Harrie.

En dan komt dat telefoontje. Harry aan de lijn en mijn vrees wordt bewaarheid. Slecht nieuws, waar ik eerlijk gezegd al wat rekening mee had gehouden. Hij komt in de molen terecht en wat die molen nog voor hem gaat inhouden, in ieder geval geen kans op genezing. Ook dan komt Hein weer in beeld, de zeis in zijn hand en geen idee hoeveel tijd hem nog gegeven wordt. Ik ken hem al een tijdje en toen wij in Santpoort onze opleiding begonnen, bleek achteraf dat wij in dezelfde kazerne onze dienstplicht hadden vervuld. Wik in de Alfa compagnie en Harrie in de Bravo. Garde Regiment Fuseliers Prinses Irene, waarbij bepaalde pakken een deel van de show wist te pakken. Werden we in de gelegenheid gesteld om een aantal dagen in die bijzondere pakken onze opwachting te maken. Hetgeen dan weer extra soldij met zich meebracht. En dan de Santpoort tijd. Het was een tijd van de grote veranderingen in het Krankzinnigengesticht, de hekken gingen open en het was kaassie voor hen die zich richten op het andere geslacht. Enfin, ook daar heb ik de nodige woorden aan gewijd in het boek Afscheid. Waar een toenmalige andere vriend zich volledig van wist te distantieren. Ook dat is een ander verhaal. Maar nu Harrie op de deur van Hein aan het kloppen is, hoop ik dat deze die deur nog een tijdje dicht houdt.

Alle sterkte Harrie, Wikje, Mark en Ellen.