordt het bepaald niet spelevaren, laat staan dat de schipper in staat is om jou over te varen.

Gaat zo’n stem dan verloren? Welzeker, want de wet voorziet niet in alle ongemakken welke een mens kan treffen. Waardoor een klein deel van het geheel verloren gaat en de wetenschap dat ook het geheel meer is dan de som der delen, schept ook bepaald geen vreugd.

Niettemin blijf ik een oproep doen om juist NU te gaan stemmen. De wetenschap dat anderen op mijn laatste berichten hebben gereageerd stemt mij tot vreugde. De vreugde in mijn leven laat ik dit keer niet bederven!