Kwinkslag.

Vaak kom je beelden tegen waarbij je denkt: wat heeft de kunstenaar bewogen om dit beeld te maken. Dan ben je niet altijd in staat om de mogelijke beweegredenen bij elkaar te fantaseren en geef je je eenvoudig over aan het beeld dat zichtbaar is geworden. Dat betekent niet dat je met een onverschillig schouderophalen je weg vervolgt, neen de kans dat je even later terugkeert om het beeld nogmaals te gaan bekijken is groot. Raderen niet zichtbaar in je hoofd zijn aan het draaien gegaan en plotsklaps wordt je het geheel waar. Ontstaat er iets in je hoofd waardoor je bij nader inzien tot de ontdekking komt dat…

en dan begeef ik mij op een zijpad. Maak ik een vergelijk dat waarschijnlijk nergens op slaat. Een vergelijk dat niet eens te vergelijken valt. Dan doel ik op een kabinet dat niet eens in staat was om de olifant te weren. En al het Meissenporselein naar de kalebiezen heeft geholpen. Dat simpele herderinnertje en dat mannetje dat van geen wijken wist, het slangetje dat steeds maar weer van zich af wist te bijten en niet in de laatste plaats de man die zoveel krediet op zijn eigen bordje wist te houden dat hij er niet aan toe kwam om iets van die hoeveelheid met anderen te delen. En wanneer je deze laatste omschrijving los laat op het beeld dat vandaag mijn blog laat zien, ach het is aan Bruno te danken dat ik er met dit verhaal alsnog een draai aan weet te geven.

Maar naast een kwinkslag zou ook een oorvijg op zijn plaats zijn!