Geheim.
Zou het een geheim zijn? Ik bedoel, wanneer iemand stelt dat hij onderweg is en geen weet heeft waar heen te gaan, de kuierlatten neemt en een spoor van verbijstering achter zich laat. Plotsklaps van de aardbodem verdwijnt, dan loopt diegene de kans dat er overal alarmbellen gaan rinkelen. Dat het wel een paar dagen kan gaan duren voor er actie ondernomen wordt. En dat er sprake is van een vreemdeling die ogenschijnlijk niet verdwaald is en waarbij je nalaat om te vragen naar een naam.
Toch doet dat zich ook regelmatig in Nederland voor. En dan begint een duistere tocht in de krochten van ons bewustzijn. Hoe is dit nu mogelijk? Waren er geen signalen die werden afgegeven? En de meest gestelde vraag: ‘waarom?’ Waar dan geen antwoord op gegeven kan gaan worden. We leven in een tijdperk waarbij verwarde mensen niet die aandacht krijgen die ze verdienen. Waarbij de afstemming tussen verschillende hulpverleners de neiging vertoont om langs elkaar heen te werken. En waarbij goede raad veelal als een paard achter de wagen wordt gespannen. Niet dat ik een oplossing voorhanden heb, maar het zou juist in deze tijd niet moeilijk hoeven te zijn om elkaar letterlijk met raad en daad terzijde te staan. Maar daar komt dan weer wetgeving aan te pas en het beroep dat gedaan wordt op de privacy, maakt het bepaald niet makkelijk. Want we leven immers in een land met vele regeltjes. Waarbij de Vrijheid van Meningsuiting te pas en te onpas juridisch wordt aangevochten. Een Groot Goed, wat soms door een microscoop wordt verkleind. Maar de andere kant is ook niet onbelangrijk. Want we leven ook in een tijd waarbij het bijkans vanzelfsprekend is om ‘alles’ met elkaar te delen. Hetgeen er dan weer voor kan zorgen dat onbekende krachten zich schuldig maken aan het verzamelen van data.
Een economisch principe? Daar valt niet onderuit te komen!