Kijk mij nou.

Kijk mij nou!

Als een perpetuum mobile draai ik wat in het rond. Een mallemolen is er niets bij en wanneer ik weer eens aan het prutsen ga, heeft het er veel van dat ik er weer eens geen moer van terecht breng. Ook de spontane cursus die ik van Rob mocht ontvangen, zet weinig zoden aan de dijk. Alsof mijn dijken op het punt staan om door te gaan breken. Zandzakken voor de deur er alles aan gelegen is om mij te behoeden voor de overvloed die ik weet te bewerkstelligen. Want de noemer is mij niet bekend en wanneer ik besluit om een kop koffie te gaan implementeren, ook dat lukt mij zowaar niet. Moet ik er dan maar een nachtje over slapen of is het de moed der wanhoop die ik dien te gaan koesteren?

Het kan immers nog altijd wat beroerder, maar ook daar zit ik bepaald niet op te wachten. Want voor je het weet zijn de dijken verdwenen. En waar dan een overvloed aan water te vinden valt, loop ik de kans om alsnog te verdrinken. En toch blijf ik het proberen, was het alleen maar door het feit dat wie niet waagt, nooit de kans krijgt om te winnen. Of dien ik tot zondag te wachten wanneer de staatsloterij mij gunstig is gestemd? Ook zoiets waar je de hoop gaat koesteren en met een straatje in ieder geval verzekerd bent van het feit dat dit minimaal 10 euro op kan gaan leveren.

Toch iets is om naar uit te blijven kijken!