Wik Pijper – WiksWegen.nl

Van hier naar ginder is vaak beduidend verder dan van hinder naar gier. Waardoor de toon is gezet en ik weer eens lekker bezig ga met het verkopen van onzin, gezien het zinnige dat zich de afgelopen tijd heeft voorgedaan en nog steeds voordoet. Eenrichtingsverkeer in de Langestraat, terrassen die omkleedt worden met doorlatende zichtbare hekken, een tafeltje van twee dat maximaal vier gasten kan gaan herbergen en de bediening die zich opmaakt om de hapjes en de mogelijke drankjes met behulp van pizzabordenstokken aan de gasten te overhandigen.

Waar voorheen steenovens van de gedeegde en gedoogde pizza’s de oven werden ingeschoven, zijn het nu de langgerekte stokken met een rond eind met daarop glazen met mogelijk alcoholische versnaperingen. Ik bedoel maar, hoe omschrijf ik dat wat in Happy Italy zo gewoon was en wat straks voldoet aan die anderhalve meter.

De glazenwasser die contact heeft met een bewoner in een verzorgingshuis en zijn ladder tegen betaling aanbiedt aan een verontrust familielid die op deze manier contact probeert te krijgen met de moeder dan wel oma die aan verregaande dementie lijdt. Van hot naar daar van links naar rechtdoor en dan een sluiproute nemen om toch aan die mogelijke blokkades te ontsnappen. De grenzen grenzeloos bewogen, de slagbomen die omhoog staan en de mensen die zich wederom proberen zich te verpozen ende vermaecken.

Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen, de schillen en de dozen achter voor de schillenboer die reeds lang uit het straatbeeld is verdwenen. Nu zijn het groene kliko bakken die de mensheid erop attenderen dat ook Groente, Fruit en Tuinafval tot de resten gaan behoren en compost daar de aangewezen weg toe is. Zo’n verhaal dus vandaag opdat ik morgen weer eens mijn zicht laat schijnen over het blik dat ik ben toegedaan!

Natuurlijk is het elders altijd: leuker, prettiger, aangenamer, warmer, behaaglijker, spannender, vrolijker, belastender… eh, dat klopt niet in het rijtje van dingen die het leven veel… prettiger, veeleisender… eh, ook dat klopt niet dus dan maar veel interessanter, schoner, dwingender… eh wederom een foutje en zo stapelen de foutjes zich op terwijl de schoonheid die vaak verscholen gaat achter een masker niet veel meer hoeft te doen dan het masker te laten zakken.

Neem nu kunst en laat ik eens stilstaan bij de kunst van de stilte. Een stilte die soms zo bedreigend kan zijn dat de mens zich steeds minder op zijn gemak gaat voelen, een gevoel van onbehaaglijkheid zich manifesteert en voor je het goed en wel beseft het ongemak zich van je meester maakt. Of neem nu de bedrieglijke stilte die veelal voorafgaat aan de storm die dan in hevigheid toeslaat. Waarbij orkaan krachten zich meester maken van de pannen, waarbij de regen niet alleen klettert tegen de ruiten maar ook de dakgoten laat overstromen door een simpel natuurgeweld. De putten overstromen, dijken op doorbreken staan en auto’s niet veel beter weten te doen dan in een maalstroom van water en modder, van geknakte bomen die zich van de auto meester maken er een zodanig rampgebied van maken dat redders in nood in nood dreigen te komen.

Maar dat alles is zichtbaar, dat natuurgeweld kennen we wel van beelden van elders dan wel van ergens dichtbij. Dat valt makkelijker te duiden dan de huidige situatie, die mensen opzadelt met complotten, met regeringsleiders die proberen de meute te kalmeren en de cijfers die voor een belangrijk deel bepaald niet liegen, dan wel berekeningen die ons nu worden voorgehouden. Beurzen die het effect van een Jo Jo kennen, beleggers die niet weten wat te doen en de gokkers die nog maar weer wat kansen wagen. Neen, je hoort mij nu niet bepaald klagen, maar wanneer je mij zou vragen hoe lang dit alles nog duurt…

De zomer in het verschiet, de een zijn lust de ander het verdriet, een derde doet een poging en slaagt, de vierde koos en waagt het niet. Dat alles in een notendop en voor je het weet raakt elders… achterop!

