Lullig.

Hoe lullig kan iets zijn. Ben ik op mijn manier lekker aan het columns schrijven, houdt de Flessenpost Alkmaar ermee op. Een zakelijk verschil is de reden dat deze post ermee stopt. Dat wil niet zeggen dat ik op mijn manier toch nog blijf doorgaan met het schrijven van stukken, zal het op een andere manier naar voren gaan brengen. Want ik heb nog steeds het genoegen dat wikswegen nog steeds zichtbaar is. Dus kan ik mijn drol nog steeds blijven draaien, ook al heb ik geen idee wie daar nog belangstelling voor kan hebben. Nu weet ik wel dat er altijd wel weer een mogelijkheid blijkt te zijn om te ontsnappen aan een zekere rampspoed, verhelderend wordt het geheel niet. Maar wat te denken van de Dichterskring dan wel het fotocafé? Uitlaatkleppen wanneer mijn frustraties weer eens de overhand krijgen. Want ook gefrustreerden hebben net zo veel recht als de opportunisten die zich publiekelijk zichtbaar maken. Het een hoeft echter het ander niet te bijten en waar de meerderheid zich voornamelijk kenmerkt door de mond dicht te houden, hoeft er geen sprake te zijn dan dat die monden snoeren. Al met al blijft het een punt waarbij een punt is gezet. Dat ik dit jammer vind, ook daar valt wel weer mee te leven. Want als het niet goedschiks kan dan moet het maar kwaadschiks.

Hoewel het de vraag blijft wie daar het meest mee opschiet!