Het rood…

‘En nu, de vaart erin!’ ‘Nou, nou, zo’n vaart zal het niet lopen!”Tenslotte hebben we al twee valpartijen meegemaakt en in zekere zin ook nog eens overleefd.’ En een vierde persoon onthoudt zich van enig commentaar. Want stel je voor dat het weer eens uit de klauw gaat lopen, dat er sprake is van budgetoverschrijdingen en dat, last but not least, de verkoop van het pand alsnog niet doorgaat.

Wordt het dan slopen, wordt het mogelijk een langdurige verbouwing, wordt er op het laatste moment alsnog een andere bestemming voor gevonden of blijft het een zaak van langdurig door blijven pruttelen, opdat het vlees uiteindelijk zo taai wordt dat het zelfs in een ragout niet meer te pruimen valt. Want reken erop dat de man met de fluwelen handschoenen nog wel wat anders te verbergen heeft: stalen klauwen.

Ja, ik heb een oogje op de man laten vallen, hij heeft wat weg van een persoon die als een manipulator aan wat touwtjes trekt om vervolgens zijn handen daar niet langer vuil aan wenst te maken. Een snoodaard die zich beweegt als een slang en niet te beroerd is om veelvuldige van zich te laten horen. Neen, een naam zal ik niet noemen, hooguit dat ik wat wrevel van mijn kant naar voren breng. Plaatselijke politiek kenmerkt zich door wat gekonkel, door wat andersoortige afspraken of door net te doen alsof je neus bloedt. Of dat je denkt twee zetten vooruit te kunnen gaan doen, door je Rode Toren op te gaan offeren. Opdat het geld dat de gemeente dan wordt bespaard, ten goede komt aan de voedselbank. Opdat de veronderstelde armoedebestrijding daadwerkelijk handen en voeten gaat krijgen. En voor wat betreft die Rode Toren?

Neem contact op met Kaeskoppenstad!