‘Spontaan breekt zij in, omdat zij iedere keer er opnieuw uitbreekt!’ Een openingszin die ergens op slaat en wanneer zij haar binnenplaats in een buitenplaats verandert, sta ik versteld van het toverwerk dat daar ergens verderop wordt verricht. Haar naam doet er niet toe wanneer ik slechts volsta met een tweetal letters: ll. Dat kan ook veel groter, dan staat er LL. Zonder er de achter te koppelen, want dan wordt het hooguit LLde, en dat fenomeen doet zich de laatste tijd zeer geregeld voor. Gisteren van Dag van de Verpleging en vandaag is het gewoon woensdag de dertiende.

Zo gewoon dat de dagelijkse beslommeringen een eigen tijdpad kennen, waar waakzaamheid nog steeds geboden wordt en het leven in een hand(gel)omdraai spontaan kan gaan veranderen, zo gewoon begint het abnormale al gewoon te worden. Ab Normaal wordt gewoon Nor Maal, hetgeen voldoende is om regels te gaan overtreden en de grenzen wat meer op te gaan rekken. Koffie drinken op afstand wordt gewoon, eten wordt gewoon afgehaald, drinken doet door de alcohol het buikvet groter groeien en waar een calorie of wat wordt omgezet in kilo’s, zal de bikini plompverloren in de kast blijven liggen.

En over het Volk wordt stilzwijgend gesproken, terwijl het VOLK juist bezig was met een laatste voorstelling, waarbij de eerste rij op voorhand een tweetal bezette plaatsen had gekend. Gerda en ik en even verderop Ellen en waarschijnlijk haar vader. Voorbij, voorbij die tijd dat alles zo voorspelbaar was en alles anders voorbij glijd. Of liever gezegd gleed. Een geleide politiek, een geleide economie, een geleide inspraak, een geleide samenspraak, een geleide regel en wat nog meer geleid kan worden… Afstanden bijvoorbeeld en waar de afstand wordt overschreden… wacht een boet van niet misselijke hoeveelheden Euro’s. Waardoor de BOA goed kan slapen, de Handhaver uitgewaarschuwd is en de moedeloosheid zich van menigeen meester maakt.

Ook dat gaat op geleide van… niet spontaan maar meer weloverwogen!

EEN UITJE! Naar de bibliotheek nota bene! Heilloos?! Geenszins! Doelloos?! Welzeker niet! Maar wat dan wel? Het ruilen van boeken gaat met een gepaste afhandeling. Verdwijnen in een blauwe bak, blijven drie dagen in quarantaine, alvorens ze worden geregistreerd als zijnde ingeleverd. En wanneer dit niet plaatsvindt?! Dan wacht mij een boete alhoewel ook hier, in tijden van grote verandering, waarschijnlijk geen sprake van kan zijn.

Maar waar iedereen zich zorgen maakt omtrent de economie, is het mogelijk wel een bron van inkomsten, zoals ons allen ook een belastingverhoging te wachten staat.
Dalende pensioenen, hogere uitgaven en wanneer dankzij de verminderde lockdown een tweede golf Corona zorg gaat dragen voor een volgende lockdown, dan wordt het waarschijnlijk wel ver in het najaar voordat dan wederom de bibliotheken open zullen gaan. Een uitje op termijn zit er hoogst waarschijnlijk wel weer in. Maar een museumbezoek…?! Daar gaat mijn museumkaart, daar zal het museum blij van worden, voor zover ze niet gaan omvallen…

Want omvallen zal een groot deel van de middenstanders gaan overvallen, zaken die hun investeringen in rook zien opgaan en wanneer de kat de bel wordt aangebonden…

Wat dit ermee te maken heeft ik heb geen idee, wat er verder toe doet ook een raadsel en de beelden van vandaag… die spreken voor zich!

Het zijn de ongeschreven wetten die een rol spelen in het dagelijks bestaan. Beleefdheidsvormen gepast bij zekere gelegenheden, de hoed die in het verleden afging voor een groet, het voorgaan van een dame voor een heer, het openhouden van een deur, het ‘na u’ om een ander voor te laten gaan en tegenwoordig het afstand houden van elkaar. Maar dat is geen wet, dat is een noodzakelijkheid gezien de huidige situatie en dan ontstaat er zoiets als ‘burgerlijke ongehoorzaamheid.’ Waarbij voor- en tegenstanders proberen om de maatregelen die getroffen zijn, van een andere inhoud te voorzien.

