Wik Pijper – WiksWegen.nl

Ben je een fervent lezer van Multatuli, dan ben je automatisch een Multatuliaan. Houd je van Comedie, dan word je niet automatisch een Comederiaan, hooguit een Comediant. En van hen is bekend dat zij voorbij trokken, waardoor ziektes zich over het land konden verspreiden en hele bevolkingsgroepen met de dood werden bedreigd. Gelijk het drinken van Mexicaans bier een uitzondering op de regel zou kunnen zijn.

De Spaanse griep eiste nu eenmaal nog meer slachtoffers dan dat de GrOOte OOrlog had gevraagd, en waar tuberculose als de vliegende tering bekend stond, zijn het nu de virussen die zich van dier naar mens weten te verplaatsen. Om over de zwarte dood maar te zwijgen. Menigeen is aan de pest overleden en waar de ratten het riool met hun uitwerpselen weten te vermaken, is de spirochaet niet zo ver te zoeken. Tenslotte is de Ziekte van Weil ook een bekende in het patroon van ziek en zeer, al wordt deze ziekte tegenwoordig veel sneller om het hoekje gebracht.

Een hoekje om blijkt soms niet zonder enig gevaar te worden gemaakt. ‘t Is dinsdag en alles is rustig in de stad, nog even en de poorten gaan dicht en de wachters maken zich klaar om mogelijk gespuis vroegtijdig de pas af te snijden. Of, bij dreigend gevaar schromen zij niet om desnoods met hun pieken de nodige steekwonden toe te gaan brengen.

Waarmee een huidig kwaad naar voren wordt gebracht: stekeligheden doordat de jongeren onder ons niet meer ‘onder de wapenen worden geroepen’, maar zij zichzelf van een wapen hebben voorzien. Een keukenmesje kan al voldoende zijn, een stiletto is weer eens wat anders en wanneer er vlinders in de buik steken ben je waarschijnlijk tegen een vlindermes aangelopen… maar
als je je afvraagt hoe egels het doen, is er nog steeds sprake van dat aloude gezegde dan wel een wijsheid: voorzichtig!

Plasticine en Fimo klei, materialen die ervoor konden zorgen dat je je creatieve kwaliteiten in beelden kon gaan omzetten. Kom daar nog eens om in de wetenschap dat er ook mensen zijn die instaat blijken te zijn om eenvoudige doosjes in andersoortige objecten om te zetten. En wanneer het een fotograaf lukt om deze doosjes met een eindbestemming vuilnisbak te bewaren door dit vast te leggen, gaan deze objecten niet meer verloren en maken ze kans om alsnog in een expositie naar voren te komen.

Waar dan weer een prijskaartje aan komt te hangen die menigeen achter de oren doet krabben. 550 euro voor zo’n foto wel in een verantwoord lijstje, is niet misselijk. De wetenschap ook dat dit geen unica betreft weerhoud mij om zo’n foto aan te schaffen, ondanks de toezegging dat wanneer er aan een bepaald object een naam wordt gegeven een korting van 10 procent te verdienen valt neen, dit keer laat ik die pijp aan mij voorbijgaan. Anders wordt het wanneer er een naam van een wat meer bekende kunstenaar naar voren komt.

Het was dan ook koleireweer dat mij naar Koel 310 bracht om aanwezig te zijn bij een expositie van Herman Bing, bekend van zijn Bingeriaanse dozen. Vastgelegd door Ton Voerman die dit keer als gast conservator de opening verrichtte. En waar een redelijk aantal genodigden het weer trotseerde. Een overweldigende hoeveelheid werken, waarbij zijn creativiteit in alle toonaarden te ontdekken viel. Dit keer was er sprake van tweedimensionale kastjes aan de muur, hetgeen wel degelijk zijn geposeerde werken duidelijk liet uitkomen. En waarbij Koel 310 zijn naam eer aandeed, want de ruimte leent zich nu eenmaal niet voor een hoge gas rekeing. Dat neemt niet weg dat de opening door juist deze eenvoud geslaagd mag worden genoemd.

