Beroeren.

Je hoeft je deze zomer geen zorgen te gaan maken dat je mij zult gaan missen. Want een vakantie elders zit er deze keer niet in. Waar ik me in het verleden bezig hield om wikswegen te continueren met schrijfsels van mijn hand onder de noemer van gedichten, ook die vlieger gaat niet op. Hooguit dat mijn woorden minder toereikend zijn dan je gewend bent, Dat heeft te maken met het feit dat ik me meer ben gaan richten op het schrijven van columns. Die ik dan weer op een ander kanaal naar voren laat komen.

En ik moet je eerlijk zeggen dat ik daar een bijzonder genoegen aan ontleen. Een manier om mijn frustraties van alledag een bepaalde richting op te gaan sturen. Waarbij ik het stuur volledig in eigen handen heb. Geen stuurman hoef te raadplegen die zich op de wal bevindt. Me wat bezighoud met tijdverschijnselen, waar ik zo mijn bedenkingen aan kan gaan koppelen. En het simpelweg laat afhangen van de dingen die mij raken, mij interesseren of waar ik me verdrietig onder voel.

Een stokpaardje blijft natuurlijk de overheid, een kabinet dat zich kenmerkt door een mate van besluiteloosheid, of een Koning die er alles aan gelegen is om zijn onderdanen te belonen met een woord als vergiffenis. Of een minister die zich gaat opwerpen als bestrijder van armoede, wat ook niet direct zichtbaar wordt. Iets wat van doen heeft met kannen en kruiken, waarbij de laatste zich kenmerkt door te gaan barsten.

Zo, de tweede dag van juli kent een begin en het zal nog een hele tijd gaan duren voor we weer terecht gaan komen in de herfst van dit jaar. Waarbij ik me realiseer dat ook ik in de herfst van mijn leven terecht ben gekomen.

Het stuur met vaste hand blijf beroeren!