Niets.

Het kan verkeren. En dan heb ik het niet over het Nederlands elftal waar vele ogen op zijn gericht. Maar simpelweg over de Stad Alkmaar. Want dat raadsleden in de loop der tijd van partij veranderen, dat heeft iets weg van een stoeltjes dans. Of desnoods van een stuivertje wisselen, waar dan weer geen dubbeltje aan te pas komt. Ik denk dat dit niets te maken heeft met de intrede van de zomer, die vrij lang op zich heeft laten wachten. En dan begint niet alleen het gezucht, het gezweet en het constant insmeren van de huid. Zonnehoeden en petjes op, de voeten in het koele zeewater en het bezichtigen van de stallen. Maar dat typeert een andere tijd. Toen mijn vader, die absoluut niet van wandelen hield, langs de kustlijn hun ogen achter een zonnebril de kost gaven. In een tijd dat de bikini haar entree maakte, het badpak werd ingeruild en bruin nog zonder een enkel probleem de huid in eerste instantie rood en met behulp van Tchamba Fii, een verfrissende huidbeschermer die heel veel verkoeling gaf bruin werd. Zelfs dat spul is nog verkrijgbaar. Maar niet meer bij de drogist, want al dat nieuwe spul met al die verschillende beschermingsfactoren kennen nu eenmaal een navenante prijs. Want we dienen ons te beschermen tegen huidkanker, witte mensen willen bruin en bruine mensen zijn het liefst wit. Waardoor het kleuren van diezelfde mens de neiging vertoont om zich met vele andere kleuren te gaan mengen. En zo blijven we in ieder geval in beweging.

Want wat zouden we zijn zonder te bewegen? Niets!