Een stille dood?!
EEN STILLE DOOD.
Het was voor mij niet alleen een groot genoegen, maar ook iedere keer een uitdaging. Toen de Flessenpost Alkmaar een oproep deed om als columnist van mij te laten horen (zien is een betere omschrijving) klom ik in mijn pen en mocht mij verheugen op het feit dat mijn columns zowaar werden geplaatst. Waarbij ik mezelf iedere keer opnieuw wist te verrassen. Op een ander moment kwam ook de Flessenpost Schagen op mijn pad en ook daar werden diverse columns geplaatst. Daar kwam, in overleg met de redactrice, een vroegtijdig einde aan. Simpelweg omdat ik mijn columns voor een belangrijk deel op de regio Alkmaar baseerde.
Maar nu zijn beide Flessenposten verdwenen. En val ik in zekere zin, in een gat. Het hield mijn brein in beweging, raakvlakken op politiek gebied ging ik niet uit de weg en ik heb nog steeds geen idee hoeveel lezers van mijn stukjes hebben genoten voor zover wanneer ik mijn vinger op een zere plek legde, er wel sprake was van een genieten…
Dus ga ik een poging wagen om via een omweg (Flessenpost Bergen) toch wat belangstelling voor Alkmaar naar voren te brengen. Noem het geen sluipweg maar meer een geiten- dan wel olifantenpaadje. Geen idee of mijn voorstel wel in goede aarde valt, wetende dat de Flessenpost Bergen ook een lezersrubriek kent, geeft mij toch enigszins hoop. Het feit dat het gemeentehuis van Bergen nog steeds in Alkmaar resideert, is wat mij betreft tekenend.
Het einde van iets hoeft nu eenmaal niet altijd te betekenen, dat je bij de pakken neer moet gaan zitten. Maar kijk ook niet vreemd op wanneer er geen sprake is van een vervolg. Dan wordt het toch een stille dood en is er geen sprake van een afscheid.
1602-ikWik-2025