Knullig.

Knullig is misschien niet het juiste woord, vreemdsoortig is het wel. Wanneer ik zo door mijn archieven blader, stuiter ik wederom op een foto van twee heren. Zij vertegenwoordigden Het Volk, een toneelgezelschap dat door de leeftijd niet meer in den lande optreedt. Maar zij zorgden voor kostelijk vermaak, schreven zelf de nodige stukken en waren niet te beroerd om na de voorstelling nog een drankje te gaan drinken. Op die manier heb ik Bert Bunschoten niet alleen mogen ontmoeten, maar ook leren waarderen. En het was geregeld een genoegen om na afloop van de voorstelling ook over andere onderwerpen te kunnen praten. Over zijn zonen en over onze dochters.

Wanneer ik stel dat ik juist dit gezelschap mis, daardoor haast niet meer in het theater kom en niet direct in mijn uppie naar een voorstelling ga, is dat aan de ene kant een gemis en aan de andere kant weet ik dit nog steeds te compenseren. Daar dan vandaag nog even melding van te maken en de wetenschap dat ik geregeld foto’s heb gemaakt van hun optredens, ook dat schenkt mij tot de dag van vandaag nog steeds veel genoegen. Afscheid nemen op een manier die ik toch als zeer bevredigend ervaar.

Bij leven nog steeds, terwijl de dood iedere dag van zich laat horen.