Wel ouder, grijzer, maar wijzer?! II

Hij kon prima uit de voeten met dat vingertje. Stak dan ook geregeld zijn hand op en wist op die manier alle aandacht op zich te richten. Was een vraagbaak voor velen, je hoefde hem niets wijs te maken want wijs was hij van zichzelf. Ook daar viel geen speld tussen te krijgen, want menigeen ging bij hem in de leer. Dat hij overtuigd was van zijn kwaliteiten, gaf hem een voorsprong van jewelste.

Maar toen hem wat kwalijke zaken werden toegedicht, schroomde hij er niet voor om om zich heen te slaan. Weliswaar met woorden, ook die hadden verstrekkende gevolgen. Hij bleef vasthouden aan zijn credo: ‘geen woorden, maar daden.’ En vele daden verliepen anders dan dat hij zich deze had voorgesteld. Op een bijzondere dag werd hij tegen zijn zin op een brancard gelegd, vastgesnoerd en van de nodige medicatie voorzien, naar een opname afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis gebracht. En kwam in een, wat men noemde, een versterkte rustkamer terecht. Voorheen bekend onder de noemer van isoleer. Hij had de gedachte dat het hem wel goed zou kunnen doen, maar…

Anita dichtte het volgende:
OUD.
Grijze haren
tandeloos
soms opstandig
zomaar boos
veel familie
toch alleen
herinneringen
toekomst geen
wel berusting
met wat was

Niet te controleren
poep & plas.