by the WAY

STEENGOED! En daar valt hogeljk mee te leven. Hoewel hogelijk eerder het woord hoffelijk meer op zijn plaats zou zijn. Het heeft iets weg dat mijn wegen een reikwijdte kennen welke ik niet voor mogelijk ( voor een paar dagen terug) had gehouden. Dat die broeder mijn broeders hoeder zou zijn, de schrik sloeg mij om het hart en geeft nu alleen maar een kortstondige wanklank weer. En dan te bedenken dat ik gisteren ook nog een aantal mensen mocht verblijden met spullen uit de trapkast van LijnB. Joost vond zijn weg naar Bergen en de muizenvallen zijn weer bij Kees terecht gekomen. Van het bestaan had hij niet direct een idee. En er was sprake van een omgekeerde evenredigheid. Kreeg van Carlo een exemplaar mee waarin Joost een hoofdrol speelt, waardoor ik weer op een ander spoor terecht kwam. Het heeft veel weg van het bevredigen van een behoefte en dat standpunt wil ik wel blijven verdedigen. Blaren zijn voor een groot deel verdwenen en wat mij zeer tevreden stelt: ik kan doorgaan op het pad waar ik soms nog weleens verdwaal. Een kompas is mij niet vreemd maar wanneer ik fragmentarisch naar de tv kijk en een programma als NO Way Back de ‘stuggle for life’ even volg, kan ik me haast niet voorstellen dat mensen hier vrijwillig aan meedoen. Afzien is een ding, beperkt omgaan met water is dan weer wat anders. Het doet mij denken aan mijn tijd toen ik dienstplichtig was. 67-1 mijn lichting. Toen ik zelfs nog de 4-daagse heb gelopen. En in afwachting van groot verlof met klein verlof bij de Boers tentenbedrijf aan het werk ging. Waar blijft de tijd. En waar is die romantische gezelligheid naar toe gegaan? Andere tijden, andere omstandigheden en heel eerlijk gezegd heb ik weinig vertrouwen in de toekomst.

Maar ook daar zal ik niet de enige in zijn.