Wik Pijper

Hoe bijzonder is gewoon? Gewoon weg, gewoon doen, gewoon spreken, gewoon luisteren, gewoon kijken, gewoon eten, gewoon slapen, gewoon poepen of gewoon de wereldproblematiek de revue laten passeren. Maar tegenwoordig schijnt gewoon vaak heel ongewoon te zijn. Want je kunt je wel druk maken omtrent de wereld, je hebt al genoeg om de huidige landproblematiek in een bepaald kader te gaan plaatsen. En om dan nog gewoon te blijven doen, dat valt bepaaldelijk niet mee. Want de een zegt dit, de ander doet wat anders en een derde stond erbij en keek ernaar. Botte uitspraken en boude gaan tegenwoordig hand in hand en daar komt geen kameraad meer naar kijken. En het zijn niet eens zulke bijzondere mensen die hun opwachting komen maken.

Of dit nu Jutta betreft, of desnoods Max over iedereen die in de kijker terecht komt valt wel iets op te merken. Maar dat de meerderheid van de mensheid zich in bescheidenheid hult, dat zij hun mening voor het grootste deel voor zich houden, dat ontgaat menigeen. We proberen op de een of andere manier aardig voor elkaar te zijn, proberen om de samenleving weer van een nieuw elan te voorzien wat genadeloos doodloopt, en wachten simpelweg tot het weer wat later wordt. Want je kunt nog steeds geen ijzer met de hand breken. Of van dat oude ijzer af te komen. Want staal vraagt nu eenmaal om niet met vervuild materiaal verbonden te gaan worden.

Ach, de wereld in een notendop gaan vullen is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. En wat men dan beoogt ergens ver weg met een grote hoeveelheid mensen die over het algemeen een andere mening dan wel opvatting omtrent het klimaat hebben, blijven we nog steeds wat in de modder klooien.

Het poldermodel schijnt nu eenmaal niet overal te werken.