Nostalgie.

Ik heb niets tegen eenvoud. Want eenvoud blijft immers het kenmerk van het ware, ware het niet dat ik weer eens ben gaan surfen op Catawiki en zowaar een model tegenkwam dat mijn vader zaliger ooit in zijn bezit heeft gehad. Een Studebaker Champion in een tweedeurs uitvoering en zowaar ook nog eens in de kleur die die auto toen had. Rood. Een Amerikaan die ook in die tijd benzine wist te slurpen. Daarvoor had hij een Fiat gehad, waarmee wij toentertijd naar Den Helder tuften. Altijd op zondag, heen was niet zo’n probleem, de terugreis verliep wat minder makkelijk. De motor begon te koken en met water uit een sloot kon de reis naar huis alsnog gaan plaatsvinden. Geen idee hoeveel gulden hij ooit voor zijn ’tweedehansie’ heeft betaald, of er toen ook al sprake was dat je geld voor een roerend goed kon lenen. Wij woonden toen nog in de Jacob van Heemskerkstraat en in die tijd was het bezit van een auto nog heel sporadisch. Een enkeling reed in een Ford Vedette die als bijnaam de Ford Verdomme kreeg, omdat daar altijd wel wat mee aan de hand was.

Terugblikken doe ik dus en het feit dat wij toen we in Amerika op vakantie waren en daar eenzelfde Studebaker tegen kwamen, zowaar ook nog eens in dezelfde kleur, zorgt ervoor dat ook bij mij de nostalgie de boventoon gaat voeren. Maar ook nostalgie kent een prijs. En dan krijg ik waarschijnlijk wel weer een preek die mij er toch niet van kan weerhouden om toch voor dat model te gaan.

Was het alleen maar om die herinnering tot leven te gaan brengen.