Samen…

Het geeft in de regel geen pas, wanneer een ander je passeert. Om mogelijk plaats te gaan maken voor een ander. Wie die ander dan is, wederom een goede vraag. Ook dit keer blijf ik het antwoord schuldig. Dat neemt niet weg dat de huidige omstandigheden er bijkans mij doen dwingen om het een dan wel het ander naast mij neer te leggen. Invloed uitoefenen op mondiale omstandigheden laat ik aan mij voorbijgaan. Anders wordt het wanneer het Nederland betreft. Want natuurlijk komen ze met de meest wilde plannen naar voren, de uitvoering laat echter langdurig op zich wachten. Dien je daar dan op te wachten? Welzeker! Het besturen van Nederland met ieders eigen mening, draagt bepaald niet bij aan het fenomeen saamhorigheid. Waar ooit Eendracht te vinden was, is het steeds meer een ‘ikke’ maatschappij gaan worden. Ondanks alle vormen als buurtschappen, wijkconsulenten en andere coaches die niet alleen aan het werk zijn, maar zich ook inspannen om mensen te gaan motiveren om een ‘bakkie’ te gaan doen. Zelfs de reclames spelen daarop in. En Egbert zal het nog steeds een zorg zijn wie uit de bedstee gaat komen. Maar ook dat is uit een ver verleden. Muziek die mij nog wel duidelijk is, te weten dat wij met dat lied uit de pub tentjes tevoorschijn kwamen om een volgende oefening aan te kunnen vangen. Maar dat was in 67 / 68 uit de vorige eeuw. Zijn we in de loop der tijd veel opgeschoten? Toen was er sprake van een Koude Oorlog, terwijl het in de huidige tijd steeds meer een Hete Oorlog is geworden. De wereld toen was redelijk overzichtelijk, terwijl we nu binnen de kortste keren met mondiaal geweld worden geconfronteerd. En waar je je als mensheid voor zou moeten schamen. Rode lijnen worden doorbroken, en het diepzwarte grijpt steeds meer om zich heen. Een nummer van Boudewijn verdwijnt in de ether en laat presidenten de achterkant van het gelijk zien. Maar ook dat gelijk is slechts gebaseerd op de overtuiging van die enkele leider.

Samen staan we sterk lijkt onderweg te zijn naar samen stonden we sterk…