Wik Pijper – WiksWegen.nl

Zij noemt haar vader ‘Witte’, hetgeen een bepaalde vorm van intimiteit kenschetst, terwijl Cornelis Adriaan Hendricus Nico smaakvol een Tom Pouce verorbert in de wetenschap dat volgend jaar Tom Poes zijn tachtigste (80e) verjaardag gaat vieren. Onderwijl zit een van de twee poezen al likkebaardend op tafel te wachten tot het moment waarop de restanten van een Tom Pouce vallen op te likken van het schoteltje dat zo weer de kast in kan gaan. En ik mag deel uitmaken van dit gezelschap, en sta wederom versteld van de erupties die zij in de afgelopen tijd gestalte heeft weten te geven.

En met erupties bedoel ik dit keer de werken die hier tentoon worden gesteld en waar menigeen jaloers op zou kunnen worden, ware het niet dat de hoeveelheid belangstellenden absoluut niet overeen komen met wat de Kunst10Daagse in het verleden aan bezoekers heeft gekend. De Horeca gesloten, de Galerie die zich aan de voorschriften houdt, de plekken van plezier die met een lantaarntje te vinden zijn en de angst die in zekere zin de boventoon voert. Want niemand wenst op zijn geweten te hebben dat… ik ben in het bezit van een Nokia en heb niet het genoegen dat ik met de een dan wel een andere app mij met de wereld hoef te bemoeien.

Dus sta ik versteld van het feit dat de Koning en zijn gezin (inclusief waarschijnlijk leden van de hofhouding) elders vertoeven. Waar wordt op dit moment de draak mee gestoken?! Zeker niet met de werken van Pauline! Ook niet met de katten die zich over de restanten van die Tom Pouce weten te ontfermen. Maar mogelijk wel met de uitdaging die ik met Cornelis Adriaan Hendricus Nico ben aangegaan: het schrijven van een Olleke Bolleke waar Drs. P in Nederland furore mee heeft gemaakt.

En waar mijn Poezie in de branding als volgt te lezen is geweest (hetgeen ik voor de niet verstaander dan maar herhaal) er als volgt uitzag: VOORUITGANG. Het koesteren van / de herinnering / verdween / met mij. // Toen ik / verdween / koesterde men / mij. Om dit gegeven in een olleke bolleke om te gaan zetten…

Ik heb nog even de tijd en waar tijd in de regel verglijdt, heb ik geen spijt van de versleten tijd!

Retour afzender. In den beginne deel 2.

IK LIJK WEL GEK…

ik lijk wel gek om te proberen drie maanden oftewel twaalf weken in een epistel te willen proppen… Zestig dagen keer zoveel uren en daar dan weer zoveel minuten van, bieden nooit de mogelijkheid weer te geven wat zich soms in een deelbare seconde voordeed. Natuurlijk deden zich dingen voor die zich niet laten voorzien… De grote lijnen proberen uit te zetten en dan weer die ondeelbare seconden waarin of de vonk oversloeg dan wel dat de vlam in de pan viel te constateren…

De opdrachten en de interpretaties die daar het gevolg van waren. Proberen op een andere manier te gaan werken, waarbij leerlijnen en ontwikkelingslijnen niet direct gemeengoed werden. De opbouw van natuurlijk leren in plaats van de meester voor de klas die zuiver op grond van een levenslange voorspelbaarheid bedacht wat voor zijn studenten het beste was.
Een bestwil principe dat letterlijk door de tijd achterhaald is gezien het feit dat de oude Krankzinnigenwet door de Bijzondere Opnemingen Psychiatrische Ziekenhuizen is vervangen.

‘Wij komen hier om te leren! Wij willen klassikaal les… Wij willen op onze cognities aangesproken worden…’

En dan de ontdekking dat wij veelal gericht zijn op cognitieve kennis waar vaak een appel op wordt gedaan. Cognitie wat wordt omschreven als het geheel van adaptieve informatieverwerkingsprocessn waartoe mens, dier of computer in staat is te denken, leren, waarnemen, bewegen en ga zo maar even door. Neen, sommigen hebben een visueel/ruimtelijke intelligentie dan wel een interpersoonlijke intelligentie. Anderen een verbaal/linguistische- dan wel een natuurgerichte intelligentie. Lichamelijk/kinesthetische- dan wel intrapersoonlijke intelligentie is nog weer een andere insteek laat staan dat muzikaal/ritmische- dan wel logisch/mathematische intelligentie mensen in staat kan stellen van- en met elkaar te kunnen leren in gegeven situaties die zich voordoen…

Wazigheid ten top! Ik schijn daar een abonnement op te hebben en weet dat ik mij regelmatig in rookgordijnen hul!

Wat moet je met al die boeken…?! Een goede vraag waar ik zwijg om geen antwoord te hoeven geven. Wanneer ik met een eeeeeeeh probeer om alsnog een antwoord te formuleren, waarmee ik onderbouw wat een makke is in mijn zijn. Of dit nu leesboeken zijn dan wel wel plaatjesboeken dan wel stripverhalen of boeken die proberen een beeld omtrent het leven op kermissen dan wel achter de coulissen van een circus te kijken, dan kan het haast niet anders dan dat in een stad als Bredevoort je met je neus in de boter valt, maar helaas valt dat bijzonder bitter tegen. Wanneer uiteindelijk Deventer niet alleen op Bijtjes trakteert, maar ook nog een aantal boeken oplevert omdat dit de stad is waar een uitbundige reeks marktkraampjes eenmaal per jaar de bezoek trakteert op alles wat door anderen bij elkaar gescharreld is, alwaar ik dan maar mijn teleurstelling omzet in een aantal boekwerken waarbij de naam Hans Aarsman mij meer dan verblijd met zijn werk Hollandse Taferelen.

Naast een boekwerk van de ING onder de voorspelbare titel Art in the Office, want Kunst op Kantoor is zo truttig… Niet dat ik daar moeite mee heb, tenslotte werkt ING inter natio naal waarbij die Oranje Leeuw toch wel enigszins wijst naar het Koninklijke dat niet aan de Postbank te koppelen viel. Een Blauwe leeuw of een Oranje, maak je keus en bedenk wat daarbij Internationaal op deze manier de wereld kan gaan veroveren. Dat daarbij wat dubieuze praktijken elders naar boven komen, ach net zo noemenswaardig dan dat corruptie zwarte gelden het grijs over te slaan om uiteindelijk wit de koersen te laten stijgen dan wel op termijn wederom te laten dalen. De Jo-Jo blijft tenslotte steeds maar in beweging. Vandaar dit geheel van boeken dan wel dat wanneer ik dan weer eens een boek in mijn handen neem, ik veelal buig voor het geheel dat mij geboden wordt, waardoor er wederom een boek aan mijn totalen wordt toegevoegd…