Dennis raast als een stuiterbal over het land. Waarschijnlijk van de weeromstuit vergeten zijn dagelijkse portie ritalin in te nemen. Nu kan dat door de weersomstandigheden veroorzaakt zijn, de codes doen een beroep op het verstand van Dennis, maar deze gaat graag de uitdaging aan. Tenslotte is zijn leven al voorspelbaar genoeg. En wanneer Dennis anderen overlast kan gaan bezorgen, zal hij dit zeker niet nalaten.

Pluvius doet onder meer zijn best om plassen in meren te veranderen, de wind zorgt ervoor dat het water wordt opgestuwd, vrachtwagens begeven zich naar een volgend levensmiddelenbedrijf en de medewerkers weten niet veel meer te doen dan een shaggie- en voor de niet rokers duimen te gaan draaien. Typisch zo’n zondag waarbij het besluit om in bed rustig het weer af te wachten en die vergeten boodschap tot morgen uit te gaan stellen.

Of een maaltijd in elkaar te gaan draaien van de lessies van de afgelopen week. Wat rijst, een enkele vrucht, een blikje open te breken of wat oud brood alsnog in het tosti apparaat te doen, een eitje te bakken en voor de rest je onder te gaan dompelen in wat alcoholische versnaperingen, een chippie erbij en de beeldbuis te laten voor wat deze is.

Een groot zwart veld dat direct de ogen op zich gericht weet, wanneer op een knop wordt gedrukt en de kommer van de ander er alles aan doet om de eigen schade in ogenschouw te gaan nemen. Omgewaaide schuttingen zijn nog het minste, een gekantelde vrachtwagen leidt tot filevorming en de afgelastingen zijn niet van de lucht.

Althans, dat stel ik me voor een dag als vandaag voor. Xondag, je weet wel zo’n dag waarop je zou kunnen besluiten om naamgenoten te gaan verwelkomen: aan alle Dennis sen in dit land, geniet ervan wanneer je zo in de (on)gewenste belangstelling komt te staan!

Het punt is dat niemand weet waar de verzaberde te vinden valt. Nooit van gehoord, dat durf ik eerlijk gezegd te betwijfelen. Het is dan ook een gezegde uit het verleden geljk ook de vierkante gatenboor ooit roemrucht is geweest in de bouw. Of dat iemand in opleiding voor de zorg erop uit werd gestuurd om een onlosmakelijk attribuut op een andere afdeling op te gaan halen en vervolgens door het hele ziekenhuis van het ene kastje naar de volgende muur werd gestuurd. Tijden waarin vermaak in de regel als leedvermaak kon worden omschreven. En waar leedvermaak werd aangetoond, hoefde dit keer geen vermakelijkheidsbelasting te worden geheven.

Vermakelijkheidsbelasting als een vorm om het volk dat iets van cultuur wenste te snuiven, alsnog met een toegangskaartje een volgende keer niet in het theater te zien verschijnen. Want cultuur is slechts voor een enkeling weggelegd en het klootjesvolk kan zich dit soort uitspattingen niet altijd meer veroorloven. Neem nu KaasPop. Een kaartje kost bijna 35 euro (34,99) en om ook nog naar een dancefestival te gaan (bijna 25 euro, 24,99) ben je goedkoper uit door beide evenementen te bezoeken voor slechts 49,99! Om dan te ontdekken dat de betreffende KaasPop niet eens de gelegenheid zal gaan bieden om op zoek te gaan naar die eerder aangegeven verzaberde.

Nog 14 dagen te gaan en dan is het 1 maart. Dat van die 29ste zorgt ervoor dat die ene dag extra dit jaar eens feestelijk in het zonnetje kan worden gezet en de mensen die van mij een kaart mochten ontvangen heb ik op voorhand genot toegewenst. En dat alles vandaag onder een bepaalde noemer van de hand van ene Peter Toonen: ‘De enige werkelijke groei is die van bewustzijn.’

Bewust zijn. En wie is zich beter bewust van zijn zijn dan ik vandaag ten tonele voer…?!

Rust in de tent en de stilte maakt haar opwachting. Bewust kies ik dit keer voor een vrouwelijke variant, want twee dames en een heer zijn inmiddels vertrokken met in hun gezelschap Indy de broer van Liva en verkeren nu in Frankfurt, op weg naar het beloofde land. En waar de woning een grote ombouwing heeft gekend, staan nu de spullen voor een groot deel wederom op hun plek, hoewel het wat mij betreft nog een aantal dagen had mogen duren.

