euvele moed

Het is niet altijd chaos dat de wereld in zijn greep houdt. En waar leiders proberen de chaos naar hun hand te zetten, komt het volk niet altijd in beweging. men schikt zich vaak naar de grillen en grammen van anderen, en zodra je je mond opendoet om van je te laten horen, loop je de kans om spoorloos te verdwijnen. ‘Waar moet het heen, hoe zal het gaan en waar komt al die rotzooi toch van dan?’ Mensen die ploggen en dingenzoekers, opdat de wereld alsnog een beetje beter wordt. Dan wel schoner. En waar Musea zijn die zich bezig houden met Schone Kunsten, probeert ook Alkmaar een steentje bij te dragen. Wat te denken van een pissende ijsbeer, die het Kanaal gaat bewateren. Want het blijft een gegeven dat na ons de zondvloed alsnog van zich zal laten horen. En dat die aapjes besluiten om die rots te gaan verlaten, opdat Spanje zich alsnog kan gaan ontfermen over de hoeveelheid rots die dan tot haar beschikking komt. Je merkt het wel weer, ben op mijn manier weer lekker bezig, doe dingen nog steeds op mijn manier en heb bepaald niet de euvele moed om naast mijn instappers te gaan lopen. Want straks is het weer zover: het fotocafe dat zich opmaakt om met de verschillende foto’s aan de haal te gaan. En dat van mijn schoenen?

Het thema is ten voeten uit en dat gelardeerd met een portret.