Schuldvraag.

‘Gansch het raderwerk staat stil, wanneer uw machtige arm dat wil.’ Maar dat was in een andere eeuw, toen er nog geen sprake was van vakbonden. Mensen mochten zich nog niet direct verenigen, laat staan dat de toenmalige bestuurders zaten te wachten op het ‘gemene volk’, dat het bijltje erbij neerlegde. Kom daar vandaag de dag nog eens om. Nu worden stakingen vroegtijdig aangekondigd en laat het openbaar vervoer het weer eens afweten. En waar Koolmees vandaag de dag het roer in handen heeft, ook die vogel hoeft niet te klagen. Heeft hij met veel pijn en moeite het pensioenstelsel op z’n kop weten te zetten, worden daar weer bedenkingen over gemaakt. Maar ook daar hoeft hij zich nog geen zorgen over te maken gezien het feit dat het kabinet gevallen is. Ja, de mond vol omtrent een referendum maar ook daar kan geen sprake meer van zijn. Iedereen een eigen potje en de kans dat op termijn een jojo effect kan ontstaan, ook die kans is bepaald niet uitgesloten. Voor je het goed en wel beseft is het potje van jezelf leger dan je had kunnen bevroeden. Want wanneer de rente wederom omlaag gaat, heeft dat directe gevolgen voor jouw spaargeld. Wanneer echter de koersen stijgen, weet je niet goed wat je met dat kapitaal aan moet.

Over de balk smijten kan een optie zijn, het gaan verdelen onder je eigen armen is ook een mogelijkheid. Of de suggestie die vandaag in de krant te lezen viel: ‘verhoog het loon voor jongeren.’ Goede bedoelingen waarbij het effect op termijn niet te voorspellen is. Of het moet zo zijn dat ook dat oude lied weer uit de mottenballen wordt gehaald: ‘mensen noem elkaar geen mietje, een keer zing je allemaal, allemaal hetzelfde liedje “het is de schuld van het kapitaal!”

Krijgt Marx op de valreep toch maar weer gelijk!