Wik Pijper – WiksWegen.nl

met behoud van distantie!

‘MAXIMALE NABIJHEID, MET BEHOUD VAN DISTANTIE!’ Een credo uit het verleden om leerlingen duidelijk te maken wat van hen werd verwacht in relatie tot de zorgvrager van heden ten dage. Wij hadden het nog gewoon over een patient, niet veel later gevolgd door client en zagen alras nog de mooiste omschrijvingen voorbij gaan. Mensen met mogelijkheden, anderen met beperkingen en derden werden gewoon gek verklaard. En wanneer dit niet voldoende was kregen zij allerlei etiketten op hun voorhoofd geplakt. Freud zou kunnen spreken van Freudiaanse vergissingen wanneer het label niet overeenkomt met het veronderstelde gedrag. En Willem Paaymans had het in zijn lessen, wanneer het gezondheid betrof, om meer Freud te gaan eten en was ergens de omschrijving van Fruit kwijt geraakt.

Hetgeen ervoor zorgt dat ik vandaag wat humor in het geheel der ontwikkelingen naar voren ga brengen. Komt een man op de markt bij een aardappelboer en vraagt dertig kilogram aardappelen. Waarop de aardappelboer reageert met de volgende woorden: ‘Een goede raad, zorg voor voorraad!’ Of de man zijn piepers in zijn fietstassen kwijt kon is mij helaas niet bekend. En dan dat andere: gejat van Hannah van Wieringen maar desalniettemin de moeite waard: ‘Als je niet bang kunt worden ben je een idioot, als je niet bang wil worden ben je wijs.’
Ook ik laat me niet bang maken, waarmee ik niet zeg dat ik wijs ben. Misschien wel wat eigen wijs, maar dat is momenteel van een totaal andere orde. Stoicijnen schijnen dit gezegde te hebben gezegd en zij die niet religieus zijn opgevoed, kunnen hier toch hun voordeel mee doen!

P.s. narcissen in coronatijd, een paardenbloem in crisis!

Ophokplicht?! Sinds de ‘ver van mijn bed ‘sluipmoordenaar wereldwijd toeslaat, is er bijkans geen houden meer aan. Gepaste afstand is een meter of twee, schoolpleinen zijn verlaten, de openbare bibliotheken zijn dicht en her en der hangen plastiek doorzichtige gordijnen om hen die nog in winkels werken, te beschermen tegen mensen die een acute hoestaanval proberen te onderdrukken om niet veel later heftig niezend het winkelpand verlaten. De apotheek neemt noodmaatregelen, de huisartsenpost geeft niet direct meer toegang en wanneer je door de een of andere calamiteit getroffen wordt, moet je niet versteld staan van de maanmannetjes die met de ambulance zijn meegereden.

Handhavers van de openbare orde worden in paraatheid gebracht, brandweer en militairen worden andere taken in het vooruitzicht gesteld en voor je het goed en wel door hebt, gaat ook Nederland op lockdown. De straat op wanneer je van overheidswege toestemming krijgt, boodschappen nalaten door in te teren op de hamstervoorraad, ruwe handen van het handen wassen, geen papieren zakdoek meer te krijgen en pijnstillers als paracetamol maximaal twee doosjes per klant. Want ook die handel ligt op zijn kant.

Om over de markthandel maar te zwijgen, een enkeling die daar een boodschap doet en door de ruimte die in het verschiet ligt, heb je nu een maximaal overzicht. De noten worden gekraakt en omzet derving doet zich voor, de Woerdense kaasboer staat met meer mensen in de kraam dan dat er mensen voor de kraam opdoemen. Toch heb ik nog een stuk oude kaas weten te bemachtigen, geld uit de flappentap geplukt, een pakketje naar Slovenie af kunnen geven en raken daar de luiers op hetgeen tot gevolg heeft dat nog een tweede pakket die richting op zal gaan.

