een verre reis
VOORUITZICHTEN. (gewauwel II)
Daar hoef je vandaag bepaald niet vrolijk over gestemd te zijn. Er worden draaiboeken uit lades tevoorschijn getoverd, maar van een jubelstemming kan geen sprake zijn. Dus kruip ik zo direct weer snel tussen de klamme lappen, want ook mijn inwendig orgaan denkt er sterk over na om een wat langere rustpauze in te gaan lassen. Zijn behoeften komen overeen met mijn behoeften en waar wij tot een overeenstemming komen, weet mijn geest zich op velerlei manieren met mijn brein te vermaken. Hallucinatoir geenszins, bewustzijnsverhogend wel degelijk. Kan mijn eigen plaatjes gaan kleuren, kan uit mijn kleren gaan wanneer ik dat mogelijk acht en ben zelfs in staat om tomatengroentensoep van Unox uit het blik te nuttigen. Vraag me dan alleen maar af waarom Ellen niet de moeite heeft genomen om dit in een soepmok te schenken. Nu verbrand ik haast mijn lippen en heb moeite met doorslikken. En ook de soeplepel doet opeens kwaadaardig aan.
Neen, er klopt geen hol van dit verhaal want opeens bevind ik me in de duinen waar een modelwedstrijd met drones wordt gehouden. Het gaat niet om winst, wel om de modellen en de salto’s die worden gedraaid onder de dreunende beat van Bands die zich hebben geplaatst. Het is lastig om een model van een mens te onderscheiden en wanneer vliegtuigdrones hele patrouilles soldaten het luchtruim inschieten, hoor je mij zenuwachtig slikken. De duinen achter mij en voor mij dient zich een landschap aan dat waarschijnlijk vele honderden eeuwen heeft doorstaan. Het land van de al jaren geleden verdwenen stam van de Ghouthis. Waar een Alkmaarse avonturier Dirk M. zijn zinnen na vele reizen om de wereld zijn zinnen op had gezet. In een land gelegen in de Gordel van Smaragd. Van eiland naar eiland voer hij, zich onderwijl staande te houden om per dag zo’n 80 schilderijen te produceren. Hield een klein percentage over om te eten en te drinken en de rest ging naar het volk waar hij op zoek naar was. Ik ben in de gelegenheid om hem te ontmoeten in zijn werkplaats waar hij liggend zijn werken maakt. Realistisch tot in het zuiverste bot. De bron voor zijn zijn is de reden dat hij overtuigt is van het feit dat alle religies vergeten hebben dat zij een gezamenlijke kracht verheerlijken. En in plaats van te kijken naar de vreugde van het totaal, blijft men hameren op de som der delen. Stilte heerst in deze stad onder de grond van een miljoenenstad die zich bovengronds voordoet> Waar miljoenen wezens constant proberen elkaar de loef af te steken. Het is de rust die alles doorbreekt en als het ware een vlammetje in je brein aansteekt. En niet wacht tot het vlammetje groter groeit maar elders weer een nieuw takje te laten ontvlammen. Een cirkel inspiratie, van motivatie van gelukzaligheid waar je je gewoon aan mag overgeven. Niets hoeft alles mag met wederzijdse instemming. Er wordt gelachen, gehuild, geschreeuwd, gevloekt in een volledig samenzijn. Het heeft iets buitenaards en het vervolg kan niet lang meer op zich laten wachten. Weet wel dat ik even terug moet in mijn niet te verklaren tijd en laat je stomweg verrassen. Het klinkt als een sprookje, maar het is de keiharde realiteit.
2402-ikWik-2025