iebelig III
Wat moet je hier nu van denken? Neen geen sprookje, maar de Prins is uit zicht en zijn witte paard staat gewoon op straat. Niet een gewone straat maar een Keurvorstenstraat. Vrij vertaald, dat neemt niet weg dat ik dit een nogal wonderlijk geheel vond. En om het beeld compleet te maken, de volgende dag was zijn paard naar een andere plek gegaan. Waarschijnlijk op zoek naar voedingsstoffen, geen hooi maar brandstof. Want ook dat paard kent zekere behoeften en ook die dienen bevredigd te worden.
Gelijk de mens ook probeert om zijn behoeften te bevredigen. Gelijk ook wij deden. t’ Was een wonder boven wonder dat er niemand naar taalde, dan nog is het bijzonder dat in die straat ook veel gemiddelde auto’s te vinden waren. Een bewust hobbelige straat, waardoor de snelheid in die straat wel hoorbaar en voelbaar waren, zich niet leent om daar wedstrijdjes te gaan spelen. Daar leent een circuit zich beter voor.
De zondag voorbij en de maandag staat in het teken van Hop on, Hop off. Een citytour gevolgd door een rondvaart over de Spree. En de afstand tussen Hotel/Pension naar de opstapplek was ruim anderhalve kilometer, waarbij ik het genoegen heb om het tempo aan te geven. Zonovergoten en zowaar ik hul mij in een vest. Blijft mijn jas gewoon in de open kast. Wanneer we op het Plein arriveren, waar ooit Adolf tot Duitser werd verklaard, en het letterlijk tot leider wist te schoppen, met alle gevolgen van dien, rijdt net de bus weg. Maar geen vrees, niet veel later dient de volgende bus zich aan en klimmen wij naar het open bovendek. Vinden al snel twee plekken aan de voorzijde en hebben een machtig uitzicht tijdens de tour die ons wacht.
En met oortjes in wordt de reis vervolgd. Ik kom ogen tekort en kan niet nalaten om ook mijn Canon in stelling te brengen. Mijn batterijen denken daar geregeld anders over en wanneer wij door de straat rijden waar voorheen het Gestapo Hoofdkwartier te vinden was, zijn deze gebouwen met de grond gelijk gemaakt. En is daar een museum terecht gekomen. Waar de martelingen en moorden die daar hebben plaatsgevonden, je als het ware dwingen om daar stil bij te blijven staan. Maar wij rijden daar aan voorbij richting Checkpoint Charly, waar eerder genoemde batterijen het af laten weten. Hoogbouw voor zover het oog reikt, restanten van huizen die de oorlog hebben overleefd en nieuwbouw uit de grond is gerezen. Een andersoortige vorm van herrijzenis. In een langzaam tempo rijdt de bus gestaag verder. En wij doen niet veel meer dan genieten, van elkaar en met al die anderen.
Dan een groot gedeelte van de Muur die zich heeft ontwikkeld tot een groot graffiti geheel. Ogenschijnlijk kilometers lang, maar door de snelheid van de bus gaat dit sneller voorbij. En mensen! Heel veel mensen die al lopend het geheel tot zich nemen. En wij nemen daar ons gemak van. Dan een stop, op een plek waar een artiest de kus tussen Breznjev en Reagan heeft neer gepenseeld. Honderden mensen die daar een selfie maken en ik besluit om die mensen van aan afstand ook vast te gaan leggen. Dan verschijnt er een vorm van een optocht, dat wil zeggen een zestal Trabantjes spugen hun benzinewolken uit. Onderwijl langzaam pruttelend moet een deel van die optocht wachten bij een rood stoplicht.
En dat lijkt mij een mooi moment om dat witte paard waarmee ik begon, te laten stoppen voor vandaag met die Trabantjes.