Het moet toch niet…

Niet direct het einde, laat staan van mijn latijn wat ik nooit geleerd heb, maar er zal een moment gaan komen door wat middeltjes te gaan slikken, mijn voedingspatroon weer op peil weet te brengen en mijn geest weer alle mogelijke paden op te gaan sturen. Neen, geenszins beklagenswaardig maar meer een punt van aandacht.
Over die aandacht heb ik niet te klagen wanneer ik mezelf in het middelpunt zet. Oktober voorbij en november zet de pas erin. Slechts een kwestie van ademhalen, vertrouwen hebben en niet in de laatste plaats ervoor te gaan zorgen dat ik wat meer in gewicht toe ga nemen. Maar dat laatste is dan wel weer een dingetje, wanneer het je aan eetlust ontbreekt.

Genoeg gezeik, wat betreft mijn voornemens heb ik er nog wat op stapel staan. Flessenpost Schagen kent een voorlopig einde, de feedback die ik heb gekregen was heel duidelijk. Eigenlijk zou ik me dienen te houden aan wat van een columnist gevraagd mag worden, een uitnodigende kop, een interessant middengedeelte eindigend in een conclusie waar een staart in te vinden valt. Maar heel eerlijk gezegd ben ik de man van de onverwachte invallen, de vrije associaties waardoor ik de kans loop om de lezer niet langer te kunnen gaan boeien. De titel van die rubriek gaf wel enigszins aan wat de lezer mocht verwachten: een overdenking. Dat typeert waarschijnlijk de Wik die ik ben. En dan te bedenken dat ik voor beide kleinkinderen het ‘boek van wik’ heb kunnen bemachtigen.

Het moet toch niet zotter worden, zei de gek en constateerde een volgend gebrek!