Momenten.

Voor je het weet, moet je iets laten. En waar spoed op termijn uitsluitsel had kunnen bieden, is het niet onoverkomelijk dat het goed afloopt. Want we werken tegenwoordig met duizenden seconden en waar de een aan de haal gaat, heeft een ander het nakijken.

En wat iemand liever had gewild, ook die koekjes worden nog zelden gebakken. De een eruit en de ander erin. Wederom is de stoelendans aan zet en wie op een stoel zit, blijft ook niet langer hangen, tenzij het pluche aan de billen blijft plakken. Voor een gram aan onzin sta ik vandaag garant, was het alleen maar door het feit dat de stad vol met toeristen liep, de kermis aan het draaien is en de pachters maar moeten afwachten of zij voldoende centen ontvangen om die pacht te betalen. Het kan haast niet hoger (80 meter), niet sneller, met veeeeel lawaai wat constant de stilte laat verdwijnen.

Het schijnt zo te zijn (volgens mijn buurman) dat de LIDl zich niet met muziek bezighoudt. Waardoor je niet aangespoord wordt om wat meer te gaan kopen (impulsen weet je wel) dan je strikt nodig hebt.

Dus houd ik het maar op soep met een kroket!