Wel ouder, grijzer, maar wijzer?!IV
En dan een laatste bijdrage van mijn hand. Kwam terecht in de bundel ‘Ik ben voor niemand iemand meer‘ waarvan zo’n 1600 uitgaven van zijn verdwenen.
Maar dat was in een andere tijd en kwam onder andere omstandigheden tot leven…
DEMENS DEMENT.
Verankerd aan haar rolstoel
verpakt in vaal gelooid vel
brengt zij de klok
in vergetelheid rond.
Flitsen van gisteren
teisteren
momenten vandaag
haar hersencellen als
flakkerende
kaarsjes in de wind.
Objectief beschouwd
is zij slechts
een glimp
van wie zij was:
een tand’loos wezen
met een scheefgezakt gezicht.
Op haar eigen eiland
blijft contact
beperkt
tot het vluchtige moment
waarop anderen
haar in beweging brengen.
Versluierd heden
beneveld verleden
onaantastbaar wachtend,
onvermijdelijk.
Met dank aan allen die zich ooit met deze opdracht hebben bezig gehouden!
Wik
Deze is mooi, Wik! Maar ehm, zit je nu oud materiaal te recyclen?
Wat een mooi initiatief van je.
Laat je leerlingen zich verplaatsen in de beleving van de patiënt.
Gekoppeld aan hun eigen beeld en mogelijk ervaringen uit hun omgeving.
Een rasechte docent hé.