Echter niet eerder dan dat ik in afwachting ben tot de volgende pakketten hier aan de deur worden afgeleverd. Letterlijk op mijn elfendertigst aan mijn kuierlatten getrokken, een blik geworpen op de website van het fotocafe waarvan de docenten aan alle kanten verstandig bezig zijn om hun volgers van opdrachten te voorzien. In een ander perspectief weliswaar en waar hard achter de schermen van die website gewerkt wordt, zijn de eerste beelden zichtbaar en hebben zich zowaar drie nieuwe kandidaten zich aan het geheel toegevoegd…

Want op termijn zal het wederom zo zijn dat de dagelijkse beslommeringen dan wel besognes tijd zullen gaan opeisen. Dat het Eurovisiesongfestival niet doorgaat, dat Koningsdag geen spelen kent, ook Belgie heeft besloten tot een lockdown waar Frankrijk hen de weg heeft gewezen, Duitsland nog even voor een dilemma staat en het Verenigd Koninkrijk openstaat voor besmetting, dat alles betekent wel de mogelijke schepen die varen de schipper te vragen om dit keer niet over te varen. Blijft de Euro lekker op het vaste land en heeft het pond niet veel meer te doen dan op dat eiland te blijven!

‘Splendid zo’n isolation!’

Hoe dat voelt om zo op jezelf teruggeworpen te worden? In eerste instantie bepaald niet onbehaaglijk, in tweede instantie is het ontbreken van reuring om je heen wat vervreemdend. Beangstigend is een groot woord, maar de straten die zich kenmerken door een enkel persoon dat op weg is naar een bepaalde winkel, een ander die niet weet hoe snel een winkel in te gaan om mogelijk een contact te vermijden, een derde die zich gehaast ut de voeten maakt bij het zien van een naderende persoon geeft iets weer van de sfeer die ik constateer. Je dient het er maar mee te doen, in afwachting van een volgend verontrustend bericht. Van overheidswege, of door een kennis die vraagt (telefonisch) hoe de zaken ervoor staan.

Contact vermijdend is van de nodige richtlijnen voorzien en gedraagt zich als een credo waar eenieder zich aan houdt. Het heeft wat weg van de afgelopen Kerstdagen dat zich voordeed als een poging om tevreden op aarde te zijn, terwijl het momenteel meer iets heeft van tevreten op aarde heeft. De hamsterwoede die zich voordeed en voor een ander deel nog voordoet, de pensioenkassen die ook in een duikvlucht terecht zijn gekomen en de beurzen die er alles aandoen om iets van lentegroen tussen de rode cijfers te bewerkstelligen.

Toch ben ik er vandaag op uit geweest, bij mijn schoonmoeder op de koffie en bij mijn zus en zwager als een vorm van ziekenbezoek. Geen wandeling gemaakt, wat in huis lopen koetelen en een bon van mijn schoonzoon met gepaste afstand in ontvangst genomen. Het klokje van de hand van Joost Swarte bekeken, Glas in Lood van dezelfde man heel ontspannen bekeken, wat op de bank gehangen en de krant van voor tot achter uitgespeld. Geen letter overgeslagen, geen komma vergeten en waar een punt stond ook maar die punt meegenomen in het geheel.

En waar ooit een kat in het gordijn klom, probeert een mens dit record te evenaren. Heeft echter het gewicht tegen en ziet verbaasd dat het geheel naar beneden komt. Op die manier is er weer werk aan de winkel, want ook de winkels tonen zich leeg. Zelfs de bouwmarkt maakt zich op om te gaan sluiten. Trekt, bij wijze van spreken, de aanbiedingsrolgordijnen dicht. Je moet jezelf maar zien te vermaken, want een avondje uit zit er niet in.

Transavia heeft besloten om niet meer te gaan vliegen, de vlucht wordt gecancelled en wij (Ria & ik) hadden al in gemeen overleg besloten dat zij haar vakantie maar dient te gaan verlengen, hetgeen van mijn kant niet op problemen stuit. Zolang ik het fort hier bewaak, kunnen de nog te leveren pakjes nog rekenen op een ontvangst…

Nederland ligt plat en ‘van alles’ zit op zijn gat. Jan doet van alles op zijn ‘boerenfluitjes’, maalt er niet om dat de dag immer doordraait maar staat nu wel wat vaker stil bij de bloemen die worden doorgedraaid. Om over de komkommers uit het buitenland maar te zwijgen, ook daar heeft hij geen boodschap aan. En prima manier om te ‘onthaasten’, al heeft hij geen idee wat hieronder dient te worden verstaan. Het zal zijn tijd wel duren en vrolijk fluitend stapt hij verder op het pad dat door de jaren heen in zijn schoenzolen is ingesleten.

