ALS…
Als stellen niet meer helpt, als willen niet veel meer is dan kunnen, wanneer blijkt dat ik tekort schiet in mijn inlevingsvermogen, wanneer ik op een andere golf me voortbeweeg en mij meer laat leiden door mijn emoties en het rationele voor mijn gemak maar achterwege laat, wanneer ik over woorden struikel die ik niet direct voorhanden heb, wanneer ik veel lichten als oranje zie en het groen en rood aan mij laat passeren, dan ontstaat er een discussie welke geen einde kent. Het bekende gebed. Daar heb ik zelfs geen rozenkrans voor nodig. Ik heb aan een woord genoeg: zolder. Natuurlijk zit er ook voor mij 24 uur in een dag. Natuurlijk deel ik mijn tijd niet altijd even gunstig in. En zo af en toe zou ik willen schuilen en daar mijn tranen laten lopen. Leven kent nu eenmaal naast pieken de nodige dalen, en wanneer ik mij achter een analoge camera hul, kan het haast niet anders dan dat ik door die zoeker de lens vast laat leggen wat ik op dat moment zie. Terwijl je mij gelukkig niet ziet. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Het was Charlotte die mij vast wist te leggen in die Hortus. En mij dat beeld toestuurde. Je ziet mij wel, maar ziet mij niet. Verborgen achter die camera van het merk Minolta. Dat analoge toestel, waarbij het weken gaat duren voor het resultaat onder mijn ogen komt.

Maar een ding is waar: ik heb de tijd!