iebelig I

Het is Deo gelukt om Volente te zijn. Ik snurk, maar heb daar zelf weinig moeite mee. Tenzij ik op mijn rechterzijde ga liggen, want dan is mijn rustige ademhaling niet veel meer dan dat. Daar heeft mijn metgezel het even mee te doen, maar niet alleen dat het heel genoeglijk was, ook de gezelligheid speelt hierin de nodige parten. Ondanks dat er geen partituur te vinden was.

De reis heen valt niet te vergelijken met de reis terug, zoals vele vergelijkingen uiteindelijk mank gaan. Berlijn als doel en toen de dag overging in de avond werd het vanzelf weer nacht. Maar daar is geen sprake van in Berlijn op zaterdagavond. Auto’s, bussen, fietsers die zich daar doorheen weten te wringen, accu aangedreven steps en vele voorbijgangers die het stadsbeeld bepalen. Naast alle winkeltjes welke etenswaar in allerlei vormen en kleuren voorzien van een geur die je doet vermoeden dat, ondanks dat je in Berlijn vertoeft, je met totaal andere smaken verwend kunt gaan worden. Maar geen, als in Holland, snackbar te vinden.

Vietnamees, Marokkaans, Syrisch, Thais, Italiaans, Turks en ook de niet te versmaden Bockwursten. Geen Currywurst meer te vinden, waarvan Michael een groot liefhebber is. Dit echter terzijde, want hij past zonder met zijn ogen te knipperen, zich direct aan. En dan te bedenken dat wij voor die tijd, rond de klok van achten bij de MacDonald wraps, patatten en cola hadden genuttigd. Maar laat ik het voor vandaag nog wat eenvoudig houden. Duitsland in, bij een wat desolate raststatte en Duitsland uit bij de Poort van Groningen. En de rest van het verhaal zal in de aankomende tijd de revue gaan passeren.

Met beelden zowaar!