Voor anderen valt het niet mee om straks de ‘verloren tijd’ weer in te lopen en verliezen staat nu eenmaal niet op het programma. Boter, kaas en eieren dienen enig gewicht in de schaal te leggen, waarbij de andere kant gevuld is met lucht waar mogelijk een virus in rondhangt. Alsof dat virus ook niets beters te doen heeft.
En dan de boodschap van Mark: er is geen reden tot paniek en zodra hij deze woorden in de herhaling declameert, staan velen op want die plakkende kont is ook niet alles. En waar vergeefs wordt gezocht naar toiletpapier, is het maar behelpen met zo’n courant die er wel voor kan zorgen dat je gestreept met kleuren de pot gaat verlaten. En later, als ik nog wat ouder ben, zal ik mogelijk terug gaan kijken op deze episode: blijkt dat sinds het Rooie gevaar is geweken het Gele gevaar op de loer heeft gelegen. En daar schromelijk gebruik van heeft weten te maken.

Nergens is op dit moment Corona in de pan te ontdekken en kan er geen sprake zijn dat dit virus in de pan wordt gehakt. De pandemie viert dit keer hoogtij en waar gezoend wordt loop je het risico dat… handen schudden geen enkel probleem, maar met dat zoenen loop je de kans dat je, zonder het in de gaten te hebben, over een aantal dagen snotterig wordt, dat het hoesten overgaat in niezen en dat je koorts toeneemt waardoor je gaat ijlen en een onverlaat stelt ‘dat je wel haast zult hebben…’ ‘Eile mit weile’ stelt Merkel en wanneer zij dit stelt is het logisch dat de Nederlandse vertaling luidt: ‘haast u langzaam’, waardoor onthaasten weer een streepje voor krijgt.

Er is geen kruid tegen gewassen, zelfs onkruid legt het loodje. Daar hoeft geen gifspuit aan te pas te komen, het virus zorgt ervoor dat de handel stil ligt, dat benzineprijzen dalen en dat van de weeromstuit een groot deel van de medelanders heeft besloten om het heft in eigen hand te gaan nemen, hetgeen geregeld voor een handgemeen garant komt te staan. Van enige gelatenheid is geen sprake, het CO2 gehalte daalt met de minuut en van vliegverkeer kan nauwelijks sprake meer zijn gezien het feit dat een aantal landen heeft besloten om de grenzen te dichten. En wie er nog een poging doet om elders te gaan komen, dient rekening te houden met het feit dat ook hotels gesloten kunnen zijn en dat voor een plaats in de herberg een ruime zoektocht in het verschiet ligt.

Crisisberaad volgt op dalingen elders, en waar de een gebaat is met een mondkapje hult een ander zich in een ruimtepak om voldoende zorg aan derden te kunnen bieden. Komen triages voor om te gaan bepalen wie nog kans heeft om te overleven en gaat een ander dood in een kamertje in gezelschap van Hein. Bezoekers zijn niet toegestaan en afscheid nemen heeft plaatsgemaakt voor de eenzaamheid van een uniek stervensproces. Letterlijk aan je lot te worden overgelaten en ook de uitvaartondernemer is niet van plan om direct de laatste eer te gaan bewijzen. Liever wacht hij of zij een uur of wat om dan alsnog te besluiten om… wat valt er in deze situatie nog te doen?!

Hooguit het hoofd koel houden, mogelijk afspraken te verzetten dan wel te besluiten om hier een streep doorheen te halen. Maar… thuiswerken biedt ook de nodige voordelen voor de branche die zich heeft gericht op laptops, tablets, mobiele telefoons en zo ook de mogelijkheid biedt om alsnog de pakketjesbezorger het nodige werk te laten verrichten. Maar boodschappendiensten komen niet verder dan de voordeur en wie dacht dat de bezorger dit wel even in de keuken bracht, wacht nu de nodige gangen op en neer omdat het krat veel zwaarder is dan in eerste instantie werd verwacht.

En onderwijl draait de wereld gewoon door, zijn de sneeuwklokjes verdwenen en heeft het er alle schijn van dat het voorjaar niet langer kan wachten om de knoppen te laten springen, de wereld weer van kleur te voorzien en de mens in zijn beperkingen te gaan behagen. Een teken van leven in het aanschijn van andermens dood. Want de getallen lopen op, het virus slaat genadeloos toe en de eigen haard wordt bijkans niet verlaten. Thuisblijven een advies, werken thuis een gebod en wanneer de hond uitgelaten dient te worden zoveel mogelijk contact met anderen vermijden. Elkaar ruimschoots gaan passeren, handen in de zakken en wanneer een drol het kanaal is gepasseerd, dit keer maar laten waar deze ligt. Want met een zakkie loop je de kans op een ongemakkie.

