Ja zeggen…

Ja zeggen en niet doen, kun je tegenwoordig doen zonder enig fatsoen. Staat een beetje haaks op elkaar, maar een verkeerszondaar blijft een gezinsgevaar. Was ooit een slogan vanuit de padvinderij tijdens de 8 oktober optocht. Maar dan praat ik over vele decennia geleden, maar tot de dag van vandaag schijnt dat nog steeds noodzakelijk te zijn. Handhavers die worden klaargestoomd om zich met verkeersovertredingen te gaan bemoeien, BOA’s die met handboeien worden bewapend en de moraal van normaal welke aan alle kanten in diskrediet wordt gebracht. Verkeersdrempels die hun nut en noodzaak vaak door een omhaal manoeuvre omzeild zien worden en ook de fietser die er alles aan gelegen is om zijn lijf te behoeden voor een valpartij. Waar overige weggebruikers er alles aan doen om hun snelheid op peil te houden. Het zijn nu eenmaal tijden waarbij de ik voornamelijk zijn krediet wenst te halen, waarbij het vaak een kwestie is van doorhalen voor je weer gaat afglijden. Hoeveel breiwerk gaat er niet op deze manier verloren, door het broddelwerk dat wordt afgeleverd? En dat ik mij daar druk over maak, ook dat zet immers geen zoden aan de dijk, hooguit dat er misschien iemand is die zich achter zijn oren begint te krabbelen. Niet vanwege mogelijke neten, maar ook de luis dient zich tegenwoordig te beperken tot de jeugd op school.

Waarbij een luizenmoeder niet altijd voor handen is.