Maak het niet te BONT!

In Verweggistan woonde eens een man die heel veel vergeten (vergeven) kan. Hij trok zich weinig van het leed van de wereld aan, hunkerde vaak naar zijn eigen gelijk en vergat regelmatig in de spiegel te kijken. Hij had immers geen spiegel en waar het ijs was gesmolten, moest hij het doen met een enkel plasje, waarbij de modder ervoor zorgde dat er weinig te zien was. Tot op een goede dag, maar ook die dag kwam nooit. En zo bleef hij maar wat in zijn eigen gedachten hangen, liet een bepaalde mate aan willekeur passeren en vergat zelfs de dagen te blijven tellen. Het was immers al jaren geleden dat een verdwaalde reiziger zich op zijn pad manifesteerde. Die enkeling die op een dwaalspoor terecht was gekomen, had immers geen baat bij zijn gedachten, laat staan dat deze zat te wachten op een goed gesprek. Dat kon niet meer want zijn stembanden waren verschrompeld.

Gebaren ging nog wel maar ook zijn gebaren hadden in de loop der tijd aan betekenis ingeboet. Hooguit kon hij met zijn handen nog een duif tevoorschijn toveren, maar ook die duif had in de loop der tijd zijn betekenis verloren. Hij had gekozen kunnen worden, maar hij verdween spontaan van nummer 1!

De les die hij geleerd had was: maak het niet te BONT!