Te denken.
Het geeft te denken wanneer je een titel als de eerste vier woorden gebruikt. En ik werd enigszins overvallen door een bericht vanuit Amsterdam omtrent mijn ingezonden essay. En bedacht ter plekke deze titel. Zond deze titel in en ben momenteel in blijde afwachting. Het einde van de maand sluit de inzending en dan wordt het simpelweg wachten. Maar ik ga er niet van uit dat ik in aanmerking kom om te worden genomineerd, hoewel anderen daar een andere mening over hebben.

Dat neemt niet weg dat ik een stille hoop koester, want je moet toch wat. Vandaar dat de beelden van vandaag niet zoveel betekenen. In die zin dat ik dit keer wat uitersten naar voren breng, te weten zo zacht als gekleurde wol en zo hard als fossiele delen. Waarbij ik morgen van plan ben om wat aandacht te gaan schenken aan vormen die als kunst een eigen uitstraling naar voren gaan brengen.

Benieuwd? Tot morgen!