de twaalfde.
Hoe ouder ik word, hoe meer last ik krijg van sentimenten. Niet dat ik zo’n sentimentele ouwe lul aan het worden ben, maar het heeft er wel veel van weg. Gevoelig enigszins en omstandigheden waar ik niet direct invloed op heb anderzijds. En wanneer de bel gaat en het bekende lied van 11 november klinkt, dan ga ik voor een deel terug in mijn tijd. Liep ik toen ook met een lantaarntje? En zong ik niet veel meer dan 11 november. Of toch dat lied van die koe die naar de slager moest. Dat op twaalf november menig tandarts eraan te pas kwam om wat gaten te boren, is dan weer een totaal ander verhaal.
Of dat de elfde van de elfde om elf uur elf elders in de lande een Prins wordt gekozen. En dat daar Alaaf een heildronk schijnt te zijn dan wel een uitroep om wederom het glas te gaan heffen. Zo zijn er van die tradities die in ere worden gehouden, hoewel ook daar een vorm van erosie toeslaat. Je ontkomt er als het ware niet aan. Proefondervindelijk blijf ik wel beweren dat het in ere houden van die tradities een vaste standaard dient te worden. En dat alles wat aan feestdagen in Nederland onder een christelijke invloed onderhevig is ook nog wel wat uitbreiding zou dienen tee krijgen. Dat een Suikerfeest als het ware de tandarts weer van pecunia kan gaan voorzien. Of dat diezelfde tandarts weer in het basispakket tevoorschijn komt. Hoeven we nog niet allemaal met een prothese door het leven te gaan, hoewel dat bij onze voorouders een bruidsgeschenk was.
Wie maalt daar nog om? Ik in ieder geval niet!
Laatste 10 reacties