Wik Pijper – WiksWegen.nl

Gestaag raakte alles in verval. Zijn huis had nodig onderhoud nodig, zijn daken lekten en ook zijn regengoten lieten het voor een belangrijk deel afweten. Zijn tuin was een wildernis, en waar hij eerst zijn vuil verbrandde, ook daar was simpelweg een vuilnisbelt ontstaan, waar ongedierte gretig aan zijn trekken kwam. Om have en goed gaf hij al geruime tijd niet meer en al zijn abonnementen waren in de loop der tijd verdwenen. Eenvoudigweg omdat hij vergat te betalen. Deurwaarders wisten feilloos zijn huis te vinden, plukten hem kaal en verdwenen op een ander moment naar elders. Maar ook kwam hij tot de ontdekking dat ook zijn lichaam steeds meer tekenen van verval begon te vertonen.

Slapeloze nachten hielden hem wakker, eten kon hem steeds minder bekoren en waar hij voorheen nog weleens behoefte had om een vetrijke maaltijd te bereiden, ook die lust was langzamerhand aan het verdwijnen. Uitgebakken spek had zijn voorkeur, kapucijners daar kon hij van smullen, gebakken uien als randbekleding en om het geheel van een top te voorzien, de piccalilly ging vaak gepaard met een Amsterdams uitje. Bruine bonen een nacht in de week en ook hier kwam spek weer aan te pas, hoewel hij ook niet te beroerd was om er stroop overheen te gieten. En pannenkoeken. Hele stapels kon hij bakken, warm het lekkerst, maar koud ook niet te versmaden.

Om maar te zwijgen over de peentjes die hij met een kruimige aardappel en een stukje vlees tot zich nam. Maar, als eerder gezegd, zijn eetlust was in de loop der tijd sterk vermindert, en ook zijn lichaam vertoonde naast een voortschrijdende ouderdom, tekenen van verval. Zijn ribbenkast die voorheen verborgen ging onder een speklaag, was nu zichtbaar een gratenpakhuis geworden, zijn borstkas ingevallen en zijn schouders waren gaan hangen. En ook zijn voorheen gelooide tanige hoofd vertoonde alle tekenen van zijn tijd. Met een ingevallen bekkie waar de prothese reeds lang verdwenen was, zag hij er bleek en mager uit.

Verval in een zekere zin is wat mij op dit moment weet te boeien. Verval ook waarbij beelden mogelijk andere gevoelens weten op te wekken. Waar even bij stil kan worden gestaan, alvorens de waan van de dag weer een rol gaat spelen. Waarbij de mens gehaast bezig is om zichzelf voorbij te blijven lopen, niet even de tijd te nemen om stil te staan in het moment dat zich voordoet. De hete koffie uit het apparaat ervoor zorgt dat de mond bijkans verbrandt, het genieten van dat peukie dat ergens achteraf wordt opgerookt en het verheugen om straks weer naar huis te gaan. De file die wacht, het eten dat wat later wordt gegeten, het samenzijn wat niet iedereen tot zijn of haar beschikking heeft, dan wel de beeldbuis die weer de nodige kommer en kwel naar voren brengt. Of je te verheugen op een serie die zich al wekenlang voordoet.

Het moment waarop je je overgeeft aan Klaas Vaak, die niet veel meer hoeft te doen dan je zand in de ogen te strooien!