De schoolvakantie zorgt ervoor dat op deze dag hun vertrek zou gaan plaatsvinden en ik ben razend benieuwd wat voor impact dit op Marlies heeft. Liva vermaakt zich echter uitstekend met haar broer en haar vader, getuige een filmpje dat onderweg geschoten is. Bij voor mij totaal ongekende muziek zit zij in haar stoel (bijkans een fauteuil) met haar beide benen mee te hossen.

Weet ik niet veel beter dan voor vandaag toch weer over te gaan tot de orde van mijn dag te weten stofzuigen, stoel naar beneden, het straatje vegen en een hoeveelheid bier te halen bij dit keer de Lidl, opdat mijn zwager zich morgen aan wat onbekende bieren te buiten kan gaan.

En daarnaast nog wat prenten van de vintage winkel op het Ritsevoort bekend onder de naam lijnB. Ik bedoel maar, hoe simpel wil je het hebben en hoe eenvoudig kunnen dingen zijn? Gewoon door even stil te staan, de tijd te nemen om de dingen te laten bezinken en wanneer dit bezonken is, weer overgaan tot de orde van de dag… DAG!

Wetenswaardigheden. Weten s waardig heden. Wat wil je weten? Weetje: een papegaai is veel te klein om een olifant te bevredigen, en dat met het vooruitzicht op Valentijn. Nu is het bevredigen, terwijl eigenlijk het woord naaien op die plek kwam, om dit te laten rijmen op haaien, maar dat kan in de tijd van de dubbelzeggingen niet meer de toets der kritiek doorstaan. Zoals het fenomeen Valentijn ons is opgedrongen door de Angelsaksische gemeenschap, het woord gemeenschap in de meest figuurlijke zin, opdat gemeenschap in een andere context mogelijk de lust van het doen, laat zijn voor wat het in de regel is of waar het op uitdraait: seksen. En waar gesproken wordt over sex is ook dit woord vervangen door andere letters te gaan gebruiken.

Een druiper valt onder de categorie SOA en waar ooit gesproken werd over syfillis is ook deze ziekte tot het verleden gaan behoren: Dementia Paralytica is tegenwoordig te voorkomen door vroegtijdig met antibiotica aan de gang te gaan. Nadat is geconstateerd dat een nacht vol genot toch tot een verandering heeft geleid. En dan wordt het enigszins lijden dat de klok slaat.

Hoe ik hierop kom en waarom ik met dit soort wetenswaardigheden als feitjes naar voren breng? Ik zou het niet weten, zeker niet als je weet dat er vanmiddag een ‘meeting’ op het programma staat waarin de verschillende dichterskringen rond Alkmaar en omgeving worden uitgenodigd om wat meer aandacht te gaan besteden aan taal en dan vooral het accent te gaan leggen op het dichten. Een variant: ‘ik kan rijmen en dichten zonder mijn hempie op te lichten’ en meer in het bijzonder om de haastige voorbijgangers te wijzen op het feit dat werken met letters een ander oogmerk heeft dan het kleuren van muren met spuitbussen.

Nu heeft Margreet S. de stad van al haar woorden weten te voorzien, is er zelfs sprake van een dichtersstraatje, heeft Joost Zwagerman wat zinnen achter gelaten en is het Museum Yxie wat zich ten doel had gesteld om het werk van Lucebert aan de stad te doen toekomen vroegtijdig door Opa werd omgelegd, dat neemt niet weg dat…

Ben dan ook razend benieuwd wat er door nieuwigheid aan de culturele waarde van de Stad Alkmaar aan wordt toegevoegd, te weten dat een Beeld van Truus Wijsmuller-Meier ook jaren op zich heeft laten wachten terwijl het beeld van Susanne…

89 is zij geworden: Cornelisje Bregman geboren Greeuw. Moeder Corry, oma Corry en omama Corry. Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een bonte kinderschare met allemaal een ander verhaal. Maar haar verhalen worden steeds minder. Niet alleen door haar fysieke achteruitgang, met twee gebroken heupen en een tweetal pennen in haar lijf, wordt ook haar geheugen een last. In die zin dat het korte termijn geheugen het geregeld af laat weten, met haar lange termijn geheugen wordt het actueel wanneer foto’s uit haar verleden de revue passeren. Dat van die ouderdom is helaas ook niet aan haar voorbij gegaan, maar gisteren was zij het middelpunt van haar directe kinderschaar.