En ik?! Ik maak gebruik van het feit dat ik nog steeds via deze weg van me kan laten horen, de telefoon is op dit moment mijn beste vriend en het ongemak heb ik geprobeerd te couperen door gisteren mijn kookkunsten bot te gaan vieren. De soep is niet helemaal gelukt, de pastasaus zeer wel geslaagd en vanavond staat er goulash op het programma.

En wat bijzonder is: de sportbijlage is gedecimeerd maar het artikel omtrent Pauline Bakker heeft vandaag zowaar de courant gehaald. Want wanneer er weinig sport te beleven valt, zal het interview wat zij gaf aan Ruud Kersten het ongemak van vandaag de dag waarschijnlijk veel beter gelezen worden dan anders. En dat is dan het bekende voordeel waar wijlen Johan op doelde. Ik bedoel maar ik heb nog Brood, ook hij is dood.

Een tsunami raast door de supermarkt. Iedereen in shock en voor je het goed en wel beseft zit de klad d’rin. Lege vakken zijn overvol aangevuld, vakkenvullers verdienen er een extra centje bij want veel meer kan de franchisehouder niet neerleggen, en waar een cent uit het verleden nu het dubbele bedraagt, zijn de guldens gehalveerd door die Euro waar mee te betalen valt. Of liever hebben de winkels dat je pint, handdoekjes voor het grijpen en de omzetten schieten torenhoog de lucht in tot… het moment NU!

En dan krabt menigeen zich achter het oor, blijkt dat ook gehakt dit keer in de aanbieding is en kan de diepvrieskist overuren blijven draaien tot de gehakt je oren uitkomt, de pasta wordt weggespoeld met water dat gewoon uit de kraan komt, rijst zich leent voor allerhande experimenten en ook de nestjes mie zich niet meer mogen verheugen op wat scharrelkip, wokgroenten en een aangeboden roze garnaal.

De absolute gekte kanaliseert, de rivieren komen hoger dan verwacht en buitendijks wordt binnendijks, het CO2 gehalte daalt en voor je het weet valt een volgende vliegtuigmaatschappij om. Geen lots geen slots en waar 200 mensen in een benauwd vliegtuig worden gepropt hoeft er maar een te niezen, een ander te hoesten en een derde te proesten en worden 200 individuen in zeecontainers veertien dagen in quarantaine gebracht. Voor ongelukken hoeft dan niet meer te worden gevreesd.

Maandag kenmerkt de courant zich door een uitgebreid sportverslag, maar ik denk dat het regionieuws het dit keer wint. En waar Frits van Turenhout zo grandioos nul – nul naar voren bracht mis ik zijn stem in dit geheel bepaald. Een wassie gedraaid, een plassie gedaan, een soep gemaakt en wat pastasaus in elkaar gedraaid. Contact gehad met het uit-front opdat het thuisfront hier de boel probeert draaiende te houden. Neen, ik kom niet om van de honger, heb een boodschappenlijstje ontvangen en Ria stelt zich in op een nog wat langer durende vakantie.
Maart voorbij, april doet wat er dan van toepassing is en in mei: 75 jaar vrijheid.

Hooguit 100 mensen bij elkaar om de mens in Nederland te waarschuwen dat 100 op de snelweg het maximaal haalbare is, waar menigeen thuis mag gaan werken en het oogje op de laptop je werkzaamheden in de gaten houdt.

Tot die tijd goed luisteren en geen gezeur over (on)gehoorzaamheid!

Absolute gekte! Winkelwagens puilen uit, de blikken zijn niet aan te slepen, pasta’s kenmerken zich door compleet lege vakken, gehakt is niet te verkrijgen, complete maaltijden worden aangeboden en wanneer een pakketje opgehaald moet worden, blijven betrokkenen ruim op afstand van elkaar, bij de krabbel echter wordt het een stuk moeilijker. Etablissementen gaan van ellende maar over tot het opnieuw poetsen van de glazen, de plaat glimt tegen je aan en een enkele voetstap waagt zich op straat, de betrokkene zoveel mogelijk op afstand houdend. Een doemscenario in zekere zin en waar de eerste de beste het beste met ons allen voor heeft, ontstaat zowaar dit keer geen lach op zijn gezicht. De glimlach van een kind doet geen wonderen.

En waar het rood der beurzen de verhitte wangen doet blozen, maak ik mij op om te bieden op simpele zaken. Een boek, een klokje, vijf fotografen en nog wat van die flauwekul. Mijn bijdrage aan een mogelijk nakende recessie.

