Categorie: Geprevel

Het zijn vaak zoete herinneringen, wanneer het verleden weer boven drijft. De scherpe randjes zijn verdwenen en de geur van rozen raak je ook niet kwijt. Je kijkt met een roze bril terug, denkt met weemoed aan al dat verloren is gegaan en beseft dat de loop der tijd ook niet bij jou heeft stil gestaan. Je maakte keuzes, nam soms een verkeerde afslag en baande je verder op je pad. Je bedacht wel eens wat, kwam wat later tot de conclusie dat het niet was zoals je had gedacht. En op een goed moment besloot je je bedenksel in de prullenbak te gooien. En dat was dat.

Mijn buurman is geen schriftgeleerde, heeft wel veel belangstelling voor literatuur. Niet direct doorsnee, hij bewondert in zekere zin G.K. van ’t Reve. Ook de reeks van J.J. Voskuil was aan hem goed besteed. Tot het moment waarop hij zijn andere buurman wat beter leerde kennen. Een simpele ontmoeting in de steeg bleek de aanleiding te zijn van: GO WEST YOUNG MAN. Waar dit op slaat? Thom heeft in eigen beheer een boek gepubliceerd. En waar iemand ooit de opmerking heeft gemaakt dat ‘niemand op een boekwerk zit te wachten’ (de wijze woorden van Rob Komen, met wie ik in eigen beheer ‘Voor het slapen gaan’ heb mogen openbaren), heeft ook Thom dit kunstje geflikt. Waarbij ik gisteren een exemplaar in mijn schoen heb gevonden.

Naast het feit dat wij hetzelfde bouwjaar hebben (1947) is zijn verhaal volledig naar zijn eigen hand gezet. Dat wil zeggen dat zijn jeugd ergens in de Achterhoek te weten Zeddam. En heel eerlijk gezegd had ik daar nog nooit van gehoord. En hij gaat graven in zijn verleden, doet de nodige ontdekkingen en weet dit geheel te illustreren met foto’s uit toen die tijd.

En dat maakt dit boek meteen tot een uitzondering. Hoe een gewone jongen in een gewoon dorp elders in Nederland terugkijkt op zijn pad naar volwassenheid. Niet alleen de wijzen kwamen uit het oosten ook de wijze waarop Thom zijn verleden naar het heden weet te brengen, ook dat is veel meer dan menigeen kan zeggen. Want hoe vaak heb ik mensen niet horen zeggen dat zij over hun leven wel een boek konden schrijven, en hoeveel hebben dat ooit gedaan?

Hij deed het en het doet mij een genoegen om daar nu deelgenoot van te zijn. Chapeau!