Een crisissituatie dat ervoor gaat zorgen dat acties ontstaan, dat mededogen weer naar de achtergrond zal gaan verhuizen en dat kwaadschiks het van goedschiks dreigt te winnen. Er bestaat geen wet ten aanzien van noodzakelijk kwaad, maar wanneer de overheid aangeeft de belastingen te gaan verhogen, kan er sprake zijn dat een minderheid in Nederland een Meerderheid dient te gaan steunen. Iets van de sterkste schouders die er goed aan doen om van hun vermogen glansrijk afstand te gaan doen.

En dat zal wel weer de nodige discussie naar voren brengen, laat staan dat het Poldermodel ook dit keer uitkomst gaat bieden. Ongeschreven wetten zijn veelal gebaseerd op een bepaalde moraal die als vanzelfsprekend kan worden beschouwd. Het is onbeleefd om in Nederland na een maaltijd een overtuigende boer te laten, terwijl in China dit gepast is wanneer de maaltijd goed heeft gesmaakt. Dat je je niet mengt in een gesprek van anderen, tenzij je dit nadrukkelijk gevraagd wordt. Dat de vanzelfsprekende middelvinger getuigt van een onbeleefdheid die te pas en vaak ook te onpas naar boven komt.

Dat er sprake is van een veranderende moraal en mogelijk ook nog van een dubbele moraal, ik ben bang dat het die kant opgaat. Dat het een kwestie is van niet horen wat de ander zegt, maar te gaan luisteren is bijkans evident. Geen kwestie van zien maar meer leren kijken. En waar ik ooit heb gesteld dat ‘observeren kun je leren, hield ik mijn pupillen voor’, voor mij nog steeds van toepassing is, hoewel die pupillen allang zijn opgegroeid naar wezens die zich met zorg aan de zorg zijn gaan overgeven. Waardoor ik mijn beroep niet alleen als roeping heb ervaren maar daar ook nog eens een inhoudelijk beroep van heb kunnen maken, de veer die ik had als veerkracht ben gaan ervaren. Grondwettelijke rechten en daaraan gekoppelde plichten en de ongeschreven wetten als niet onbelangrijke drijfveer!

Een ode aan mezelf…?! Het kan ook te gek. Om over los lopen maar te zwijgen. Want als het aan de huidige mens ligt, vergeet deze voor zijn of haar gemak die anderhalve meter. Een beetje baldadig is niet genoeg het heeft veel weg van een vorm van opstandigheid. De appels worden weer eens met de peren vergeleken, de bananen lopen de kans om de pisang te zijn, de handhavers kijken naar links als er rechts van hen iets niet goed is en wie het kwaadschiks wenst, die wil geschiedde.

En ik bestel een boek van de hand van Tommy Wieringa. Gesigneerd nog wel en voor een bedrag waar ik in een gerenommeerde boekhandel waarschijnlijk met de benzinekosten meegerekend, een veelvoud over de toonbank had kunnen leggen. Nu hoef ik alleen maar af te wachten wanneer het boek door de brievenbus op de deurmat valt. En Kees bracht niet alleen stoepkrijt.

Heeft foto’s vernaggeld en daar een spannende collage van gemaakt, waardoor ik de indruk heb dat ik met iets totaal nieuws wordt geconfronteerd. Hetgeen waarschijnlijk ook zijn bedoeling is, alhoewel hij het ook wel leuk vindt om mij geregeld op een ander been te zetten dan wel een ander pad te laten inslaan. Ik bedoel maar, zo simpel kan het leven zijn en geeft op een bepaalde manier wat kleur aan mijn leven. Hoewel ik in de regel weinig over kleur te zeiken heb. Blauw spreekt mij aan en met wat groen ben ik ook wel tevreden, maar rood… dat wordt een dingetje! Was het alleen maar door het feit dat rode lichten veelal garant staan voor een verbod. En om dan de regel te gaan overtreden…

Spontaan. Impulsief desnoods. Dat kan ik hooguit mezelf verwijten. Dat er zo’n hausse zou ontstaan kon ik niet bevroeden, dat ik een van de eerste deelnemer was een feit, dat er een ballotage commissie in het leven geroepen zou worden en dat ik tot de afgewezenen ben gaan behoren, een van de 23, terwijl de anderen zich over het gegeven hebben gebogen, Corona kent achteraf eigen wetmatigheden en ik, ik kwam niet verder dan een Uit & Thuis.