Jaap en Jennifer, Joke en Piet, Marry en Rob en een blauwe Ria en ik mochten met haar gaan eten in Castricum. En zij genoot zoals wij ook van haar genoten. Helaas wordt haar wereld wel steeds kleiner, heeft zij haar man verloren en andere familieleden zijn haar vooruit gegaan. Ook haar kennissenkring is redelijk uitgedund, hetgeen de tol is die zij door haar hoge leeftijd heeft moeten betalen.
Maar het zal hopelijk nog een poosje duren voor zij zich zal gaan melden bij de schipper die haar zal gaan overvaren…

En dan dat andere. Ik mocht het bestelde boek van Cor Oorthuijsen vandaag ontvangen, en heb het werk in een woord omschreven: INDRUKWEKKEND.
Waarmee ik eigenlijk zijn werk tekort doe, want zijn foto’s fascineren niet alleen, maar zet de kijker ook aan het denken. Getekend door de waanzin waarmee de ene mens de ander afslacht, waarbij een leven niet veel meer wordt dan een cijfer in een reeks waar geen einde aan lijkt te komen. Gekleurd in zwart/wit met een doorlopend rood streepje. Een subtiel signaal dat doet denken aan de ‘Last Post’ dat dag in dag uit, jaar in jaar uit door hoornblazers ten gehore wordt gebracht.

Opdat wij niet alleen herdenken maar ons ook herinneren waar deze slachting toe heeft geleid. In eerste instantie tot een wapen stilstand voor een Tweede Wereldoorlog alsnog de vrede om zeep hielp.

En dit jaar vieren wij 75 jaar vrijheid. Waarbij het thema in Alkmaar de titel zal krijgen van ‘breekbare vrijheid.’ Maar wat is vrijheid? Wat betekent vrijheid? En niet alleen dat, maar waar bevindt zich de grens? Want hebben wij niet allemaal de neiging om de uiterste grens van vrijheid op te zoeken…?!

Het is een avond van een stilte voor een storm. Code oranje wordt aangekondigd en voor je het weet vliegen de kale takken over de weg, waait toch die vermolmde boom om, zijn hulpverleners en bergers ‘staande bij’, hoor je kettingzagen tegen de wind in bulderen en maken de verzekeraars zich op om de schade op termijn uit te gaan keren, hetgeen waarschijnlijk weer garant staat voor het verhogen van de premies. Opdat ook dit keer ieder voordeel in een nadeel kan gaan uitpakken…

Hetgeen mij niet bij de pakken neer laat zitten, daar gisteren Ria zodanig door een andere fietser is aangereden, dat koude kompressen, oedeem ophopingen zich voordoen, een wondje boven haar linker wenkbrauw zoveel bloed naar voren bracht dat toeschietende medeburgers daar met tissues aan het werk konden gaan en ene Johan die vergat om zijn hand uit te steken en linksaf sloeg ervoor zorgde dat Ria in contact kwam met het daar aanwezige asfalt.

Een rondje De Mare zat er verder niet meer in en vanavond staat de Huisartsen post op het programma, dewelke het zo druk heeft dat om 20.30 uur een plekje voor haar kan worden gereserveerd. En dan te bedenken dat in alle gevallen spoed de absolute voorrang heeft. Want wie ietwat bloed, geeft de moed niet zo snel op met oedeem op de knie, de enkel, de rechter elleboog en dan dat wondje op je hoofd.

Joke was jarig, Corry viert haar 89ste verjaardag in Castricum en waar de kinderschare zich dit keer beperkt tot de directe kinderen + aanhang, kan het haast niet anders dan dat de aangekondigde storm ervoor kan gaan zorgen dat er alsnog roet in het biologisch verantwoorde eten wordt gestrooid…