Dat deze rampspoed wereldwijde gevolgen gaat hebben, voorspelbaar gelijk de eerste steen van de domino’s een kettingreactie tot gevolg gaat hebben. Zelfs de pizzabezorger van Domino houdt afstand. En dat wil wat zeggen, huis en haard wordt steevast bewaard en wanneer het niet die ene boodschap betreft is het nog steeds dat eigen haard goud waard is, goud dat dient om te beleggen en dat immer meer in waarde stijgt. Een ander domino effect dat op de langere termijn mogelijk de gaten zal weten te vullen. Niet dat ik mij bezorgd maak, ik behoor nu eenmaal tot de risicocategorie maar ik dien er ook zodanig mee te dealen dat het effect zo laag mogelijk zal gaan uitpakken. Dat neemt niet weg dat ook ik mij in de supermarkt begeef, de champignonsoep voor straks zal gaan invriezen en dat het mij zowaar gelukt is om een eenvoudige, edoch voedzame soep tot stand te brengen, gelijk ene Joost Olivier B. Bommel, een heer van stand weet te bedienen. Restaurants hebben het zwaar, de vrijdagmiddagborrel wordt overgeslagen en de files nemen af.

Thuiswerken geeft de gelegenheid om je wat meer met de opvoeding bezig te gaan houden, het weekend staat voor de deur en velen zullen van ellende niet weten hoe het weekend door te gaan brengen. Zelfs de beeldbuis laat het afweten…
Zaterdag dus en de rust van zondag zal ongenadig zijn. Een pak van mijn hart dat ik weinig geef om sport, dat het hier overweldigend stil is en dat ik niet veel meer weet te doen dan wat voornemens te gaan nemen. Wat op zich al een goed voornemen is!

De Mei van Gorter gaat voorlopig niet door. De lichtende watertoren heeft het gevecht met de bierkaai verloren. De sleutel van de deur is gebroken en vaart nu richting Engeland. De boel ligt plat en de wereld draait op halve kracht door. Van de regen valt een enkele drup nog naar benden en wie dit keer niet waagt op de beurs, komt met lege zakken thuis.

100 is de maximale snelheid en meer dan honderd wordt de pas afgesneden. Het openbaar vervoer kent een opleving: de haringen in de ton zijn verdwenen en een haring op zijn tijd, houdt de dokter aan het werk. Geen hand geschud is geen enkel probleem en voor je het weet valt er door te niezen veel te verliezen. Een Burka biedt uitkomst en waar de mondkap overheerst is het bezoek aan de ander afgenomen. Iedereen werkt vanuit huis en velen geven dit keer niet thuis. Een postbode kijkt wel uit om zijn brieven en pakketjes in andere handen te gaan geven en de amusementswereld staat te staren naar de afgrond die opdoemt. Theaters dicht, uit het licht, een museumjaarkaart biedt ook dit keer geen soelaas.

We hamsteren wat af en ik bedoel dat de dromen die ik heb veelal om bedrog draaien. Kocht een trein, was te vinden in een pretpark, en even later mijn auto kwijt, toen ik wilde betalen verdween het apparaat uit mijn gezicht en moest ik in een andere rij aansluiten. En het duurde en het duurde tot iemand begon te hoesten niet veel later een niesbui over de aanwezigen ging uitsproeien. Geen papieren zakdoek bij de hand en daar kwam Mark in beeld die het beleid aan alle kanten probeerde te bewerkstelligen, helaas geen gehoor kreeg. Ook zijn zaal was verlaten en dat enkele beeld dat werd getoond, door een verborgen camera naar voren gebracht ging op zwart. Van een optreden kon dit keer geen sprake zijn, zodat de Bekende Nederlanders niet veel meer konden doen dan een shaggie te draaien en in afwachting van hun optreden woordloos duimen aan het draaien waren.