Want uitgaan was er niet meer bij en thuis werd een verordening. En mijn frustratie?! Valt goed mee te leven, maar ik moet dit nog wel even kwijt. Wat bracht mij dit hele gedoe nu wel? Werken van Rob Komen die niet alleen als pleister te gebruiken zijn, maar mij ook enig inzicht geven in zijn doen en denken. En waar ik volstond met wat plaatjes, was hij in staat om mijn gaatjes te vullen, wat bij mij dan weer de nodige blijdschap naar voren bracht. Verkeerd ingeschat?! Ook dat zou best wel kunnen en waar ik later alsnog in de revanche ben gegaan, was de inzendtermijn verstreken. Er valt goedschiks niet noch kwaadschiks iets op aan te merken.

Het heeft een deel van mijn alleen zijn gevuld en ware het niet dat ik me over heb laten halen om mee te doen,was het mogelijk nog heel anders gaan lopen. Nu kan ik uitkijken om op termijn met Rob en Kees dat biertje te gaan nuttigen, nu is het nog niet mogelijke maar oever een tijd is ook dit gebeuren voorbij. En doe ik het vandaag met de werken van Rob, zonder mij te buigen over een kip dan wel een ei.

Het is gewoon een kwestie van tijd maar die tijd zal waarschijnlijk nog wel even duren. Een kwestie van afstand bewaren en afstand houden en afstand nemen van dat wat gewoon was. Om te kunnen behouden van dat wat je hebt, de vergankelijkheid in het midden te laten en het doen van zaken die je achteraf beter had kunnen laten. Als al veel andere keren is gesteld: ‘iets doen door iets te laten.’

Het zal straks anders zijn dan wij gewoon waren, de dichte deuren die beperkt open zullen gaan. Het likken der wonden dat waarschijnlijk voor een kaalslag zorg gaat dragen en de zorg die er 5 % aan loon bijkrijgt, hoewel ook dat een kwestie is van onderhandelen. Onderhandelen terwijl bovenhandelen(d) de afgelopen tijd vooral in het teken heeft gestaan van de zorg die voor anderen voor handen is geweest.

Neen, nog altijd een beroep waarbij roeping op de achtergrond nooit verdwenen is (geweest). En of het NU ’91 is of dat het de Verpleegkundigen en Verzorgenden In Opstand waren, de voorloper van deze huidige bond, of hij nu Jaap Koning heet en zij Gaby Breuer, die simpele advertentie in de Volkskrant (wederom op eigen kosten) heeft ooit een lawine veroorzaakt… een lawine die nu een enorme wereldomvang heeft gekregen. En waarbij zorg een uitkomst biedt om over enige tijd zonder applaus tussen de coulissen te verdwijnen. Hoewel de podia voorlopig nog slechts een enkel doek kennen, waar theatermakers zich buigen over stukken die de kwetsbaarheid van de mens naar voren brengen, waarbij de dichtkunst zich baseert op het Corona gebeuren en waarbij Uit & Thuis ergens onderweg is gesneuveld. Initiatieven de nek worden omgedraaid door een kundige jury en waarbij het doel van woorden steeds meer naar de achtergrond gaat verhuizen…

Dus doe ik het vandaag maar met wat minder geslaagde foto’s waarbij Oma & Opa & Kleinkind op de bank komen te hangen. Hangouderen met een jeugdige hangjongere die zich geenszins van enig kwaad bewust is…

‘Wel geinig’, zou Hein gezegd kunnen hebben. Hij maakte niet veel meer woorden vuil dan strikt noodzakelijk. En toch werkt hij nog steeds in de psychiatrie, deed zijn opleiding in Willibrord en volgde de theorie op Duin & Bosch. Vandaag was ik op het Landgoed Willibrord en waar Duin & Bosch een kaalslag kent, is het grootste deel van dit Gesticht nog steeds als zodanig herkenbaar.

