Mineur.

Het was ooit een lied: ‘zoek jezelf oele, vind jezelf en doe de ander geen verdriet’. Dat laatste valt de laatste tijd te betwijfelen. Want niet alleen is verdriet van alle tijden, zonder verdriet bestaat het leven niet. Of dat andere lied: ‘schenk vreugde in het leven, pluk de dag met een lach.’ Maar zoveel valt er tegenwoordig niet meer te lachen. Hooguit beginnen steeds meer mensen ‘m te knijpen. Waarom? Met rasse schreden nadert de Derde Dinsdag in september. En komen de voornemens van stal, niet eerder dan dat daar een rijtoer aan vooraf is gegaan. Prinsjesdag en de Koning is zich van geen kwaad bewust.

Wordt het weer een schouwspel met de nodige hoedjes, volgt de troonrede en zijn velen benieuwd wat het huidige kabinet voor plannen heeft gesmeed. Gaat de cultuur de rekening betalen? Zijn het de bommen en granaten, die de glans laten verbleken. Hoe is het gesteld met het armoedebeleid. En zal Faber in staat zijn om ook deel te nemen aan het stoppen van het grensoverschrijdende gedrag van vermeende illegalen? Of wat te denken van Fleur? Als Kamerlid nam zij geen blad voor de mond, maar als Minister zal ook zij het nodige dienen te gaan slikken. Want de zorg als zodanig is een gemeenschappelijke zorg geworden. Of wat te doen met die zware beroepen? Stakingen hangen in de lucht en onderwijl gaat wederom het nodige verloren. Het zijn de restanten van de voorgaande kabinetten, waarbij Mark een niet onbelangrijke rol in heeft gespeeld. Hij speelt tegenwoordig op zeker, maar zekerheid kan tegenwoordig niemand meer geven.

Dus: de premies omhoog, de vergoedingen omlaag en het ‘lang zal het leven’, zal in DS mineur naar voren gaan komen!