Nasi & Goreng

Was alles maar zwart/wit dan hoef je je niet te bekommeren omtrent grijstinten. Maar de kleur van mijn haren geven aan dat grijs mij niet misstaat, maar liever had ik nog een tijdje dat hondenhaar gehad. Een gevolg van de tijd die ik bij leven achter mij heb gelaten. En waar ik soms node afscheid van neem. Ook daar valt wel weer mee te leven, een andere keuze is er vaak niet. Wanneer de dag zich in grijstinten voordoet, een boek lees waarbij het weer een rol speelt en er sneeuwvlokjes te bespeuren zijn, het grijs van de tegels verdwijnt onder het wit en de straten voor een groot deel verlaten, heeft het veel weg van een treurnis waar niemand op zit te wachten. En wanneer dat verhaal wordt geschaard onder de noemer van literaire thriller, verdwaal ik in de gedachten van die schrijver en vraag me af waar hij de inspiratie heeft gevonden om dat te gaan verwoorden in een boek. Want hij sleurt mij mee in zijn verhaal en al zinderend maak ik mij op om naar het einde te gaan zoeken. Dit gegeven is mij niet gegeven, ik doe het met wat kortstondige observaties en raak niet altijd de juiste snaar. Maar het ontspant, het bedenken van woorden in een bepaalde volgorde gaat mij niet altijd even makkelijk af maar het is de quote waarmee ik probeer tot een afronding te komen. Ik overval anderen met mijn boek, vraag om een reactie en huldig me daarna vaak in stilzwijgen. Als een koe die het gras aan het herkauwen is en ieder sprietje van wat sap te ontdoen.

Toch blijf ik het iedere keer een uitdaging vinden om van mij te laten horen. Om mijn geest de gelegenheid te geven om weer op een dwaalspoor terecht te gaan komen. En onderwijl verstrijkt de tijd.

Vind ik een genoegen om wat met rijst in de weer te gaan. Een soort van Nasi waarbij de Goreng niet altijd aanwezig is.

Smaakvol dat wel maar voedzaam?