En de reden? Simpel. Ik zond een foto in naar de Buitenkans en zowaar behoor ik tot 1 van de 15 uitverkorenen. Onder de noemer bevrijding een foto die ik maakte toen ik met Martin in Diemen verzeild raakte. Met een heel simpele tekst, want uitleg was in mijn geval volstrekt overbodig.
Ik ging aan de haal met IBS met de volgende woorden: ‘Vrijheid In Bewaring geSteld, waarbij IBS een rol speelt’. Want hoe vaak zijn er mensen niet opgenomen met een IBS en op die manier van hun vrijheid beroofd?! Geen enkel idee maar een verblijf achter een gesloten (voor)deur, iedere keer weer een verzoek doen om bijvoorbeeld even een wandeling te mogen maken om van de buitenlucht te kunnen genieten dan wel een langerdurend verblijf in een isoleer, de eerste stappen op een gesloten afdeling en het gehate scheurhemd uit te kunnen doen en met fatsoenlijke kleding op de afdeling te verblijven, de meewarigheid van de een en de ander die ook zo’n verblijf daar had meegemaakt, de Rechterlijke Machtigingen die de persoon in kwestie voor een belangrijk deel zijn rechten ontnam, de wilsbekwaamheid die van vele vraagtekens werd voorzien, het weigeren van medicijnen die desnoods onder dwang door middel van een spuit werden toegediend, en het feit dat die IBS in eerste instantie voor drie weken gold, maar kon worden verlengd wanneer sprake was van een RM, andere tijden onder andere omstandigheden…
en toch vergelijkbaar met de huidige tijd, waar een beroep wordt gedaan op het gezonde verstand, waarbij niet iedereen doordrongen is van het feit dat wij voor een niet zichtbare vijand die omstandigheden zullen moeten accepteren.

Raar maar waar, bedacht ik terwijl ik een enkeling heel ruim verderop een rondje zag lopen, iemand die iets aan zijn conditie deed en het gras langzaam aan het vergelen is geslagen…

Nou gewoon! Niet veel anders dan gewoon anders en dat het anders anders is maakt het gewoon weer gewoon. Want wat schiet ik ermee op wanneer ik van getal verander, wanneer het grootste deel van mijn leven waarschijnlijk achter mij ligt en het vooruitzicht wat ik heb hooguit steeds minder wordt. Toch zijn er mensen die ervan overtuigd zijn dat zij de grens van 100 zullen passeren en wanneer zij 110 halen vreemd opkijken wanneer er toch een gepeperde rekening uit Leeuwarden in de bus verschijnt.

Gelijk ik vandaag via de post de nodige kaarten heb mogen ontvangen, dat ik gebeld ben en dat ik ook nog berichten via de mail heb mogen krijgen. Het is nu eenmaal niet niks wanneer schoonzoon op het kaartje mij omschrijft als ‘ons paps’ en ik me daardoor niet minder bevoorrecht voel hooguit een opmerking maak dat ‘ons paps’ mij doet denken aan mensen met een Katholieke achtergrond.

En toch ben k verheugd dat Marjolijn en Jan mij hebben verblijd met hun aanwezigheid en dat zij, mijn zus, een symbool heeft kunnen geven dat zij met haar eigen handvaardigheid aan glas heeft toevertrouwd. Gelijk ook die kaarten en het feit dat in plaats van die voorspelbare HEMA cadeau bonnen het nu regelrecht geld is dat ik naar eigen believen zal gaan besteden.

Gelijk ook te denken geeft het volgende: ‘JE BENT NIET OUD MAAR EEN ECHTE KLASSIEKER’ hetgeen mij wel aanspreekt gezien het feit dat een senior nog niet aan mij besteed is, waar ik al eerder melding van heb gemaakt. Ik leg mij bij dit gegeven neer, mijn moede hoofd nog lang niet ter ruste laat staan dat ik mij bezighoud met werkzaamheden in de tuin. Wat dat betreft voel ik me geregeld een Spanjaard wanneer die stelt: Manana”, maar ook dat woord weet ik wel weer te verbasteren!