De toestand in de wereld kleurden alle beurzen rood en van een sprankje hoop op groen kon geen sprake meer zijn. De Nederlands vlag kende meer rood dan dat het witte roze kleurde en het blauwe verdween. Paracetamol staat op mijn boodschappenbriefje en wat biologisch vlees dien ik te gaan scoren, opdat wij op termijn niet zullen verhongeren. Blik is voer voor niet alleen dieren, ook de mens dient zich te wapenen voor het geval dat. Pasta aan de ene kant, basta aan de andere. En ik droom vrolijk verder in een wereld waarin de zon aan kracht toe gaat nemen, de bijtjes en de bloempjes er alles aan gelegen is om toch die woorden van Gorter om te zetten in:

‘Een nieuwe lente, een ander geluid…’

Maar misschien heb ik het ook dit keer wel weer mis. Leuker kan ik het niet maken, makkelijker evenmin

De wereld staat in brand! Code geel wordt code rood door een virus dat om zich heen grijpt. Hele bevolkingsgroepen worden gedwongen om hun steden leeg te laten lopen, mondkapjes zijn uitverkocht en hoesten laat staan niezen wordt op voor hand ontraden. En beurzen raken in een vrije val, miljarden verdampen en door een inreisverbod vanuit Europa naar Amerika, wordt er minder beslag gelegd op het CO2 gehalte van de buren. Er is echter een uitzondering: het Verenigd Koninkrijk dat zich hard maakt voor een zachte Brexit krijgt nog steeds toestemming om elders in de wereld te landen. Waarbij de ene blonde kuif de andere blonde kuif vergeet om elkaar een hand te reiken. Want voor je het weet…

Een deurknop is een deurgreep en een greep naar de macht doet andere landen sidderen. Olie duikt omlaag en de prijzen aan de pomp komen met enige vertraging de benzineslurpers ten goede. Miljardairs maken zich niet druk om die ettelijke miljarden die zij nu hebben uitstaan, banken waarschuwen voor een mogelijk nakende recessie en Hoekstra is er alles aan gelegen om niet meer voor Sinterklaas te gaan spelen. Met zoveel Zwarte Pieten kaarten in de hand, is hij de schrik voor het ganse land, laat staan dat de Belastingdienst het nog steeds niet leuker kan blijven maken. Er dient nu eenmaal een gebeten hond in het hondenhok aanwezig te blijven en waar Grappendael zijn deel opeist, is het Dekker gelukt om Mona van het toetje af te halen.

Want wie eenmaal van het zoete heeft gesnoept, kan het bittere veel beter gaan verdragen, nadat het zuur van Jan Peter ervoor gezorgd heeft dat de daken in Groningen aardgasbestendig zijn gemaakt, opdat de beving de beroering die door dit alles naar voren komt, de pas kan worden afgesneden. Maar volgens Mark maakt Frank de dienst uit en ook Yen heeft het met de dag steeds moeilijker. De Lira laat zich niet verleiden en waar een Verenigd Euro door FRANKfurt de les laat lezen, daar komt een Kroon in zicht!

Nog nooit van een Vlaamse Leeuw gehoord? Dan ben je niet de enige! Een intrigerende titel waar ik mijn rijke fantasie in eerste instantie op los heb gelaten. Help, de leeuw is los maar wanneer je dit gemoedelijke dier aanschouwt, valt het eerlijk gezegd reuze mee. Gewapend met een tweetal hoorns, gedrapeerd met een vlag en ergens in de linkeronderhoek de Vlaamse Frieten die in Nederland ook op alle hoeken van de straat te vinden zijn, hoewel de Franse mij meer aanspreken. Lekker knapperig en de smaak van aardappel is vaak ver te zoeken. En dat staat mij bij die Vlaamse tegen.

Ik heb wat met die Belgen en dan met name de Vlamingen. Omdat zij zo’n eigen taal hebben ontwikkeld terwijl de schrijvers in deze taal ook niet de eerste de beste zijn. Aspe, Claus en Claes om maar eens wat namen te noemen en waarbij Dimitri Verhulst niet vergeten mag worden. Want zijn schrijfstijl weet mij niet alleen te boeien, maar kan zeker wedijveren met Herman Brusselmans, een veelschrijver die van alle markten thuis is. Ook zo’n Vlaamse Leeuw die bepaald niet in zijn hempie blijft staan, een Rode Duivel slaat deemoedig het hoofd ter neder. Hoewel het niet mijn bedoeling is om hier lang bij stil te blijven staan, ben ik sinds vandaag in het bezit van die eerder genoemde Vlaamse Leeuw van de hand van Rob Clous, graficus en autodidact.

Een bijzondere ets, een bijzonder beeld hetgeen wel past in de berichten van de afgelopen dagen. Want waar afgelopen maandag mijn text wat uit de hand is gelopen, waar ik dinsdag een poging heb ondernomen om wat meer in mijn gareel te komen is het vandaag weer een dag om het bericht van wat plaatjes te voorzien… Bij deze dus!