Parmantig.

En wat er vandaag op het programma staat: een familiediner. Bij een Italiaans restaurant op aanraden van zwager Jaap. Waarbij moeder Corry in het middelpunt van de belangstelling komt te staan. Want zolang zij nog op deez’ aardkloot verblijft, zullen wij haar in ons middelpunt houden. Maar zo langzamerhand krijgt ook Alouis haar in zijn greep. Haar gehoor gaat achteruit en ondanks het feit dat zij over een tweetal gehoorapparaten beschikt, weet zij iedere keer weer haar oplader naar haar keuken te verplaatsen. Waardoor het opladen achterwege blijft maar zij door middel van de krant nog steeds in staat is om zich van de dag te overtuigen. Want wie zich niet direct bewust is van haar achteruitgang op geestelijk niveau, beschikt over andere kwaliteiten, hetgeen doet denken aan wie niet sterk is moet slim zijn. En slim is zij in het bijzonder.

Een Italiaans restaurant waar ik vergeefs zoek naar ansjovis wat zich niet op de spijskaart vertoont. Nu kan ik wel zelf een blikje ansjovis in mijn zak gaan proppen, maar dat schijnt niet de bedoeling te zijn. Verantwoord eten veronderstel ik, waarbij de vis dagelijks vervrist wordt, maar ook die vlieger zal op zondag niet op gaan. Vervrist stel ik waarbij de vis dit keer de tol zal gaan betalen. Je moet wat wanneer je zoals ik geregeld met andersoortige woorden aan de haal ga. En ook dat blijft een kwestie van doen, waardoor de Nederlandse Taal niet altijd met andere woorden wordt vervrist. Vervrissen is niet veel anders dan dat mensen op 1 januari een duik nemen in zee. Rillend van de kou zich verheugen op de snert, niet meer ondersteund door Unox. Maar je zult ze de kost moeten geven die nog steeds met zo’n oranje muts de zee in ziet gaan.

En waar Unox nog steeds parmantig van zich laat zien!