bruine BILLEN.

Ik hoop niet dat dit beeld te aanstootgevend is, kwam dit tegen op een lantaarnpaal in Berlijn. Strakke billen, bruine kleuren en mannen die achter hun zonnebril hun ogen waarschijnlijk over de voorkant laten gaan. Om maar te zwijgen over andere gedachten die mogelijk door hun hoofden heen blijven spelen.

Maar dat is niet direct van belang in de wetenschap dat ik een boek heb gekocht dat gaat over Jan Arends. Een miskend genie in de schrijvers wereld die op een dag dacht dat hij on vliegen. En dodelijk verongelukte op de tegels van aan Amsterdams trottoir. Maar wanneer je zo zijn oeuvre voorbij ziet komen, was de man niet alleen behept met psychische problematiek maar verkeerde een groot deel van zijn leven in eenzaamheid. Naast een nogal masochistische inslag als kind van een ongehuwde moeder, was het wel duidelijk welk een toekomst hem te wachten stond. Al eerder sprak ik over zijn werk ‘Keefman’, maar ook zijn gedichten kenmerkten zich door een kaalheid aan woorden. Als bomen die niet alleen hun blad verloren, maar ook de takken lieten het afweten. En altijd in gevecht bleef met zichzelf. Ogenschijnlijk de pest had aan de wereld.

Of zou het omgekeerde het geval zijn geweest?