Stel me voor…

Stel je eens voor, dat ik mezelf op dit moment ergens zou moeten voorstellen. Begin ik dan te hakkelen, ga ik blozen of ga ik struikelen over mijn eigen woorden. Weet ik niet hoe snel ik van dat podium af moet treden, of dat de katheder waar ik achter sta begint te trillen van mijn zenuwen? En met welke woorden zou ik dan moeten beginnen?

Wat te denken van Ik ben Wik? Of wat denkt wik wel te zijn? Dus op jacht gegaan naar een boek en zowaar een boek gevonden dat mijn naam draagt. De titel? HET BOEK VAN WIK. Zowaar een aantal boeken kunnen aanschaffen. En dan komt de vraag wie zit er nu te wachten op Het boek van Wik?

Wat te denken van onze kleinkinderen die onderweg zijn om letters te gaan onderscheiden en woorden te leren. En op een gegeven moment in staat zijn om hele zinnen te lezen en zelf gaan voorlezen. Want lezen geeft je de tijd en de ruimte om wat anderen te vertellen hebben te gaan vergelijken met het leven dat zij tot dan hebben geleefd. Niet altijd even bewust, maar onderwijl vele andere zaken onbewust hebben meegemaakt. En dan doel ik niet alleen op de leuke dingen, maar ook de zaken die hen al het nodige verdriet hebben gekost. En waar zij mogelijk op een andere leeftijd alsnog mee kunnen worden geconfronteerd. Je hoopt je kinderen en zeker je kleinkinderen niet altijd te kunnen beschermen tegen omstandigheden die buiten jezelf omgaan. Een veilig nest doet zich niet altijd voor. Of het verdriet wanneer het ouderpaar uit elkaar gaat. Maar waar het vooral over gaat dat zij, naast hun verdriet, ook de nodige vreugde punten kunnen scoren. Opdat je mogelijk op een ander moment zou kunnen zeggen, dat je naar jouw idee een (on)bezorgde jeugd hebt gehad.

Net zoals Ik, Wik