Eigen Stijl
Velen hebben het gestudeerd, anderen hebben zich dat aangeleerd. Zijn daarop gepromoveerd. Dan doel ik op de groep Neerlandici die zich op een wetenschappelijke basis verder hebben ontwikkeld. Ik behoor niet tot die categorie, dat neemt niet weg dat ik in zekere zin een eigen stijl ben gaan ontwikkelen. En volgens een kenner ben ik wel iemand die begint met een kop en eindigt met een staart maar in het tussen gedeelte nogal van het pad dreig af te wijken. Waardoor de pointe, een mogelijke cliffhanger vaak verloren gaat. Het zijn dan ook vaak koppen die mij aan het denken zetten. En geenszins de bedoeling hebben om een zekere waarheid aan het licht te brengen. Vaak gaat het om bevindingen die mij even bezighouden, die ik van me afschrijf waardoor er weer ruimte ontstaat voor mogelijke andere dingen. De noodzaak vaak ver te zoeken is, maar ik daar toch een bepaalde bevrediging in vind. En in de veronderstelling verkeer dat ik niemand daar kwaad mee doe. Maar ook dat is slecht een simpele veronderstelling.
Alles kan immers veel beter. Een redacteur werd mij aanbevolen, maar dan kom ik terecht op een pad dat mij niet aanspreekt. Dan wordt het vaak schappen, terwijl het schrijven mij veel voldoening oplevert.
Ach, voor wie ik lief heb wil ik heten,
en anders moet je mij maar snel vergeten!
Mijn moeder is mijn naam vergeten… Wat een mooie slotzin van Maria Neeltje Min.
Spaanse zonnige groeten…