Soms…

Soms kom ik een zin tegen die mij bijzonder aanspreekt. In het laatste woord van de Belgische schrijver Piet Baete is de volgende: ‘Als een vlinder streek er een glimlach op zijn lippen neer.’ Het is dan ook een bijzonder boek. Een boek dat gaat over een verleden dat zich niet weg laat dringen, met niet alleen een ooggetuige maar ook een broer die op jonge leeftijd zijn oudere broer in een ton duwt. En dat die oudere broer dan verdrinkt, maakt de ramp die hem achtervolgt tot een regelrechte ramp. Waar hij niet meer onderuit komt.

Nu is het niet zo dat ik de boeken die ik lees, niet vaker zinnen kennen die ik als het ware mee had willen nemen. Op een dag als vandaag is het niet zo’n goed idee om mij weer wat met lettertjes te gaan vermaken. De tijd is immers nog steeds aan mezelf, en waar ik regelmatig op gewezen wordt, staat mij niet altijd aan. Dat ik liever lui dan moe ben, een dooddoener van jewelste. Maar schijnbaar lucht het bij de ander op, door dit tegen mij te zeggen. Nu weet ik wel dat de energie die ik tot mijn beschikking heb, mede door gebruik van medicijnen, mij niet altijd in de gelegenheid stelt om daar optimaal gebruik van te gaan maken. En wat ik ook niet vergeten mag dat ik alreeds 77 jaar ben.

Dat neemt niet weg dat ik vandaag ook nog een ander citaat naar voren breng. Uit Jan Cremers Logboek. ‘Een schrijver is een knappe verschijning in spijkerpak of maatkostuum, die graag een biertje drinkt, situaties signaleert, noteert en ’s avonds bijhoudt, zoals een zeekapitein zijn logboek, een politieagent zijn processen verbaal of een legerofficier zijn dagrapporten.’

Dus, wat mij betreft ook vandaag weinig nieuws onder de zon!