OEFENING.

Niet direct een spontane actie, want dat kan soms tot een teleurstelling gaan leiden. Meer een afspraak om wederom een dag door te komen opdat deze ietwat later achterwege gelaten kan worden. Want het was 44 jaar geleden dat wij op de trap van het Stadhuis in Alkmaar met de hele goegemeente ons vast lieten leggen door de ingehuurde fotograaf te weten Wick Natzijl. 44 jaar geleden nadat we vijf jaar in concubinaat hadden geleefd. Maar dan praat je over de eind jaren zeventig, toen van alles op de helling ging. We huurden een flat in de Mesdaglaan, hadden buurvrouw Klopper boven ons wonen en werden uitgenodigd om een blik te werpen in haar bedoening.

Daar zagen we onze planten vrolijk en lustig tieren. Van isolatie in die tijd was nog nauwelijks sprake. Laat staan dat wij haar waarschijnlijk vele nachten wakker hebben gehouden als er weer eens sprake was van een feestje. In die tijd leek het wel alsof de wereld een groot feest was. Kom daar vandaag de dag nog eens om wanneer er sprake is van een bepaalde mate van dreiging. Een generaal die zich bezig houdt met de logistiek om een duizendtal voertuigen richting de Baltische staten te dirigeren. Een dame nog wel terwijl je er vaak vanuit gaat dat het wel een mannelijk persoon zou kunnen zijn. Ook dat zijn die veranderingen die juist door de omstandigheden de krant weten te halen. Ook die twee minuten dat er stil wordt gestaan omtrent de agressie die toeneemt in de zorg.

Een soort van oefening voor zaterdag.

Ook dan vallen er twee minuten stilte te scoren.