BIJ kans.

Bijkans alweer een dag voorbij. Geen geluid van de koekoek, laat staan een gezicht op een ei. En dat brengt mij op het volgende: in het kader van dat veertig jarig bestaat er toch maar weer een gedicht er tegen aan geplakt. Niet dat ik verwacht dat de handjes op elkaar gaan, niet dat zichtbaar wordt wat ik gisteren naar voren heb gebracht, hooguit een moment van NU! En dat NU luidt als volgt:

GEEN ANGST.

Geen verre vriend maar steeds nabij
verkeert hij, stille vriend in mij
rukken legers van gedachten op,
geduldig wacht hij op
het sein dat ik zal geven;

zo kort of lang duurt mijn leven
lang
ben ik bang dat hij mij overslaat;

de stille glimlach rond zijn lippen
geduld, dat hij met mij heeft

samen hebben wij het leven
eeuwig zal het leven verder

uit mij’ leven.