Terug naar TOEN?!

Goed, ooit was er een programma dat ‘onderweg naar morgen’ heette. Tegenwoordig hebben we al moeite met vandaag, laat staan dat gisteren al in de boeken is verdwenen. Ook vandaag zowaar naar zolder geweest, maar dan kom ik zaken tegen waarbij ik even word teruggeworpen op mijn verleden. Te weten het toenmalige Provinciaal Ziekenhuis ‘Duin & Bosch’ wat als Gesticht werd gesticht in 1909. In 1984 haar/zijn/hen 75-jarig bestaan wist te vieren. Toen er absoluut geen sprake was van enige vorm van binair dan wel dat er toen wel duidelijk sprake was van mannen- en vrouwenpaviljoens. Dat er toen ook geen sprake was van mensen met mogelijkheden, ze simpelweg als verstandelijk gehandicapten in die instelling verbleven. Dat er een duidelijk onderscheid was tussen verzorgenden en verpleegkundigen. Je zowel een opleiding kon volgen in een Algemeen Ziekenhuis (diploma A) als in die Bijzondere (diploma B) instelling toen nog onder de noemer van een Krankzinnigengesticht. Tegenwoordig is de algemene noemer GGZ en wanneer je deze woorden laat vallen, komen de ellenlange wachtlijsten naar voren. Of wordt er gesteggeld over wat, in de relatie tot de komende pensioenen, onder zware beroepen wordt verstaan. Want wat zijn zware beroepen in de relatie tot de mensen die daar een uitspraak over gaan doen? Is dat uitsluitend fysieke arbeid, of kan een combinatie van zorg een rol gaan spelen? Dienen we een voorbeeld te gaan nemen wat in defensiekringen gangbaar is, gaat het werken in onregelmatigheid ook een rol spelen, of zal het komende kabinet dat al struikelend zijn ministersposten dient te gaan verdelen, daar een belangrijke rol in spelen?

Ik kom op zolder een dichte doos tegen, open deze en kom zomaar een stapel reflexen tegen. Het toenmalige personeelsblad van D & B. Lense Elsinga, een docent die zich bezighield met bezigheidstherapie, spetterde met een kwast zwarte spetters op een wit blad. Tegenwoordig dien je daar een opleiding voor te volgen en word je docent Beeldende Kunst en Vormgeving. Op HBO niveau. Maar in die tijd was betrokkenheid voor de psychiatrisch gestoorde mens al voldoende om dat onderdeel van een verantwoordde inhoud te kunnen voorzien. Waar tegenwoordig overal papieren voor worden gevraagd. Toen is nu niet en nu niet is toen. Gedragswetenschappers maken tegenwoordig ook al furore, de problematiek laat zich niet vatten door de DSM V te gaan raadplegen en waar tegenwoordig chemische middelen voor een belangrijk deel een oplossing kunnen gaan bieden, naast gesprekken en psychotherapie ook voor een deel afdoende kunnen zijn. Maar opnames van ‘verwarde’ mensen zullen steeds meer gaan plaatsvinden, ondanks het gebrek aan plaatsen.

Maar of deze plaatsen op termijn voldoende zullen zijn?