Wik Pijper

Dat toeten lukt en blazen niet, heeft veel weg van een pad dat geen einde kent. Te weten dat Bruno over een aantal dagen zijn volgende verjaardag gaat vieren, dat hij de Compostella voor een groot deel gelopen heeft en zich nu een weg baant aan de oostelijke grens van Nederland, doet mij het bruinste vermoeden. Wat te denken van het Pieten pad, van Pieterburen naar de Pietersberg. Overgeleverd aan weer en wind, hoewel het met dat weer wel meevalt.

En onderweg zullen er de nodige herbergen zijn, die hem na het stof van zijn lichaam te hebben afgespoeld zullen ontvangen op een heerlijk zacht matras. Of misschien wel op een keihard matras opdat zijn vermoeide ledematen zich kunnen voorbereiden op een volgende trip. 104 kilometer, voorzien van een rugzak, water en mogelijk ook nog van wat proviand, neemt hij de kans waar om tot zichzelf te komen.

Wat zal er in de loop van de dag niet allemaal door zijn hoofd spoken? Kijkt hij vooruit en een enkele keer terug. Zou het hem lukken om met een schone lei zijn toekomst tegemoet te kunnen treden? Wat geweest is, is immers geweest en wat hem in de toekomst wacht is niet altijd feest. Zal hij een balans op gaan maken en het ongerief in die loop der jaren kunnen wegstrepen tegen het gerief dat hem toekomt? Blijft hij nog steeds die man met die heldere geest, of zou er bij hem ook sprake kunnen zijn van een vertroebeling van zijn geest.

Het valt niet te bidden, maar zolang er nog sprake is van het feit dat hij nog iedere dag in staat is om een voornemen eigen te maken, zolang zal hij niet gaan dwalen op die paden, die grote stille heide welke uitnodigt om van te genieten den de bomen, door een krachtige wind geneigd zijn om voor hem te buigen.

Want barsten? Dat bestaat niet!