een HOOS bui
Een hoosbui. Droog, ff de zon en een hoosbui. Droog. Een opklaring. Het wolkendek neemt toe, een mager zonnestraaltje probeer het dek te doorbreken. Het miezert, het druppelt en zowaar het begint weer te regenen. De plassen verspreiden zich, de putjes kunnen het nog steeds verwerken. Het groen wordt weer groen en plantjes dreigen te verzuipen. En dan is het weer even droog. De stenen drogen op en ook de trottoirtegels beginnen weer grijs te kleuren. Tegelwippers laten zich niet zien en onder die tegel krioelt het van het leven. Ik probeer een enkele naaktslak te ontdekken en heb geen idee waar die slakken overdag schuilen. Maar dat ze nog steeds aanwezig zijn, ook dat leidt geen twijfel. En zowaar twee slakken met een huisje.
EN DIE SPIN LAAT ZICH VANDAAG NIET ZIEN!
De lijsterbes heeft al veel blad verloren en ook die bessen zijn niet langer zichtbaar. Koolmeesjes beroeren het zwerk en maken zich op om zich te kleden voor de herfst. Geen idee of zij dan van veren veranderen, hooguit dat ze wat meer vet op hun botten zullen gaan krijgen. De ekster laat luidkeels van zich horen en ook die duif weet niet veel beter te doen dan wat te koeren. Krijgt van even verderop een antwoord.
En voor de rest, het was droog en even later weer nat!
Bij het lezen van deze tekst voel en ruik en proef ik de herfst.
Gisteren vier dagen gewandeld op het Pieterpad. Van Sleen via Coevorden en Hardenberg en Ommen naar Nijverdal.
De laatste kilometer van deze tocht van 100km wat nat geworden. Voor het overige heel veel wind, veel wolken en blauwe vlekken met schaduwen op de grond.
Het droge stormen in de bomen verstilde het auto en vracht verkeer op de kruisende wegen.