Van stoom naar atoom.
De plannen rijzen de pan uit. Van stoom naar een atoom. En dan te bedenken dat we voor een groot deel van het aardgas zijn verlost, dat inductie het alternatief gaat worden en dat de ketels op termijn gaan verdwijnen. Warmtepompen dienen het te worden en op termijn rijdt iedere auto op een batterij. Of dit voldoende is om klimaat doelen te halen, ook die vraag wordt voor een deel onbeantwoord. Er wordt wat gegoocheld met cijfers, het Centraal Plan Bureau komt met een voorstel en voor je het weet vallen we met z’n allen in dat ravijn. Waren we lemmingen dan sprongen we van een rots in het water, verzopen en zorgden op die manier dat er weer jonge lemmingen die leemte weten te vullen.
Maar zo zit de mensheid niet in elkaar. Het is veel makkelijker om verwoestingen naar voren te brengen, het individu wordt een statistisch cijfer en waar gebreken ontstaan, proberen we deze door middel van geldinzamelingen af te kopen. Dat er sprake is van een tweestrijd welke over de hele aardbol naar voren komt, ook dat wordt simpel weg een statistisch gegeven. De grafieken liegen er niet om en ook de beurs van vraag en aanbod wacht gespannen af wat de beleggers nog steeds ten goede komt. Om over de banken dan maar weer te zwijgen.
Banen liggen voor het oprapen, alleen er is een gebrek aan arbeidskrachten. Ieder probeert op zijn of haar manier een graantje mee te pikken en als je goed om je heen kijkt, wordt je bedolven onder een stortvloed aan utopie. Of dit nu de komende feestdagen betreft, of de hazenpeper in de aanbieding is, dat de borrelhapjes worden voorzien van een speciaal biertje dan wel van een goede fles wijn, de gourmetstellen worden tevoorschijn getoverd en het kan schijnbaar allemaal niet op. En onderwijl klinkt van alle kanten het woord bezuinigen. Op alle fronten wordt de buikriem aan gehaald, worden mensen geregeld getrakteerd op een toeslag en duurt het nog even voordat de vorige toeslag wordt uitgekeerd. We denken vooruit te lopen, maar lopen voor een deel achteruit. De Schotse Mars is er niets bij. Geen idee wie de eerste viool hanteert, maar het heeft er veel van dat ook het totale orkest het af laat weten.
En dan ontdek je opeens dat de huidige coalitie zich opmaakt om in de stoelen van de oppositie plaats te gaan nemen. De eerder genoemde tweestrijd zich in optima forma manifesteert. Dat op termijn water uit de kraan niet meer zo vanzelfsprekend is. Het Kraantje lekt. En dat fenomeen van in de regen in de drup komen te verkeren wordt een vaststaand feit. Weer een staatssecretaris weg en wel de man die zich met pecunia zou bezig houden. De volgende in een rij waarbij voor anderen weer mogelijkheden kunnen ontstaan.
En onderwijl blijft de zon schijnen, maken de zonnepanelen overuren en komt die indigestie naar voren. Of is dat te suggestief?